Faces On TV viert de verjaardag en de begrafenis van de nacht in de AB

door Milena Maenhaut

Gisteren stelde Faces On TV kersvers langspeeldebuut ‘Night funeral’ voor in de Ancienne Belgique. De releaseshow ging gepaard met een performance die beeldende kunst en muziek verbond. Het voorprogramma werd verzorgd door Luwten, de band rond de innemende Tessa Douwstra die dit najaar eveneens debuteerde met een zelfgetitelde plaat.

Douwstra zong het laatste beetje lome zonneslag uit ons lijf met hopen podiumplezier en een vrolijke je ne sais quoi-attitude. Nadat de Nederlandse het publiek welkom heette, nam ze uitgebreid de tijd om haar muzikanten met een gitaarsolo te begroeten. Het geheel werd een ongedwongen onderonsje waar we de parkgeluiden en picknickmanden zonder probleem bij fantaseerden. Toen de apparatuur faalde, reageerde Douwstra spontaan met “er is iets kapotgegaan” en na wat luidruchtig prutsen met “het klinkt alsof het stuk is, maar het is weer heel. Nu komt een rustig liedje om bij te komen van dit spannend moment”, waarna de vocalen van ‘Double for me’ de lach die daarnet nog door de nummers scheen, inruilden voor beheerste weemoed.

Tessa Douwstra, LUWTEN @ @abconcerts #luwten #brussels #concertphotography #fuji

A post shared by Félice (@felice_hofhuizen) on


De nummers klonken licht en ongedwongen maar waren doordacht opgebouwd. Zowel de trage als swingende songs stonden sterk in hun schoenen door hun atypische compositie en de dromerige maar sterke presence van de frontvrouw. De onverwachte gitaarwervelingen, uitgesponnen intermezzo’s en de climax van afsluiters ‘Indifference’ en ‘Element of surprise’ bereidden ons voor op wat Faces On TV de “birthday party” van ‘Night funeral’ doopte.

Op ‘Night funeral’ speelt beeldende kunst een prominente rol, zowel in het artwork en de videoclips als dankzij het visuele compositieproces van Jasper Maekelberg. Gentse street artist Sam Scarpulla vertaalde elk nummer van de plaat naar een dynamisch icoon, elk gekenmerkt door het gebruik van contrasterende kleurpatronen. Ook live waren Scarpulla’s iconen zeer aanwezig, geschilderd op het gordijn achter het podium. Door de tekeningen heen lichtten gekleurde spots op naar het ritme van de muziek – elk nummer kreeg zijn specifieke kleur. In dialoog met de performance evenaarde dit minimalistische lichtspel de diverse werelden die de artiest in zijn artwork opbouwt.

‘Night funeral’ is het resultaat van een studio-expeditie naar een unieke sound, waarbij de fysieke grenzen van instrumenten verkend worden. Zo creëert Maekelberg in het titelnummer de illusie van een strijkorkest door zijn gitaar met een schroevendraaier te bespelen. Op het podium werd die avontuurlijkheid vertaald naar live-gesamplede blazers, uitgesponnen nummers en allerhande van de plaat afwijkende speelruimte. Op die manier kwamen de kleurschakeringen van de nummers des te duidelijker naar boven, zoals het duizelende contrast tussen de electronica en de percussie in ‘Night funeral’ en het samenspel van de dwarsfluit en de heerlijk uitgesponnen drumritmes in ‘Suspicious’.

Als er dan al iets overbleef van de nacht(rust), werd dat zonder meer begraven onder de tomeloze energie van de gitaarsolo’s in ‘Call me up’ en ‘Same thing’. De karakteristieke metaalachtige sound van Maekelbergs gitaar (een oude Danelectro Pro) goochelde met spanningsbogen intenser dan die van je favoriete Hitchcock. ‘The image of boy wonder’ scheerde naar een intens hoogtepunt wanneer de stem van de toetseniste/fluitiste samensmolt met die van Jasper. Na een explosief ‘Call me up’ – inclusief springerige danspasjes van de ene effectpedaal naar de andere – volgde een “klein triestig liedje waarbij ge allemaal heel stil moogt zijn”. Het breekbare ‘Tell me’ illustreerde nogmaals hoe Faces On TV vlot van de ene wereld naar de andere huppelt, met Scarpulla’s van kleur veranderende iconen als landkaart.

Het verjaardagsfeestje van Faces On TV leek te besluiten met een spannend ‘Love/dead’. De multi-instrumentalist keerde echter terug met “een klein liedje want mijn snaar is kapot” als bis. Dat “klein liedje” werd een grote akoestische versie van ‘Traveling blind’. Ook zonder alle technologische avontuurtjes blijven de nummers recht staan. Faces On TV’s kunde staat in aanzienlijk contrast met Jaspers bescheiden gebruik van verkleinwoorden. De begrafenis slash babyborrel werd uiteindelijk afgesloten met ‘Slowly fading out’.

Faces On TV zie je deze maand nog op de planken van De Kreun op 27 april en de Single op 8 juni. Op 6 juli staat de band op Rock Werchter. Binnenkort programmeert Ancienne Belgique Akua Naru (24 april), Hinds (24 april), Millionaire (26 april), Cosmo Sheldrake (27 april), Shht + The Glücks (28 april) en Romeo Elvis (28 april).