In het verleden liet Fear Of Men zich nog onderbrengen in hokjes als ‘dreampop’ en ‘shoegaze’. Daarmee werd gebroken op hun jongste release, en we waren behoorlijk benieuwd wat dat live zou geven.
Gidsten vuurtorens in radarloze tijden nog boten veilig langs de kust, dan lijkt Lighthousing een poging te doen om je een spirituele ervaring te bezorgen in goddeloze tijden. De jonge Antwerpse band leek veel verder te willen reiken dan de aardse atmosfeer en dat lukte hen danig, met dank aan sfeervolle lichtzuilen, strak samenspel en een goed opgebouwde set. Over de details was eveneens nagedacht, getuige de aan een sterrenhemel doen denkende dresscode. Enige nadeel: wanneer je met zo’n volwassen sound debuteert, leg je de verwachtingen wel erg hoog. Qua eerste kennismaking kon dit wel tellen.
Op hun tweede album ‘Fall forever’ experimenteerde Fear Of Men volop met klankmanipulatie. Live is het echter lastig om dat knutselwerk uit de studio na te doen, en dus opteerde de groep voor een back to basics-aanpak. Doordat de muzikanten niet heel de tijd met knopjes in de weer hoefden te zijn, konden ze zich helemaal ontfermen over hun instrumenten. Dat leverde erg expressief spel op, met zangeres Jess Weiss als grootste blikvanger. Zodra de synthtonen van opener ‘Island’ weerklonken, leek zij zich in haar eigen wereldje te bevinden. Ze zocht meermaals de rand van het podium op, en probeerde de voorste rijen zo goed mogelijk mee te trekken in het gebeuren. Daarna volgde nog meer nieuw materiaal waarin gebroken werd met het verleden.
Dankzij dat nieuwe referentiekader klonk de band uit Brighton aanvankelijk vrij kil. Gitarist Daniel Falvey mocht dan wel wild in het rond draaien met z’n gitaar, hij had moeite om zich te laten gelden in de geluidsmix. Een ander euvel was dat de nummers van ‘Fall forever’ na enkele luisterbeurten monotoon gaan aanvoelen, waardoor elk nummer een herwerking van het voorgaande lijkt. Dat merkten we doordat we het soms moeilijk hadden om onze gedachten er volledig bij te houden Bij het begin van het optreden was het daardoor moeilijk om je te laten meevoeren, ondanks dat de ritmesectie erg strak speelde en de frontvrouw loepzuiver zong. Onze aandacht werd herwonnen toen Jess een gitaar bovenhaalde om ‘Alta/waterfall’ in te zetten – niet toevallig een nummer vanop debuut ‘Loom’.
Daarmee schakelde de band een niveautje hoger en verdween de middelmatigheid gelukkig ook. Er werd gesmacht en gehunkerd dat het een lieve lust was, met ‘Trauma’ als uitschieter. In afsluiter ‘Inside’ kon Daniel zich alsnog laten gelden met zijn gitaar, en zo kreeg een aanvankelijk gezapig optreden alsnog een stevig einde. We zagen een band aan het werk die duidelijk weet welke richting ze uit wil, maar haar verleden daar soms moeizaam mee kan verzoenen.
Dat Trix een sterke septemberprogrammatie heeft las je al in onze feature – je kan nog steeds tickets winnen voor Nite Jewel, Broncho en Pinegrove! Een volledig overzicht van alle najaarsoptredens vind je op de site van de zaal.
Rechtzetting: in een eerdere versie van dit artikel stond dat Lighthousing al een plaat uit had, dat is niet het geval.