Een festival openen om 12 uur ‘s middags is niet makkelijk. Dat zagen we aan het onwennig begin van Eefje De Visser. Het merendeel van het publiek verkoos om zich al wegdromend wakker te laten worden op de zweverige set van de Nederlandse. Liedjes werden uitgesponnen tot lange jams en leken zo nog meer geschikt om even de tijd te vergeten. Halfweg, bij ‘Afdwaalt’ kwam er meer vertrouwen en plezier in het concert en bij de afsluiter ‘Scheef’ kwamen we traag maar vanzelf boven water.
In Brugge werd er ook op dag 2 van Cactusfestival duchtig gedanst op de tonen van Eefje De Visser, Charles Bradley en Damien Rice. Caroline Vandekerckhove was aanwezig en nam foto’s. Het verslag is van local Simon Kremar.
Flying Horseman raasde dan weer als een trein voorbij. Met opener ‘Faithfully yours’ was het meteen raak en werden we ondergedompeld in de nachtelijke sfeer zo typisch aan de band. De sterke en tegendraadse ritmes nagelden onze voeten aan de grond. We waren niet meer in het park en het deed er even niet toe dat de zon scheen.
Alsof het zo moest zijn begon de zon harder te schijnen wanneer Daniel Norgren op het podium verscheen. Dankzij zijn zachte aanpak vervielen we in een warme, lome sfeer. Met zijn zachte harmonieën bezong hij americana-gewijs zijn tegenslagen en voor ‘Everything melts away like snow’ haalde hij zelfs zijn accordeon boven en werden we even melancholisch. Terwijl de drummer op zijn slagwerk sloeg alsof zijn leven ervan afhing, bleef Daniel de rust zelf. Hij was dankbaar voor het aangename publiek en bedankte God nog eens voor de zon. Een mooi, warm optreden bij een ditto zomerdag.
Voor ieder wat wils moeten ze bij Cactus gedacht hebben. Van het ene naar het andere uiterste kwamen we nu toe bij de Canadezen van Black Mountain. De classic/stoner rock met af en toe wat spacey synths was met momenten iets te wild voor het publiek van het festival. Van headbangers tot meewiegers deed de band wel helemaal hun ding. Het allegaartje van personages smeten zich, maar bereikten desondanks geen ongeziene hoogtes.
Daarna was het de beurt aan de geweldige Laura Mvula. Een uitgebreid verslag lees je hier.
De pianist kondigde hem aan met “Are y’all ready for some good loving?”. De zogenaamde screaming eagle of soul aka het fenomeen Charles Bradley (& His Extraordinaires) kan niets mis doen. Als een echte showman deed hij rondjes, de robot (whatever), zwaaide hij met zijn microfoonstand, knielde hij op de grond. Hij probeerde zijn toeschouwers bewust te maken van de dingen die verkeerd gaan in de wereld. Na ‘The world (is going up in flames)’ werd er even een instrumentale pauze ingelost. Vermoedelijk deels om van outfit te veranderen en deels om de zweetdruppels op zijn voorhoofd af te vegen. Met een beetje een simpele, maar mooie boodschap “Let the hate go and find the true love of humanity on earth” en een rondje knuffelen met de front row deed het showbeest niet noodzakelijk iets verassend, maar hij maakte wel heel veel mensen heel gelukkig.
Minder uitbundig en iets meer standvastig was Gregory Porter. Openen deed hij met ‘Holding on’. Verder passeerden de cover ‘Papa was a rolling stone’, ‘Liquid spirit’ en ‘Don’t lose your steam’ de revue. De soulvolle zanger kleurde niet buiten de lijntjes, maar dat vonden de meesten ook niet zo erg. We kregen een gezellige jazz set te horen die ons langzaam de nacht in bracht.
Last but not least nam de grootse Damien Rice de teugels in handen. Zowel begeesteren met ‘Delicate’ als uithalen met een enorme sound leek voor hem een eitje. Hij bespeelde het publiek, regisseerde ze en liet ze in duet gaan. Het concert klonk niet alsof hij alleen op het podium stond en de Ier zijn krachtige en dynamische sound zorgden ervoor dat Damien zijn plaats als headliner meer dan waardig was. Zijn laatste nummer liet hij loops opzwellen met een basdrum, een paar welgemikte kreten en een paar verkeerd gemikte hi-hats tot een impressionante apotheose met een daverend applaus tot gevolg. Voor het bisnummer mochten zijn fans opbieden per gejuich, waarna ‘The blower’s daughter’ de winnaar werd. Verliefde zielen kwamen zo wel aan hun trekken. Hij maakte er nog een prachtig, maar evenzeer dubbel einde van met “I can’t take my mind off you / Till I find somebody new”.