Franz Ferdinand verdrinkt in een overvloed aan publieksspelletjes

Zonder noemenswaardige aanleiding speelde Franz Ferdinand gisteren in het Openluchttheater Rivierenhof. Wij klagen niet, want het was een unieke kans om de Schotse ex-Mercury Prize winnaars nog eens in een relatief intieme setting aan het werk te zien. Intiem was het, doorweekt ook – dat had deze keer overigens niks te maken met de podiumprésence of geblondeerde coupe van frontman Alex Kapranos.

Laatste wapenfeit ‘Right words, right thoughts, right action’ ligt ondertussen al vier jaar achter ons. In de tussentijd verliet vaste riff-afvuurder Nick McCarthy de band en werd hij vervangen door twee minder charismatische podiumvullers: gitarist Dino Bardot (in een ver verleden lid van The 1990’s) en toetsenist Julian Corrie. Hun aanwezigheid was zelden een meerwaarde, waardoor alle last op Kapranos’ schouders kwam te liggen. En daarvoor heeft Franz Ferdinand anno 2017 net iets te weinig relevantie en goede nummers.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Foto’s door Andre Joosse

Natuurlijk kregen ‘The dark of the matinee’, ‘Do you want to’ of ‘The fallen’ een amfitheater vol fans in beweging. Regenjassen schurkten tegen elkaar aan, waterdruppels vlogen in het rond en tussen de ponchopuntmutsen door zag je Kapranos als vanouds opspringen en met z’n benen zwaaien. Alleen: wat was dat met al die publieksspelletjes die de hits infiltreerden? Handjeklap, ‘om ter luidst roepen’, zwaaien… Leuk voor even, maar overdaad schaadt. We waanden ons bij momenten op een Studio 100-show.

Zonder ook maar een vermelding werden er vier nieuwe nummers in de set binnengesmokkeld. Niet dat ze noemenswaardig zijn: er gebeurde weinig nieuws, ze misten de energie van oude nummers en ‘Lazy boy’ en ‘Paper cages’ teerden wel erg nadrukkelijk op synthpartijtjes die we nog kennen van Killers-debuut ‘Hot fuss’. Niet enkel de hoogtepunten van de show grepen terug naar 2004.

Echt tenenkrullend werd het in het lang uitgesponnen ‘The outsiders’, waarin de hele band uitvoerig werd voorgesteld terwijl het nummer vervormde in een soort van ‘I feel love’-jam (de disco-klassieker die ze tijdens hun vorige show nog versmolten met ‘Can’t stop feeling’). Na heel wat publiekspaaierij en dankjewels, moesten we plots de bandnaam scanderen. Hoezo werd er pas tot het einde gewacht vooraleer al die zitkussentjes naar voren werden gemikt?

Gelukkig schudden een ziedend ‘Michael’ en megahit ‘Take me out’ ons daarnee wakker, waarna ‘Ulysses’ als enige (?!) nummer uit ‘Tonight: Franz Ferdinand’ de show mocht afronden. Daar hadden wij mee kunnen leven, ware het niet dat het snel vergeten nieuwe nummer ‘Always ascending’ en de clichématige/makke valse afsluiter ‘Goodbye lovers and friends’ het optreden deden uitdoven. ‘This fire’ liet in een iets uitgerekte versie de vlam een laatste keer overslaan, maar toen er nog gevraagd werd om allemaal te gaan zitten en weer op te springen, baanden wij ons naar de uitgang.

Franz Ferdinand is op z’n best wanneer ze hun nummers strak en bevlogen afvuren. Met een overdaad aan publieksspelletjes en een gebrek aan oprecht speelplezier, zal het even duren vooraleer ze weer steden in brand steken.