Soms is kiezen, verliezen. Dat hoort er nu eenmaal bij. Gisteren stonden er weer heel wat artiesten op de vele Belgische podia. Ondergetekende koos voor het concert van Joanna Newsom, een harpiste die sinds 2002 de neo-folkwereld op zijn kop zet. Zonder al te veel voorkennis zouden we ons laten overrompelen door haar epische muziek.
Op 24 februari 2016 speelden Joanna Newsom en Robin Pecknold in de Bozar in Brussel. Caroline Vandekerckhove was erbij en maakte foto, Kurt Stevens schreef een verslag.
Redelijk vroeg in haar set zou Newsom haar voorprogramma bestempelen als “één van haar favoriete artiesten, aller tijden”. Nu, wij moesten jammer genoeg vaststellen dat meer nuance geboden zou zijn bij het schrijven van dit deel van de recensie want Robin Pecknold, de frontman van het ter ziele gegane Fleet Foxes, kon ons maar matig overtuigen. Speciaal voor deze tour met Joanna schreef hij wat nieuw materiaal, maar dat werk steeg nooit boven de middelmatigheid uit. Jammer, want wij missen Fleet Foxes nog steeds en hadden gehoopt dat Pecknold misschien een pleister op die wonde zou kunnen leggen. Het mocht niet wezen, al leek het de man zelf niet te veel te kunnen schelen. Weinig bezield werkte hij zijn setje af. Nogmaals: zo jammer.
Tijd voor het echte werk dan. Joanna Newsom verzamelde voor deze tour een vierkoppige band van multi-instrumentalisten rond haar. Doorheen het concert van twee uur zouden we ons regelmatig vergapen aan de vele verschillende instrumenten die door de bandleden bespeeld werden. Viool, viola, fiddle, banjo, synth, piano, gitaar, drum en uiteraard harp door Newsom zelf. Opener ‘Bridges and balloons’ van debuutplaat ‘The milk-eyed mender” bleek meteen een schot in de roos. De twinkelende harplijn, een summiere drumpartij die op het juiste moment toegevoegd werd… Alles klopte.
De nummers kregen uiteraard nieuwe arrangementen aangemeten aangezien het een full-bandconcert was. Verantwoordelijke daarvoor: Ryan Francesconi, haar gitarist, die ze daar dan ook uitdrukkelijk voor bedankte. Mooi om te zien hoe ze haar band zoveel mogelijk mee liet delen in het applaus. Zelf toonde Joanna zich ook al snel van haar beste kant wanneer ze in ‘Soft as chalk’ dwarrelde tussen piano en harp. Dat dwarrelen mag je best letterlijk nemen want de Amerikaanse droeg een echte prinsessenjurk. De backdrop was trouwens een prachtig geschilderd Amerikaans woud met woeste wolken. Heel passend bij de epische lappen muziek die Newsom op ons bleef afvuren. ‘Divers’, van haar gelijknamige plaat uit 2015, bleef lang nazinderen en ook de strijkerpartijen uit ‘Emily’ herinneren we ons nog goed. Bij ‘Waltz of the 101st lightborne’ hadden we, mits het hebben van een partner, graag een driekwartsmaatje meegedanst met de muziek.
Het prachtige ‘Sapokanikan’ had een hoofdrol voor, oh jawel, blokfluiten in petto. De blokfluit is voor ons sinds gisteren meer dan ooit een écht instrument in plaats van het noodzakelijk kwaad dat ondergetekende aan zijn muziekopleiding doet denken. Maar goed, aan alle mooie verhaaltjes komt een einde. Zo ook aan onze liefde voor Joanna, want na een dik uur begon er iets te knagen. Eigenlijk had ondergetekende het op dat moment stilaan gehad met het stemgebruik van Newsom. Denk Kate Bush maar dan nog veel extremer. Het is een acquired taste, dat vocaal maniërisme – en bij Bush kunnen we dat nog hebben – maar het was allemaal wat té veel gisteren in de Bozar. We gaan niet ontkennen dat Newsom immens veel talent heeft en wij geloven graag dat bepaalde fans de avond van hun leven beleefden maar het optreden begon écht wel door te wegen in het tweede deel. Dat is jammer want er passeerden nog hele mooie versies van ‘Cosmia’ – waar volgens Newsom iets meer experimentele noten in zaten dan ze bedoelde – en het up-tempo ‘Peach, plum, pear’.
Met ‘Time, as a symptom’ werd afgesloten. Het publiek was het daar niet mee eens maar de Amerikaanse verzekerde iedereen meteen dat ze terugkwam voor een bisnummer. Of twee. Encores blijven een beetje overbodig. We zagen een goed concert, zeker. De indrukwekkende verzameling multi-instrumentalisten, het knappe harpspel van Newsom. Er zijn veel dingen die we nooit meer gaan vergeten. Haar stem zullen we ook nooit meer vergeten, maar jammer genoeg met een wrange nasmaak. En jawel, we zullen nog wel eens een plaat van Newsom opleggen. Alleen zullen we dat geen twee uur na elkaar doen.