Foto’s Andre Joosse, verslag Thomas Konings
Slapers op de festivalweide en een aanzienlijke rij voor het koffiekraampje verraadden het al: de derde en laatste dag van Best Kept Secret was aangebroken.
En die zetten we in met een optreden van Indiestyle-favorieten Temples. De Britse revelatie beloonde het talrijk opgekomen publiek met een bij momenten opwindende psychedelische set, die naast de strakke songs ook ruimte bood voor wat spaced-out intermezzo’s. De druggy nummers konden meteen al overtuigen en beloven het beste voor het te verschijnen album. Ook de rest van het publiek kon de set wel smaken en ging bij het afsluitende ‘Shelter Song’, gezien het vroege uur, relatief hard uit z’n dak.
Daarna begaven we ons naar het derde podium om vast te stellen dat Autre Ne Veut nog steeds de instorting nabij is. De Amerikaan ging op het podium zitten alsof de tranen elk moment konden komen, schreeuwde alsof hij z’n innerlijke demonen wilde bevrijden en keek alsof het publiek net vijf puppy’s vermoord had. Ashin maakte indruk met z’n zang, die er soms net naast zat om het allemaal nog wat dramatischer te maken. Dat een optreden van Autre Ne Veut een emotioneel gebeuren is, mag duidelijk zijn. Dankzij de in-your-face drums en jingles maakte het geheel bovendien een overrompelende indruk, al moeten we wel toegeven dat de drums iets te prominent in de mix zaten. Prima optreden, hoewel dit soort muziek in een kleinere concertzaal toch beter tot zijn recht komt.
Meteen liepen we naar Black Lips die in de grote tent een erg fijn optreden weggaven. De prettig rammelende punk wist ons goed te entertainen en kon, net als alle andere punkoptredens die we dit weekend zagen, op heel wat respons van het publiek rekenen (lees: crowdsurfers en moshpits). Met het voorlaatste nummer ‘Bad Kids’ als extatisch hoogtepunt, ging het dak er voor de eerste keer op de derde dag af.
Local Natives hadden op de main stage het geluk dat de weergoden hen bij aanvang goed gezind waren. Evenwel toverde niet alleen het weer een lach op menig gezicht, ook de set van de Amerikaanse folkrockers was er eentje om blij van te worden. Het viertal weet perfect hoe ze een groot publiek in gang moeten krijgen en heeft bovendien de nodige hits die op Best Kept Secret goed onthaald worden. Veelal werd materiaal van hun laatste plaat gespeeld, met ‘Colombia’ en ‘Breakers’ als hoogtepunten. Afsluiten deed de band met het magistrale ‘Sun Hands’ dat de festivalweide in vuur zette.
Na een kwartiertje No Age trokken we met half verlamde oren naar Palma Violets, die op de main stage de kans kregen om te tonen dat hun rammelrock ook op grotere podia goed uit de verf komt. En jawel, met hun je-m’en-fous-aanpak lijkt zelfs de grote wei van BKS een hapje voor de Britse herrieschoppers. De show werd vol vuur begonnen en bereikte iets na halverwege z’n hoogtepunt met het uitzinnige ‘Best Of Friends’. Daarna zakte de vertoning helaas wat in; het zoveelste bewijs dat een goed punkoptreden niet te lang moet duren.
Naar goede gewoonte programmeerde BKS ook op zondag – in navolging van Doldrums en Braids – een trippy Canadese band. Suuns zou je best de muzikale variant van Hitchcock kunnen noemen. De groep creëert met z’n repetitieve gitaarlijnen en verslavende synths een soort van tunnel waarvan het einde nooit in zicht is. De Canadezen droppen tien cliffhangers die perfect de spanning weten op de bouwen, om dan met één uitgerekte brul op het einde de absolute euforie te bereiken. Niet te missen op Dour.
Na Suuns haastten we ons naar de main stage, waar Kurt Vile het plekje van afzeggers Modest Mouse gekregen had. De Amerikaanse slacker zag helaas een groot deel van z’n publiek vertrekken naar tent twee, waar Portishead meteen na Viles optreden aan haar concert zou beginnen. We kregen veel nieuwe en rustige nummers te horen, die ook meer konden overtuigen dan het hardere materiaal. Met een middagzonnetje zou de show zeker en vast meer tot z’n recht gekomen zijn, maar al bij al was het een aangenaam optreden.
Na vast te stellen dat in en rond de tweede tent alles tjokvol stond voor het optreden van Portishead, gingen we een kijkje nemen bij The Black Angels. De harde psychedelische rock met één been in het verleden wist ons meer dan aangenaam te verrassen. Het vijftal speelde met zo’n energie, dat we na het optreden van Kurt Vile weer helemaal wakker schoten en onze beste luchtgitaarskills tevoorschijn toverden. Oudemannenrock of niet, The Black Angels serveren live een heerlijke portie rock and roll.
Nadat Sigur Rós eerder dit jaar in Vorst Nationaal een legendarisch concert speelde, werd ook het festivalterrein van Best Kept Secret helemaal verteerd door de IJslandse magie. Geen enkele andere band kan met dit soort muziek een hele weide op zo’n straffe manier in vervoering brengen. Geen enkele andere band kan zo’n bedwelmende geluidsmuren op het publiek loslaten, die tegelijk diepgaande melancholie en euforie opwekken.
Werkelijk alles zat gisteren goed. De lampjes op het podium en de dromerige visuals boden naast de prachtige locatie de ideale omkadering voor het optreden. De nieuwe songs dan, niet alleen heel straffe kost, ook live al tot in de puntjes uitgewerkt door het elfkoppige collectief. Ze zijn harder, bijna industrieel zelfs, en vormen een grote meerwaarde voor het optreden, omdat ze zo imposant groots gebracht worden. Tot slot is de groep ook in geweldige doen. Jonsi zingt zo zuiver dat zelfs de dieren en de planten moeten huilen.
Eigenlijk is het moeilijk te verwoorden wat een optreden van Sigur Rós net zo speciaal maakt. Het is alsof de muziek een allesomvattende kracht bevat waardoor je een andere (sprookjes-) wereld in gekatapulteerd wordt. De set is één lang uitgerekte climax naar het vernietigende einde in de vorm van ‘Popplagið’, het prachtigste dat we dit jaar (decennium?) waarschijnlijk zullen horen. De haters weten niet wat ze missen, Sigur Rós verheft z’n mythische muziek naar een al even mythische status.
Als we dan conclusies moeten trekken na deze eerste editie van Best Kept Secret, kunnen we kort zijn. De organisatie wilde een festival bieden dat er zowel qua voorzieningen, als qua muziek bovenuit stak, en is daar glansrijk in geslaagd. Niet alleen hebben we erg veel goeie acts mogen aanschouwen, ook hebben we op een prachtig terrein rondgelopen, erg lekker gegeten en op een gezellige camping geslapen. Volgend jaar komen we zonder enige twijfel terug.
Check de website van het Best Kept Secret Festival voor meer foto’s, tekst en filmpjes.