2017 is een goed jaar voor de heren van Ho99o9. In mei brachten ze hun debuutalbum United States of Horror uit en met die nieuwe muziek onder de arm mochten ze onder andere de weide van Pukkelpop platwalsen. Het optreden in de Rotonde Botanique beloofde echter van een andere orde te worden. Wanneer de brute herrie van de punkrappers in zo’n kleine zaal samengeperst wordt, kan het namelijk niet anders dan dat er brokken van komen.
Foto’s door Mich Segers
Voordat de Triple Nine Deathkult zelf het podium betrad, hadden ze eerst Kate Mo$$ als voorprogramma meegenomen. Reeds bij het opkomen maakte de Amerikaanse groep duidelijk dat het niet om een doordeweeks optreden zou gaan. De zanger deed zijn intrede met in zijn handen een leiband waar aan het andere uiteinde een soort BDSM-slavin aan vasthing. Muzikaal werd er een soort orgie van vuile noiserock en industriële beats geserveerd met af en toe een paar vage flarden hip-hop erdoorheen gemengd. De enige houvast in de sonische chaos waren de meeknikritmes die de drummer speelde, voor de rest draaide het optreden duidelijk meer om herrie maken dan om goeie songs brengen.
De manier waarop het optreden ingekleed werd was minstens even bizar. De eerdergenoemde vastgebonden vrouw, die doorheen de show steeds minder kleren ging dragen, was bijna voortdurend aan het twerken op de beukende ritmes, af en toe stoppend om de zanger een goeie duw te geven. Ondertussen zat er aan de zijkant van het podium een kerel die weinig meer deed dan tussen de nummers heen zo luid mogelijk “gang shit” te roepen, inclusief gang sign-handgebaren. Op het einde greep de zangeres nog de microfoon om enkele onverstaanbare dingen te krijsen over de muziek. Tijd om ons te vervelen kregen we tijdens deze bevreemdende freakshow niet, maar het antwoord op de vraag wat we er nu eigenlijk van vonden blijven we je verschuldigd.
Na deze excentrieke ervaring was het de beurt aan Ho99o9 om de Botanique te entertainen. De hoofdact moest qua extravagantie niet onder doen voor het voorprogramma. TheOGM ging gehuld in een wit trouwgewaad terwijl Eaddy er dankzij zijn bizarre kapsel, zwarte cape en witte handschoenen vooral uitzag als een parodie op Dr. Frankenstein. Zonder veel poespas begonnen ze aan het optreden, dat in het begin veel van een pure punkshow weghad. Dat alle muziek (buiten de drums) uit een sampler kwam zonder dat er echte gitaren aan te pas kwamen, kon de pret niet bederven. Het dak werd van bij de start meteen van de Rotonde geblazen. Het kon TheOGM duidelijk ook helemaal niet schelen wat de punkpuristen ervan dachten: toen hij zijn kleed uitdeed onthulde hij een felgroen T-shirt met in dikke blokletters het woord “PUNK” erop. Veel tijd om ernaar te kijken kregen we echter niet, want binnen de kortste keren moest ook dit kledingstuk eraan geloven.
De eerste keer dat de elektronische kant van Ho99o9 bovenkwam was in ‘P.O.W.’, waarvoor alle zaallichten uitgingen behalve een koplamp op het hoofd van TheOGM. Het was echter het vlijmscherpe ‘Splash’ dat voor een eerste echte hoogtepunt in de sowieso al harde setlist zorgde. De dreunende bassen deden de Rotonde op haar grondvesten daveren en brachten het publiek in stormachtige extase. Ook geslaagd was de manier waarop een sample uit het soulnummer ‘Every nigga is a star’ (nieuw leven ingeblazen door Kendrick Lamar) overging in een verschroeiende uitvoering van ‘The dope dealerz’. In dit nummer kwam een van de pijnpunten van de show echter ook het duidelijkst naar voor: waar de livedrums de intensiteit de gitaargerichte songs verhoogden, zorgden ze er bij de meer beatgerichte nummers er soms voor dat de instrumentals in een geluidsbrij verdronken. Dit kon de pret gelukkig niet bederven, want het duo beschikte zelf over genoeg energie om het hele optreden constant draaiende te houden.
In het lugubere ‘Moneymachine’ werd het publiek een enkel rustmoment gegund, voor de rest raasde het optreden voorbij aan een vaart die niet moest onderdoen voor die van een “echte” punkband. Ook tijdens de meer hiphop-achtige nummers spoot de punkattitude van het podium af en werden we getrakteerd op de ene muzikale uppercut na de andere. De mannen van Ho99o9 waren zich duidelijk even hard aan het amuseren aan hun fans, en Eaddy besloot om regelmatig het publiek van nader te leren kennen door te stagediven of mee te moshen. De cocktail van agressieve muziek en krachtige uitstraling zorgde voor een uitbundige sfeer die heel het optreden niet bedaarde.
Tijdens het eindsalvo deed de groep even alsof het optreden voorbij was, om daarna terug te keren en het genadeloze ‘Bone collector’ in te zetten dat met zijn bevende baslijn de zaal in extase bracht. Daarna werd er nog eenmaal een razendsnel punknummer op de Rotonde afgevuurd, waarna de heren afdropen en de toeschouwers verdwaasd achterbleven. Al bij al duurde het gebeuren net geen uur, maar bij zo’n intens optreden is het misschien maar best dat het niet al te lang doorgaat. Achteraf gezien vonden we het een beetje spijtig dat de elektronische kant van Ho99o9 wat onderbelicht bleef ten voordele van de gitaarnummers, maar dat is slechts een kleine smet op een verder vurige avond.