Zowel letterlijk als figuurlijk beloofde het gisteren te stormen. Lefto zorgde voor een geweldige line-up in de Boombox, de programmatie van La Petite Maison Dans La Prairie stond op scherp en de weergoden zouden een einde maken aan die zwoele temperaturen.
Foto’s door Xavier Marquis. Verslag door Thomas Konings.
De dag begonnen we met een optreden van Traams, een gitaargroepje dat gezien het tijdstip en de aard van hun muziek verrassend veel volk op de been wist te krijgen. De aanwezigen werden wakker geschud met stevige indierock, compromisloos gebracht zoals bijvoorbeeld Cloud Nothings dat ook doet. Dat zorgde soms voor een lastige eerste kennismaking. Echt toegankelijker werden de songs er niet op en je moest je bij gevolg inspannen om bij de les te blijven. Wie daar zo vroeg de kracht voor had, werd beloond met een frisse set die zijn hoogtepunt kende tijdens een wervelend ‘Flowers’.
Daarna maakten Forest Swords duidelijk waarom niet alleen de muziek tijdens een optreden van belang is. De nummers waren namelijk zoals steeds geweldig, maar de omstandigheden waarin die gebracht werden, maakten de show veel minder speciaal. Ten eerste was het veel te vroeg voor de donkere sound van het Liverpoolse duo. Het tweetal leek ook het daglicht te schuwen. Ten tweede bleek de Boombox veel te groot, de kleine klanken smeken dan ook om een intieme setting. Tot slot werden de visuals eerst niet in fullscreenmodus getoond, later kwamen ze door het daglicht ook niet goed over. Slecht was het dus evenwel zeker niet, daarvoor klonken de liedjes veel te sterk. Ze hobbelden warm verder, bereikten op de juiste momenten vrij intense hoogtepunten (‘Thor’s stone’), en creëerden een unieke sfeer die een warm en donker geluid combineerde.
East India Youth toonde in La Petite Maison daarna hoe breed zijn muzikale kunsten wel niet kunnen gaan. Moeiteloos scheen Doyle te wisselen tussen verschillende stijlen. We hoorden prettig, makkelijk weg te luisteren pop, een eigenzinnige ambientcompositie die live moeilijker te behappen was en tot slot schotelde de artiest nog techno voor. Daarvoor leek de hard hijgende man zelf zware inspanningen te moeten leveren, al wierpen die wel vruchten af. “Beste nummer van de dag”, schreeuwden we tijdens die aanhoudende climax, een paar optredens later bleek er inderdaad weinig concurrentie voor die titel te zijn.
Jagwar Ma brachten ‘s avonds hun Madchester-klanken naar het festival en het opgedaagde publiek zal zich dat nog wel even herinneren. Waar je in het begin van de show nog dacht dat alle songs net iets te lang aansleepten, geraakte je na verloop van tijd gehypnotiseerd door de quasi psychedelische mantra’s van het drietal. De groep hield een constante drive en piekte daarbij ongeveer tijdens elk nummer. Onder de leiding van beide frontmannen gingen de voeten van de grond tijdens meerdere nummers, misschien ook omdat hun enthousiasme zo aanstekelijk werkte. De opbouw van de set was dus uitstekend, de Australiërs kregen hun toehoorders aan het dansen en de muziek werd als één lange trip geserveerd: dat noemen wij ingrediënten voor een uitstekend optreden.
Vervolgens teenden we naar de main stage waar Girls in Hawaii net de zon bezongen toen de eerste waterdruppels het publiek verfristen, of juist tergden. Het slechte weer hield misschien sommige mensen weg van het hoofdpodium, het zorgde er tegelijkertijd wel voor dat de subtiele en mooie lichten volledig tot hun recht kwamen. De bliksem achter de bergen vormde dan nog een leuke surplus. Voorts brachten de Walen een sterke headlineshow, met liedjes die over de hele weide galmden en daarbij niets van hun emotionaliteit verloren. Dat Girls in Hawaii bij het beste hoort van wat de Belgische scene te bieden heeft, mag ondertussen wel duidelijk zijn.
Vervolgens keerden we terug naar de Boombox voor de hoofdvogel van Lefto’s programma: Madlib. De legendarische producer bracht gisteren een dj-set die alles behalve voor de hand lag. De Amerikaan begon goed met enkele hiphopnummers die laaiend enthousiast ontvangen werden. Na twintig minuten veranderde de show echter van insteek en kregen we een verrassend proefje uit ‘s mans platenbak. Eerst serveerde de veelzijdige artiest enkele streepjes reggae – niet bepaald ondergetekende zijn favoriete genre – daarna draaide hij funky songs met eightiesinvloeden. Vervolgens switchte de man wel enigszins naar de verwachte sound, maar echte klassiekers kregen we niet te horen. Hiphopheads druipten dan ook teleurgesteld af.
Dansen deden we vervolgens eerst bij Cid Rim. De Oostenrijkse producer speelde er live zijn intelligente elektronica, die gisteren overigens wel erg dansbaar bleek. Het hoogtepunt was voor ons zijn remix van Sky Ferreira’s ‘You’re not the one’, hoe hij die song helemaal naar zijn hand zet vinden we namelijk bijzonder indrukwekkend. Erg lang bleven we niet, want we wilden ook wel eens zien hoe een dj-set van Fuck Buttons’ Andrew zou klinken. Het antwoord bleek simpel: gewoon als de muziek van het Britse duo. Enerzijds was dat niet erg, ‘Surf solar’ werkt voor ons altijd, anderzijds getuigde het van weinig creativiteit.
De avond eindigde bij Machinedrum, de ondergewaardeerde producer die op een sublieme manier footwork, jungle en een heleboel andere genres mixt tot een uniek geheel. Ook live brengt hij een show die helemaal in die stijl past en erg plezierig is om een feestje op te bouwen. Het was vermoeiend natuurlijk, aangezien het tempo bij die muziek hoog ligt. We zochten na het optreden dan ook onze tent weer op.
Het Dour festival beleeft vandaag zijn laatste dag.