Een oase van pretentieloos entertainment met Gorillaz op Rock Werchter

door Michelle Geerardyn

Amper een week geleden kregen we met ‘The now now’ – veel sneller dan verwacht – een opvolger van ‘Humanz’. Albarn kwam tot het besef dat hij geen delegatie gastartiesten achter zich aan kon laten huppelen dit zomerfestival en perste er op een maand tijd een album uit om de setlists te vullen. We zijn er allerminst rouwig om maar achteraf gezien was het misschien een onnodige paniekreactie. Gorillaz kan intussen putten uit een discografie die gisteren samenvloeide in een van de beste shows die we in lange tijd zagen.

En hoe. Josh Homme hoorden we nog exact dezelfde melige praat verkopen als vorig weekend op Down The Rabbit Hole tussen z’n nummers door. Wat we The Script hoorden verkondigen in het passeren zorgde een uur later nog voor zure oprispingen. In tijden waar misselijkmakende bindteksten en goedkope opjuttende trucs hoogtij vieren op de mainstage, was Gorillaz als een oase van pretentieloos entertainment.

Dat Damon niet graag alleen is, bleek niet enkel uit ‘Humanz’. De band werd aangevuld met zes backing vocals en bij de gastverschijningen zijn we de tel kwijtgeraakt. Als laatste duwtje in de rug waren er natuurlijk ook de virtuele bandleden van Jamie Hewlett op achtergrond. 

Kali Uchis en Vince Staples behoren tot de ‘Humanz’-familie en zagen we eerder op de dag hun eigen ding doen. Tegen de verwachtingen in zagen we ze niet nog eens verschijnen. Wie dat wel deden, waren Little Simz en een deel van De La Soul. Simz injecteerde een energieshot met ‘Garage palace’ en De La Soul zorgde voor onberispelijk geschift ‘Superfast jellyfish’. De setlist was met deze inbreng en het goed vertegenwoordigde ‘The now now’ niet overladen met Gorrilaz-hits. Zo werd ‘DARE’ bijvoorbeeld achterwege gelaten, maar ‘Feel good inc.’, ‘Andromeda’ en toegift ‘Clint Eastwood’ waren onberispelijk. Aan ‘On melancholy hill’ zullen we nog vaak weemoedig terugdenken.

Als we de onbeweeglijke man die naast ons stond niet meerekenen, dan leek het ons onmogelijk voor te stellen dat iemand zich gisteren ook maar een seconde verveeld heeft. Het dubby einde van ‘Last living souls’ vulde de funk van ‘Dirty Harry’ feilloos aan. Net voor de encore kreeg iedereen nog een laatste rustmoment voor de storm in de vorm van ‘Souk eye’.

We liepen richting uitgang toen we luidop opmerkten dat we het niet erg zouden vinden om iedere dag van ons leven af te sluiten met een optreden van Gorillaz. Onder het uitstekende bewind van Damon Albarn zetten ze gisteren een grote kanshebber neer voor de titel van favoriete performance van dit weekend. Zowel op de achtergrond als in het het middelpunt van de belangstelling met zijn melodica, was hij ongenaakbaar. Als we mogen kiezen dan gaan we altijd voor artiesten die zichzelf niet te serieus nemen en al eens de Eden Hazard-versie van ‘Kids with guns’ uit de mouw durven schudden.