Foto’s Pieter Verhaeghe, verslag Sam Hendriks
“I like to smoke weed, sit around and do nothin’.” Een zin die het sfeertje op een concert van Angus Stone perfect samenvat als hij zonder zijn zusje Julia optreedt. Een beetje nonchalance en gewoon doen wat je graag doet, wanneer je er zin in hebt. Dat moet de levensfilosofie zijn van de vier (vijf, inclusief drummer) jongens met lange haren, allemaal met een baard, of toch de beginselen ervan.
Voor we Angus en zijn band aan het werk konden zien, maakte de Rotonde kennis met de vette beats en de frivole zangeres van Joy Wellboy. Ze staan met twee op het podium, maar moeten daarom zeker niet inboeten op variatie of inventiviteit. Schrik hebben ze niet, ze laten alles bloot. Zangeres Joy Adegoke switcht van Engels naar Nederlands naar Frans en zingt pur sang. Bovendien maakt de gitarist mooi gebruik van zijn sequencer, waardoor het lijkt alsof het podium veel drukker bevolkt is. Het zal nog even duren voor Joy Wellboy de overstap zal maken naar hoofdact in een grote zaal, maar we kijken des te meer uit naar die kleintjes die nog moeten komen.
Terug naar Angus. Terwijl zijn zusje mateloos de Ancienne Belgique vult, moet hij het stellen met de veel kleinere Rotonde. In tegenstelling tot de scherpe, frêle stem van Julia heeft Angus een heel aangename, warme stem die een groter publiek kan bekoren. Zijn muziek past in een kleine zaal, en de persoonlijke nummers raken moeiteloos tot bij de mensen op het laatste verhoog. Boven alles tijdens ‘Bella’, over een overleden vriendin.
Angus en zijn bende switchen probleemloos tussen de ietwat psychedelische nummers en de folksongs, waarvoor hij een tamboerijn en een mondharmonica boven tovert. Tijdens ‘The Wolf and the Butler’ breit Angus er een verhaaltje rond over zijn overleden hond, zodat het bijna op een adaptatie van Alice in Wonderland lijkt.Uiteraard kan ook de grootste hit van de broer en zus ‘Big Jet Plane’ niet missen. Het publiek komt dan eindelijk tot leven, er wordt meegezongen. Iets wat bij de voorgaande nummers ontbrak, maar niet onterecht. Naar Angus Stone moet je nog steeds in de eerste plaats luisteren.
De bindteksten komen een beetje onwennig uit de bebaarde zanger. Normaal was dat altijd de taak van zijn zus. Hij maakt dan ook gretig gebruik van het zinnetje “That’s cool” en onderneemt enkele onhandige pogingen tot een gesprek met het publiek.
Tijdens het laatste nummer ‘Draw Your Swords’ stuurt het geschreeuw van Angus de decibels de hoogte in. Een mooie afsluiter, en het bewijs dat Angus en Julia het gerust zonder elkaar kunnen stellen.
Album verdeeld door EMI