Elvis Depressedly heeft nood aan een dutje in Kavka

door Mattias Goossens

Elvis Depressedly sloot gisteren een hectische tournee af in Antwerpen. Het was de eerste keer dat de lofi-band rond Mathew Lee Cothran en Delaney Mills in ons land stond – met dank aan MCLX dat volgende week officiële van start gaat, en de verwachtingen waren bijgevolg (iets te) hoog gespannen.

Als voorprogramma mochten de andere twee bandleden van de hoofdact aantreden. Brad Petering en Wyatt Harmon toverden uit hun synths en samplemachine madchesterbeats die te lang op het strand van Ibiza hadden gelegen. In combinatie met de levensbeschouwelijke teksten (“Girls don’t text back and they never tell you why“) en prangende kwesties (“Will he ever smack her ass like she likes“) kreeg het resultaat al snel een hoog Flight Of The Conchords-gehalte. Tel daarbij de oldschool hiphopsamples en digitale dwarsfluitpartijen en je begrijpt waarom we na het optreden enthousiast de flierefluitende fratsen naneurieden.

Bij Elvis Depressedly ging het er iets minder uitgelaten aan toe. Op plaat/bandcamp teert de band nadrukkelijk op de lofi-esthetiek, en die ging live wat verloren door de potige uitvoeringen. We misten dus wat rommelige charme. Pinback was echter nooit ver weg: de verdoken strijkers in ‘N.M.S.S.’ of de drumcomputer in ‘New alhambra’. Het duurde echter tot ‘Pepsi/coke suicide’ vooraleer wij helemaal mee waren, en het was bijgevolg jammer toen dat de laatste song bleek te zijn.

In zijn teksten toont Mathew zich al een bedreven sarcast, en ook live werd die houding aangemeten. Onverschilligheid kan een efficiënt schild zijn, maar in Antwerpen zorgde dat er mee voor dat de boodschap zelden overkwam. Bovendien vlogen de nummers in sneltempo voorbij (de drieminutengrens werd zelden gehaald) en was er tussendoor weinig dynamiek te merken. Er werd schijnbaar willekeurig uit de uitgebreide discografie geplukt, waardoor enige vorm van samenhang of opbouw ver te zoeken was.

Nee, echt bijblijven zal deze uitgeputte Elvis Depressedly niet doen. Wij schrijven veel slaap en camillethee voor, en dan zien we Mathew en co graag snel terug.