The Gaslight Anthem is tijdelijk dood, leve Brian Fallon! Niks doen is geen optie, en dus bracht de charismatische frontman een half jaar na de afscheidstournee van z’n hoofdband al z’n eerste solo-album uit. Nu ja, een eerste zij-uitstapje kun je ‘Painkillers’ niet echt noemen: het materiaal op die plaat bestaat deels uit herinterpretaties van Molly and the Zombies-nummers (een ander zijproject). En in 2011 vormde Fallon samen met vaste technicus Ian Perkins de band The Horrible Crowes. In de Zappa kregen we bijgevolg een mix van al die niet-Gaslight uitstapjes te horen.
Tien minuten in de set wordt het even stil. “Let me look at you all for a minute” grijnst de zanger, waarna hij meedeelt dat z’n mening over het publiek gevormd is. Was het een poging om na te gaan hoeveel mensen een bandshirt van The Gaslight Anthem aanhadden? Afgaande op z’n reactie waren het er niet veel, en maar goed ook: wie daarvoor naar Antwerpen was afgezakt kwam van een kale reis terug. Het viel vooral op hoeveel Horrible Crowes-nummers de setlist haalden, en Fallon was merkbaar blij dat hij die nummers weer samen met Perkins kon brengen. Tijdens openers ‘Red lights’ en ‘Rosemary’ leek de aandacht van Fallon zelfs eerder bij z’n kameraad te liggen dan bij de nummers. Nog een opvallende aanwezige: Fallons stem, die nog meer dan anders met schuurpapier behandeld leek te zijn. Dat beterde gelukkig naarmate de set vorderde.
Een doktersbezoek eerder op de dag leverde naast een niet bepaald geslaagde grap ook een goed bruggetje op naar de nummers van ‘Painkillers’. Grote koerswijzigingen waren daar niet op te bespeuren. Het titelnummer werd traag ingezet en kreeg alle ruimte om aan te zwellen in het refrein. Het zijn natuurlijk trucjes die Brian Fallons helden eveneens gretig hanteerden: Springsteen blijft een gemakkelijk referentiepunt, al duiken in z’n nieuwe nummers evengoed Tom Petty, U2 ten tijde van ‘The joshua tree’ en moderne popprinsessen op (eerder werd Lana Del Rey al gecoverd, in Zappa was Katy Perry aan de beurt). Het constant vergeleken worden met zijn idolen leverde hem bij The Gaslight Anthem al de nodige frustraties op, al leek het hem er niet van te weerhouden om ze te blijven eren en incorporeren in zijn werk. Het nostalgisch terugdenken aan een Amerika dat nooit meer terugkomt en waarschijnlijk nooit echt bestaan heeft, bleef doorheen de nummers kronkelen als een uitgerafelde star-spangled banner.
Gelukkig hoefde dat niet in de weg te staan van de muziek – je weet bij een gast als Brian Fallon waaraan je jezelf kan verwachten. Het was bijgevolg heerlijk om een bezielde uitvoering van ‘Ladykiller’ en ‘Black Betty & the moon’ te horen, en de NOFX-cover van ‘Linoleum’ kon ons en de vaste Groezrock-gangers behoorlijk amuseren. Alleen kabbelde het optreden halverwege wat – we durven het woord haast niet in de mond te nemen – ongeïnspireerd voorbij. Laat dat normaal gezien net de grote kracht zijn die Brain Fallon onderscheidt van mindere goden. Vooral ‘Mojo hand’ en ‘Sugar’ raakten ons kwijt met meer van hetzelfde. We hebben hem bovendien al bevlogener verhalen weten vertellen, al was de aandacht voor 22 maart absoluut een mooi gebaar. De mededeling dat encores belachelijk zijn en de stevige afsluiters ‘Crush’ en ‘Behold the hurricane’ rondden de set alsnog met veel bravoure af. Desalniettemin bleef de overheersende gedachte tijdens de rit huiswaarts dat deze passage wel degelijk een blij weerzien was, maar zeker geen memorabele passage.