Foto’s Bart Vander Sanden, verslag Filip Van Der Elst en Anke Verbeke
Hoe meer meidagen we zien passeren, des te verder vordert het programma van les Nuits Botanique. Deze avond zakten wij weer af naar het Brusselse festival voor enkele topacts, waaronder we ditmaal Miles Kane, het Deense Efterklang, de kerels van Piano Club en een swingende soul-dj konden rekenen.
De Botanique had voor drie erg diverse acts in de Chapiteau gekozen. Het Luikse Piano Club mocht na de korte, krachtige en enthousiast gebrachte dj-set van Thierry Steady Go! met upbeat electrorock het livegedeelte van de avond voor geopend verklaren. Hun debuutalbum ‘Andromedia’ is intussen al drie jaar oud, hun tweede langspeler ‘Colore’ is nog maar pas uit. De band kiest voor ronkende synths omwikkeld met hoekige gitaarlijnen en drums die je uitnodigen om de handen uit de zakken te halen. De muziek zat bijwijlen zeker goed, luister bijvoorbeeld eens naar een catchy single als ‘Olivia’, maar Piano Club kampt met een probleem waar wel meer Franstalige bands mee te maken hebben: een Engels dat doet denken aan dat van Monsieur Rene uit de geweldige tv-serie ‘Allo Allo’. En als je dan ook nog niet helemaal toonvast zingt, dan worden de fijne melodieën wel heel snel naar de achtergrond verdrongen. (Filip)
Diversiteit alom dus, in de Chapiteau die avond. Nadat de gemoederen een beetje opgewarmd waren door Piano Club, was het de beurt aan het zestal van Efterklang. Hoewel deze band een puike performance neerzette, bleef verhitting van die eerder vernoemde gemoederen toch ver weg. De schuld van een ietwat ongelukkige programmatie, als je het ons vraagt. De band was nochtans één van de veelbelovende acts waar reikhalzend naar werd uitgekeken, door ondergetekende incluis. Met een totaalpakket van hypnotiserende operavocalen, lang uitgesponnen postludia en een esotherische sfeer, dat de band in een met precisie opgebouwd post-rockraamwerk kaderde, kon een meeslepende performance niet uitblijven. Maar toch. Ondanks alle muzikale subtiliteit en eindeloze variaties, ondanks de oeverdiepe stem van meesterverteller Casper Clausen, ontbrak er nog wat aan dat geheel. Ons lijkt het dat een intiemere setting het plaatje idyllischer had gemaakt, maar helaas verdronk het esotherische geluid van Efterklang al te vaak in de grote Chapiteau. Doodzonde. De groep had hun symfonisch orkest ditmaal dan ook achterwege gelaten en koos voor een eerder minimalistische bezetting. Bijgevolg leek het zestal van dienst moeilijk op te boksen tegen de gretige menigte. Hoe kan het ook anders wanneer je het podium moet delen met een hoofdact als Miles Kane. We gaan hier zeker geen appelen met peren vergelijken, maar laat dat net nu ons punt zijn. Twee acts die zo verschillend zijn kunnen soms een verrassend geheel vormen, vandaag was het tegendeel echter waar. Tegenover een rasentertainer als Kane geplaatst, hebben de Denen de podiumallures van een kamerplant. Een eerste echte overwinning werd pas binnengehaald bij de opzwepende outro van ‘The Ghost’. Daaropvolgend ging het niveau van het tweede deel van hun show enkel nog omhoog. De band schreed in majestueus trage tred verder op hun trip naar onderland en slaagde er langzaamaan meer en meer in het publiek mee te sleuren in hun minutieus opgebouwde opiumdroom. Na een vertederend cadeautjesintermezzo waarbij Clausen allemaal snuisterijen uit een doos opdiepte, cadeau gedaan aan Brussel door de toeschouwers uit München, de stad die de avond voordien een bezoekje van de Deense groep gekregen had, koos Efterklang nog voor een intieme stripped-down versie van ‘Alike’. De slag werd dan toch binnengehaald, maar met gemengde gevoelens van onze kant. We voelden dat Efterklang heel wat meer in hun mars had, een magie die in een grote Chapiteau helaas onmogelijk over leek te komen en die onterecht verbleekte in de schaduw van het gitaargeweld van de hoofdact. (Anke)
Over naar Miles Kane dan. Hoe vaak we deze jongeheer ook aan het werk mogen zien, we staan steeds weer versteld wat een koud kunstje het voor deze lad is om een tent in no time compleet om te toveren tot een danstempel. Zelden duiken artiesten op die een zaal zo van de eerste seconde tot de laatste in vervoering weten te brengen. Onze underdog van The Last Shadow Puppets heeft enthousiast geknokt voor een eigen plaatsje in de spotlight, maar na de lange klim moet het uitzicht van zo’n uitzinnige menigte toch behoorlijk deugd doen. En wij gunnen het meneer Kane maar al te zeer. Kroonprins Miles is na jaren van hard werk klaar om koningen als Liam en Noel van de troon te stoten. Laten we daarom verwijzingen naar deze of gene zijprojecten maar achterwege laten. Deze Brit staat er en hij verdient het. Hij verblufte met overdonderende gitaarriffs en –solo’s, een gitaargeweld dat wij wel weten te smaken. “Meer van dat,” leken de hongerige schreeuwen van het publiek na eerste weggever ‘Rearrange’ wel te zeggen. Hoezeer Kanes songs ook de klassieke hitgevoeligheid van rasechte popmuziek hebben, toch klinkt hij lustiger en gedurfder dan een heleboel hedendaagse artiesten bij elkaar gesmeten. De Brit bewandelt vastberaden steeds stevigere rockpaden en voorziet zijn hits van voordoende vlijmscherpe hoeken om smerig genoeg te blijven en een resoluut rock-’n-rollkarakter te behouden. Hoewel hij de verplichte inspiratieloze ‘I Love You So’-tegelplakkers van ons gerust achterwege mocht laten, bewees deze artiest met nummers als ‘Come Closer’, die nog steeds staan als een huis nog steeds zijn ruige The Rascals-roots niet vergeten te zijn. Hadden we daarnet beloofd niet met verwijzingen van eerdere projecten af te komen? Verschoning, maar we kunnen nu eenmaal niet genoeg benadrukken hoe het rare beest dat zich Miles Kane laat noemen zijn muzikale veelzijdigheid uit het verleden perfect samen laat komen in zijn solowerk en zo de harten van een massa muziekliefhebbers meedogenloos schaakt. De zanger creëerde met nieuwste single ‘Don’t Forget Who You Are’ weer een meebrulanthem van formaat. Dat viel deze avond maar al te goed te merken aan de uitzinnig meekelende toeschouwers. (Anke)
Elke keer probeert ondergetekende haar verwachtingen te temperen. Elke keer weer slaat Miles Kane alle verbeelding en overspoelt hij ons met een dijk van een performance. Elke keer weer denken we “dat klusje klaar hij nu toch geen tweede keer”. Maar jawel, hij doet het weer. Hij deed het gisteren in de Botanique en van ons mag hij het nog vele malen komen overdoen.
Les Nuits programmeren de komende dagen onder meer Suuns (11.05), Two Gallants (12.05) en Tom McRae (13.05). Klik hier voor tickets, info en de volledige kalender.