Een handvol krukjes, een sober podium en minimalistische belichting. Meer was er gisteren niet nodig om van de Magdalenakerk in Brugge iets bijzonder te maken. Liz Harris en John Bence zorgden voor de rest.
De schemering sloop de kerk al binnen wanneer Bence zich Quasimodo-gewijs over het lichtgevende appeltje van z’n laptop boog. Bijna onhoorbaar haalde hij de eerste klanken de ruimte in. Wat aanvankelijk nog klonk als een laag rochelende Stranger Things-demogorgon, ontaardde compleet onverwacht in een demonische uitbarsting. Het gebouw kraakte in al haar voegen, er werd geschreeuwd en armen vlogen ongecontroleerd alle kanten uit. Dat moest dan weer plaats maken voor een combinatie van Gregoriaanse gezangen en wat leek op een eeuwenoude Oosterse gevechtssport. Twintig minuten lang durfde niemand een vin te verroeren. De set eindigde met een intense handoplegging of een levenslange vervloeking door een bezetene. We zullen snel genoeg merken welke van de twee het nu precies was. Pas toen de jongeling ruim uit het zicht verdwenen was, durfden mensen op te staan om zich richting bar te begeven en het allemaal door te spoelen. Intense jongen.
Liz Harris leek wel een voortvluchtig personage uit een film toen ze het podium opstapte. Zwarte broek, zwarte trui en een duister getint petje. Intussen was het al zo donker dat ze compleet uit het beeld verdween wanneer ze plaats nam achter haar eveneens zwarte piano. We gingen dan maar een fijner plaatsje opzoeken en vonden dat in de vorm van een vijver – dat lees je goed – achter in de kerk. Zowel de imposante gewelven als de geluidsgolven werden er gul in het rond gereflecteerd.
Waar stiltes op de laatste plaat van Grouper nog zo belangrijk zijn, was daar gisteren geen plaats voor. De volledige set vloeide galmend in elkaar over en elke krocht van de ruimte werd geduldig iedere keer weer opgevuld met haar stem, piano of gitaar. Het verleende zich tot volledige overgave en met gesloten ogen werden plots andere zintuigen aangesproken. Nummers begonnen soms zo zacht dat het leek op een aanraking waarvan je niet zeker bent of ze ingebeeld of echt is. Eindigen kon dan weer net zo aanhoudend hard zijn. Als een geur die je terugneemt in de tijd en plots met een klap de rotte verdrongen herinnering in je gezicht slaat. Bruut en lelijk, zoals het leven ook gewoon kan zijn. Intussen werd het steeds gezelliger rond de waterpartij en werden jassen als dekentjes gebruikt.
Uiteindelijk ging Liz aan de haal met de controle over meer dan alleen je zintuigen. Je kon wegdromen maar dan wel met haar hand stevig om je pols geklemd om je te tonen waarheen. Een rondleiding door alle kamers van je onderbewustzijn, geleid door haar stem. Die werd ondersteund door de samples op minidiscs, die loop-gewijs verweven werden met haar piano en gitaar. Dreigde er iemand te lang te blijven mijmeren in een bepaalde kamer? Dan porde Liz aan met vliegtuig- en treingeluiden (‘Breathing’) aan om verder te gaan. Even weer die voeten op de grond, er was nog zoveel meer te zien.
Onderweg is ze toch wat mensen verloren, want het viel op dat een behoorlijk aantal aanwezigen de kerk vroegtijdig verlieten. Het was geen set om fans van de ‘hitjes’ blij naar huis te sturen. Geen ‘Headache’, geen ‘Parking lot’ of ‘Driving’ van ‘Grid of points’. Het was geen voor de hand liggende avond. Gelukkig was het veel meer dan dat. Het werd er voor ons eentje waarop we in een kerk, liggend naast een vijver naar Grouper mochten luisteren. Veel beter dan dat wordt het echt niet.
Cactus programmeert binnenkort nog Bed Rugs (22.06) en is in juli drijvende kracht achter Cactusfestival.