Met een beetje vertraging volgden de eerste drones die Esmerine op de Grand Salon losliet. En zoals dat gaat bij muziek van het Constellation-label, waar deze Canadezen bij zitten, volgden de trieste strijkers al snel. Bruce Cawdron, ex-Godspeed You! Black Emperor-slagwerker, viel vervolgens in door een marimba met twee strijkstokken zachtjes te strelen. Met invloeden van over de hele wereld trokken ze direct de schuif met emoties open. Esmerine klonk daardoor als het multiculturele broertje van Godspeed, hun legendarische labelgenoten.
In hun meest doordeweekse outfit, leesbril incluis, bedwelmde Esmerine het publiek met een prachtig klankenpallet. Het is dit soort groepen nooit te doen om show te verkopen, aangezien de muziek op zich sterk genoeg is. De drums kwamen soms te prominent naar voor en dat vormde een obstakel voor de trip waarop Esmerine ons mee wilde nemen. Terwijl de groep genoeg andere, mooie, onconventionele instrumenten had meegenomen om ons een bezoekje aan het instrumentenmuseum uit te sparen. We maakten kennis met Turkse gitaren, de pockettrompet en de dansmeesterviool, de kleinste viool ter wereld. En zoals de legende het wil, kwamen daar de droevigste klanken uit.
Er was genoeg ruimte in de set waar de vlijtige drummer zich volledig kon laten gaan en de nummers naar een overweldigende climax mocht voeren. Ze sloten af met ‘Translator clos’ uit hun sterkste plaat ‘Dalmak’, vol Turkse inspiratie. Daar was de dreiging het meest imminent. Toch miste het wat van de grootsheid, die er op plaat beter uitkomt. De gezelligheidsfactor ging wel de hoogte in, maar jammer genoeg boden ze live niet veel meer dan in de hoofdtelefoon.