Het Bos opent de deur voor vernieuwende electronica en progressieve ideeën in Antwerpen

door Thomas Konings

Zoals je wel al hebt gemerkt (of gelezen op Indiestyle) gebeuren er heel coole dingen in de elektronische scene en aanverwante milieus die een frisse, radicale en dansbare wind doorheen de hele muziekwereld blazen. Op het internet kan je er intussen niet echt omheen, maar in de echte wereld (en dan zeker in ons land) kiezen boekers nog veel te vaak voor veilige alternatieven. Daarom was het zo verfrissend om de voorbije week twee avonden in Het Bos te zien dat het wel kan werken.

Last night @het_bos w/ @18plus18plus18plus #live #hetbos #18plus #antwerp #thisisantwerp

Een bericht gedeeld door Nigel Lau (@chungandthegang) op

Donderdag hield de Product Tour halt in de Antwerpse concertzaal. Twee internetpioniers werden daarop vergezeld door twee beloftevolle acts – een gouden combo om volk te lokken voor de nieuwelingen en de erfenis van de headliners in de verf te zetten. De meest opvallende van die geroutineerde acts was 18+, een Berlijns-Hawaiiaans duo dat misschien nog niet zó lang bezig is, maar wel zijn stempel op popmuziek heeft weten te drukken met een sound die vooruitstrevend is in z’n onderwerpen, verpakking en zijn expliciete setting in het digitale tijdperk.

Net als de andere artiesten die donderdagavond Het Bos onveilig maakten, speelde het tweetal een liveset: riskant voor artiesten wiens habitat de online omgeving is. Het bleek absoluut geen obstakel voor de aanwezige muzikanten. Samia en Justin van 18+ kozen ervoor om hun droge beats uit een laptop te laten komen en zelf de vocals voor hun rekening te nemen. Die aanpak stoorde allerminst en gaf hen de kans om hun verschillende gezichten aan het publiek te laten zien. Waar 18+’s zang op plaat eenvormig en verveeld dreigt over te komen, merkten we tijdens het optreden net meer dan ooit de opzwepende kant en de verschillende schakeringen tussen zang en rap die de twee afzonderlijk opzochten.

Dat spelen met vocals hoorden we daarvoor ook al bij Oklou en Y1640. Die eerste Française klonk opeens als een man, haar landgenote coucou chloé, helft van laatst genoemde band, zwierf genderloos van sensuele clubgodin naar manische robotsmurf. Niet zo verwonderlijk: als producten van de 21ste eeuw – die sowieso al gekenmerkt wordt door een vervagend onderscheid tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid, en werkelijkheid en virtuele wereld – zijn ze het gewoon om aan een online persoonsvorming te doen waarbij genderbending heel gebruikelijk is. Daarnaast komt het postdigitale karakter van de muziek zo ook tot futuristische uiting in de zang.

Waar die presentatie online niet uitzonderlijk is, werd het wel spannend om zien hoe de artiesten daarmee in real life zouden omspringen. Bij Oklou zagen we een eerder schuchtere performance. Dat stoorde niet, omdat de zangeres-producer haar sound zo’n fragiele houding wel in de hand werkte: doorheen de clubinvloeden en vocale effecten hoorden namelijk een erg emotionele laag. Haar liedjes klonken zo enigszins verwant aan de hele sad boy-stijl, maar bleken veel oprechter, terwijl ze verder met spannende producties een interessante reeks aan invloeden verenigden.

Bij Y1640 zagen we coucou chloé (check haar soloproject ook) de rol van MC dan weer veel uitgelatener opnemen. Bij momenten leek ze wel weggelopen uit een film van Ryan Trecartin met haar creepy vervormd gegiechel, dat bovenal perfect paste bij de brute clubsound van het duo. Zowel chloé als haar partner in crime Sega Bodega laten zich recent voornamelijk opmerken met ruwe en chaotische releases – dat ze zich samen lieten gaan in dystopisch lawaai mocht dus niet verrassen. Interessant was wel hoe ze dat in een spannend clubgeluid wisten te gieten, een dat overigens zelfs binnen de scene heel erg uniek aanvoelde.

And she shouts, “GIRL YOU KNOW IM TRYNNA B INTERNATIONAL!”

Een bericht gedeeld door Lor Abdu Mongo Ali (@abdu__ali) op

Dat je eigen stem vinden belangrijk is, wist ook Abdu Ali, die woensdagavond de Bosbar in een diva-achtige hippiebroek kwam opfleuren. Het is zo lui om iemand als de rapper uit Baltimore binnen een hokje als queer hiphop te steken: hij toonde de redundantie van zo’n term met een set die verschillende thema’s aankaartte over experimentele beats en naast rap ook soulvolle vocals liet horen. Belangrijker, en dit valt te veralgemenen naar alle acts die we hier besproken hebben, is dat hij ook de status quo durfde aanvallen met zijn muziek. Was het niet met lyrics als “I don’t want no chips in me” of “I’m alive, I’m alive / Don’t be surprised” dan wel met bindteksten over wantrouwen jegens techbedrijven of activistische slogans die hij mee liet scanderen door het publiek.

Tegelijk met Abdu Ali speelde Yung Internet een paar kilometer verderop in Antwerpen op een netwerkevent van Sony. Toegegeven, ondergetekende heeft even getwijfeld naar wie hij moest gaan kijken. Nu is het echter meer dan duidelijk hoe hij (en jij) moet handelen in zo’n situaties: bij twijfel kies je best voor onafhankelijke artiesten of zalen als Het Bos, die zich niet neerleggen bij de huidige staat van dingen, maar streven naar een betere wereld met taboedoorbrekende/vernieuwende/escapistische muziek. Ze verdienen je steun en je geld meer dan eender welke commerciële act om te kunnen overleven en zich in te zetten tegen de heersende krachten. Bovendien bewezen alle acts woensdag en donderdag ook gewoon dat ze veelal betere muziek maken – ook niet onbelangrijk.