Verslag Filip Van Der Elst, foto’s Simon Ramboer
Een echt commercieel succes zal The Boxer Rebellion wellicht nooit worden. Het is niet dat ze er geen moeite voor gedaan hebben: het Londense viertal deelde hun songs naar hartenlust uit aan talloze producenten van tv-series en videospelletjes. De band had zelfs een cameo in de Hollywood romcom ‘Going The Distance’, als groep waarvan de hoofdrolspeler manager is. De weg naar de top is geplaveid met hindernissen, zo ondervindt dit gezelschap aan den lijve, maar het is mooi dat ze niet opgeven. Hun oerdegelijke concert in de Botanique is daar het levende bewijs van.
Twee voorprogramma’s zorgden voor een goed gevulde avond. Toen we zagen dat Christof mocht aftrappen, stoften we meteen onze kennis van “een opti-opti-optimist” af, doch Vlaamse schlagers had deze Brit helaas niet in zijn repertoire zitten. Wel kregen we een degelijke singer-songerwriter voorgeschoteld, die ons qua stemgeluid en verwilderd uitzicht meer dan eens herinnerde aan The Tallest Man On Earth. Zijn groep bestond uit een staande bas, die het weinig verrassende maar zeker onderhoudende gitaarwerk van Christof van de nodige grooves voorzag.
Brother & Bones is doorgaans een rockband pur sang, die voor de gelegenheid koos om in akoestische setting op te treden. En dat werkte, hoewel hun set gerust een tweetal nummers korter had mogen zijn. Een tamtam verving het drumstel en had een even koddig als opzwepend effect.
In 2006 toerde The Boxer Rebellion nog met Editors, en het is niet moeilijk om de gelijkenissen met hen of zelfs een vroege versie van Muse te ontdekken. Ze grossieren in dezelfde wijd opengetrokken gitaarriffs die steevast op de achtergrond sluipen en waarmee de band een zaligmakende wall of sound weet te creëren. En zanger Nathan Nicholson slaagt erin om zijn stem op perfect uitgekiende momenten te laten overslaan naar een krachtige falsetto. Daar kunnen wij probleemloos negentig minuten naar luisteren, en dus was het wachten op de dip in dit anderhalf uur durende optreden. The Boxer Rebellion ging moeiteloos van het snelle en gejaagde ‘The Runner’ naar het ingetogen ‘New York’. “A song about Brussels, but we decided to name it ‘New York'”, zo liet Nicholson zijn gevoel voor humor blijken. Tien minuten later ging het er bloedserieus aan toe, toen je de emotie van z’n stem kon horen druipen in het bloedmooie ‘Spitting Fire’. “I spit fire on lover and liars”, zingt hij, en daar past alleen maar stilte bij.
De bescheiden hitsingle ‘Diamonds’ mocht die stilte al snel verdrijven. Wat ons betreft zeker niet hun beste nummer, maar het is wel duidelijk waarom ze hiermee een herkenningsapplaus losweken. De funky gitaarlijn nestelt zich comfortabel rond de warme stem van Nicholson en is radiovriendelijk naar de normen van deze band. Ook de nieuwste single ‘Fragile’ voldoet aan die omschrijving, dankzij de broeierige cocktail van percussie en een slepende gitaarsound die vooral de outro kleurt. Ook interessant: de tweespalt tussen een opzwepende melodie en een druppel tekstuele melancholie bij ‘Always’. Ook in de door piano gedreven sleper ‘You Belong To Me’ toont Nicholson zich van zijn breekbare kant. Dit lied leent zich uitstekend voor de donkere dagen die er onvermijdelijk aan komen. Indommelen was dan weer helemaal onmogelijk met het stevige ‘Watermelon’, dat U2 in de genen draagt.
Rode draad in een avondje The Boxer Rebellion: het hoge filmische gehalte. Luister maar eens naar ‘Flashing Red Light Means Go’, dat de aandacht meteen vastgrijpt dankzij de krachtige opbouw, en zeker in de brug onmiddellijk filmscènes vol stadslichten en autoritjes oproept. Misschien worden ze daarom zo vaak gebruikt in soundtracks? Als Hollywood deze band nog eens wil gebruiken, dat ze afsluiter ‘The Gospel Of Goro Adachi’ dan gerust in een horrorfilm steken: “We got lost, and found ourselves surrounded by things, they’re getting closer”. Toepasselijker is haast onmogelijk.
Het grote publiek heeft The Boxer Rebellion nog niet ontdekt, en dat zal na dit optreden ook niet meteen gebeuren. Mede omdat deze muziek tussen twee categorieën valt: echt dansbaar is het niet, echt emotionele knuffelrock is het evenmin. Ook de muziekliefhebbers in de zaal wisten niet meteen wat ze met dit concert aan moesten. Toen Nicholson aan het einde de fans op het podium uitnodigde, duurde het even voor mensen de scène betraden om vrolijk rond te huppelen op gitaarlijnen die nu ook niet zo gek dansbaar zijn. Maar The Boxer Rebellion was dankbaar, alsof ze vrede lijken te nemen met die teug waardering die ze krijgen terwijl de grote massa niet helemaal terecht afwacht.
In de Botanique spelen de komende weken onder andere Ceremony/// (19.09), Kate Nash (24.09) en Fanfarlo (25.09). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.