Flinke-meisjesmuziek en geometrische beats kleuren dag 2 van Glimps, 11 december 2015

door Thomas Konings

Het leuke aan showcasefestivals is dat je nooit op voorhand weet of een bepaalde act goed of slecht gaat uitdraaien. Ontdek in ons verslag wie de hits en wie de misses waren van de tweede Glimps-dag.


Verslag door Thomas Konings en Tiffany Devos, foto’s van Andre Joosse

Op vrijdag gingen we van start in het Lakenmetershuis met Abu, een Zwitserse, bebaarde man die zich omringde met vier muzikanten. De band bracht uitgebreid gearrangeerde indie met een rauw kantje. Ondanks dat laatste en de explosieve energie van de frontman, vonden we het totaalpakket toch een beetje bravekes. Met net wat meer hooks, onverwachte wendingen en een scherp kantje kon dit veel zwaarder doorwegen.

Daarna speelde Rozi Plain in de zaal van de Charlatan. De Britse en haar driekoppige band brachten met veel zorg zachte liedjes en speelden af en toe ook eentje met een sneller tempo ertussen. Subtiel en erg zorgvuldig werd elk geluidje uitgespeeld: zacht tromgeroffel, de spacy keyboardklanken en uiteraard het gitaarspel. Jammer dat haar stem niet lang zal bijblijven, maar boeien kon de flinke-meisjesmuziek wel.

In de Sint-Jacobskerk speelde de gewezen zanger van The Coral, Bill Ryder-Jones, samen met zijn band voor het altaar. Als een priester probeerde de Brit zijn publiek met iets hogers in contact te doen komen, al leek dat iets meer op een drugsroes dan op een god. De akoestiek op deze bijzondere locatie bleek echter niet al te best en daardoor was het moeilijk om je te verliezen in de psychedelische popliedjes van de dertiger. Jammer misschien, want was als je doorheen alle galm probeerde te luisteren, merkte je dat er wel potentieel in zijn liedjes zat.

Van Bon Voyage Organisation wisten we niet helemaal wat te verwachten, maar we kregen een dansfeestje voorgeschoteld dat even goed ergens in een Spaanse kroeg had kunnen plaatsvinden. Super funky beats zorgden voor een exotisch dansbaar geheel. De fluiten werden bovengehaald, net als de de koebellen en de trompet. Daarbovenop gooiden ze een energetische frontvrouw en de vonken spatten de zaal in.

Voor Trefpunt was het vervolgens drummen om een plekje te bemachtigen bij Keep Camping. Ons plekje mochten de wachtenden na twee nummers wel hebben. Waar we eerst niet meteen wisten of we iets gek of geniaal aan het beluisteren waren, bleken de puzzelstukjes op hun plaats te vallen wanneer de frontman z’n pathetische zang in de mix gooide. De band bracht beroerde, veel te afgelikte en commerciële synthpop die Glimps toch wel onwaardig was. Het moet gezegd dat de groep al wel een volle, goed uitgewerkte livesound gevonden had.

Het multiculturele gezelschap van Cristobal And The Sea deed het op blote voeten, met sjaaltjes en een prominente rol voor de fluit (that’s what she said, n.v.d.r.). Vampire Weekend was nooit ver weg, te horen aan de manier waarop de bandleden hun roots uitspeelden. Een kleurrijke, vrolijke mix werd ons deel, maar helemaal wild werden we er toch niet van.

In Café Video probeerde Hiele de recente aandacht rond z’n Red Bull Academy-selectie te verzilveren. Achter z’n knoppen toverde de Antwerpenaar met geometrische figuren, holle acid-beats en ijlere texturen om een intellectueel staaltje dansmuziek te bekomen dat nog het meest aan Laurel Halo’s werk deed denken. Die laatstgenoemde artieste vermengt op eenzelfde manier luchtige en harde elementen tot een uitdagend, maar dansbaar geheel. De strakke beats zorgden in de Gentse bar voor een hypnotiserende flow, waar we uiteindelijk na vijfendertig minuten pas uit zouden geraken wanneer een technisch foutje de set kortsloot.