Foxygen verdrijft demonen met drama en begeestering in de Botanique

door Jonas Van Laere

Foxygen kan zich meten met de definitie van onberekenbaarheid. Hoewel we weten wat de basisingrediënten zijn (Jonathan Rado en Sam France), hebben we geen benul van welk gerecht je daarmee voorgeschoteld krijgt. Na het geniale ‘We are the 21st century ambassadors of peace and magic’ verkochten we onze ziel aan Foxygen, na ‘…And star power’ kochten we hem met interest terug, waarna 2017 startte met het opnieuw versjacheren van onze geestelijkheid met ‘Hang’. Om maar te zeggen dat we met weinig bands zo’n fluctuerende verhouding hebben.

The Big Moon deed als voorprogramma wat het hoort te doen: ons met goesting in meer achterlaten. Goesting, een woord dat we lief hebben en dat deze vrouwen van een kleurrijke invulling voorzagen. De klaarblijkelijke liefde voor de gitaar ondersteunde hun melodieuze poprock die zonder bijster origineel te klinken veel drift genereerde. Door onze dubbele relatie met voorprogramma’s weten we dat dertig minuten een eeuwigheid kunnen duren. Het charisma van de dames deed de tijd echter voorbijvliegen. De stuiterbalversie van Madonna’s ‘Beautiful stranger’ bekoorde, met de gedurfde combinatie van donkere pop en pittig enthousiaste postpunk, meer dan we eerst durfden toegeven. Vermakelijke band, dito nummers. Of zoals ze het zelf verwoordden: “I am a sucker for you”.

Misschien gold hetzelfde voor Foxygen. Ondanks de wispelturige waas die rond de band hangt, geven we met plezier toe dat ze ons steeds in een van onze zwakke plekken lijken te raken. Tijdens opener ‘We are the 21ste ambassadors…’ kregen we even een paniekaanval: was er iemand vergeten soundchecken of was de crew te ver heen om te beseffen dat het geluid abominabel was afgesteld? De ondermaatse wisselwerking tussen de uitstekende band, de zonderlinge zang en de onwillige geluidstechnicus deden ons lichtjes huiveren en hield zich ook staande tijdens ‘San Fransisco’ en ‘Shuggie’. Het besef kwam dat dit wel eens een jammerlijke avond zou kunnen worden.

Vanaf ‘Follow the leader’ leek het geheel in zijn plooi te vallen. De nieuwe nummers kwamen dan ook verrassend goed uit de verf. Waar we op voorhand nogal bezorgd waren over de live-vertaling van de omvangrijke orkestrale arrangementen, bleek dat in realiteit bijzonder goed mee te vallen. De twee blazers en extra toetsenist konden meer aan dan we voor mogelijk achtten. Een pluim in de weelderige haardos van Rado die het muzikale concept toch maar mooi uitgedokterd kreeg. ‘Avalon’ klonk even bombastisch als op plaat en ook ‘Mrs Adams’ kreeg meer dan voldoende zindering mee om het intrieste verhaal te omkaderen.

Alsof Foxygen een echte diesel was, zwollen de drive en het enthousiasme enorm aan gedurende de set. De begeestering klom naar een opmerkelijke climax, terwijl de onzuiverheden zich zachtjes aan terugtrokken. De kostuumwissel – geen ontblote bovenlijven deze keer – met bijhorende Rick De Leeuw look zette met ‘On lankershim’ een geweldige eindspurt in. De pathos die ons op plaat overstag liet gaan, kreeg alle ruimte om de nummers en de vibe aan te sterken. Met dank aan Rado en zijn kornuiten werd het muzikale aspect strak in het gareel gehouden – de gitaarsolo bovenop zijn keyboard even buiten beschouwing gelaten – zodat ongeleid projectiel France zich kon toeleggen op het publiek uit zijn hand te laten eten. De theatraliteit tijdens ‘Trauma’ en het indrukwekkende ‘Rise up’ scheerden hoge toppen waarmee het ultiem bewijs werd geleverd dat perfectie één zaak is, maar het vooral om beleving draait. Laat er aan dramatiek nu geen gebrek zijn geweest tijdens deze show. Aanvankelijk omwille van de zeer povere start, naar het einde toe door de alomtegenwoordige geestdrift op en bijgevolg ook voor het podium.

Afsluiter ‘No destruction’ deed ons zelfs een beetje geloven in de utopie waar Foxygen voor staat. Het loskomen van de realiteit en jezelf durven overgeven aan de vleesgeworden gimmick. De bonte avond die aan een revival toe is om alle kommer en kwel toch maar even in perspectief te kunnen zetten. Hoe onberekenbaar France ook mag zijn, mensen onthouden vooral het gevoel op het eind en dat was er één van opperste gelukzaligheid

Foto van @schwildenremy