In het spoor van Lohaus op Sziget

door Emily Griffiths

Tussen een vijfhonderdtal bands mogen spelen op een van de grootste festivals ter wereld, je moet het maar doen. De Belgen van Lohaus bliezen nog maar onlangs een verjaardagskaarsje uit en namen dit jaar toch al de reuzenstap richting Sziget. Tijd voor een ‘wie zijn ze, wat doen ze en vooral: wat drijft hen richting Budapest.’

Dat antwoord is makkelijk gevonden: “We wonnen de JEKA Festival Rally en mochten zo naar hier komen. Het is ons eerste buitenlandse festival en zelfs het eerste optreden buiten België. Bepaalde verwachtingen hebben we niet echt. Het is wel anders omdat ze ons hier helemaal niet kennen en thuis wel al een beetje, ook al zijn we nog maar een jonge band. We zijn hier inmiddels ook al een hele week en zijn ook een paar keer naar de British Knights Europe Stage gaan kijken om te zien hoe die werkt, hoe het publiek is en vooral hoe het geluid moet worden afgesteld.”

Het is stipt 14u15 wanneer het drietal zich opmaakt om het podium te betreden. Het is inmiddels weer snoeiheet op het eiland, maar daar trekt Lohaus zich maar weinig van aan: We hebben de setlist niet aangepast aan Sziget, hoewel we even hebben getwijfeld. Het is nu de derde keer dat we deze show spelen en nu we de snellere nummers achteraan hebben gezet om het wat dynamisch te houden, werkt deze eigenlijk best goed.”

lohaus
Lohaus op Absolutely Free Festival door Bert Savels

De band start sterk en bevangt het volk op het grasveld snel met aparte vocals en doordringende synths. Het geheel doet evenveel denken aan Oscar and the Wolf als aan een mengeling tussen Massive Attack en Goldfrapp. Toch is dit volgens de band geen triphop, maar neigen ze eerder richting de electropop: “We beluisteren wel graag triphopbands, maar we zijn meer bezig met vernieuwen, met nieuwe geluiden creëren, hier en daar extra synths toe te voegen en te zoeken naar een cool geluid. Qua invloeden is FKA Twigs heel inspirerend, daar ze vooral qua productie en nummers erg sterk is. Ook James Blake is een belangrijk voorbeeld. Daarnaast zagen we hier MØ spelen, erg aangenaam om naar te luisteren.”

Midden in de set komt plots de Nacht und Nebel cover ‘Beats of love’. Best moeilijk aan te kleden met een electropopjasje, maar voor Lohaus ging dat bijna als vanzelf: “Voor XLAir moesten we een Belgische cover brengen en onze keuze viel op dit nummer. Het ging best makkelijk. Thomas schreef de akkoorden, Dries werkte af op de toetsen en toen voelde het al behoorlijk af. Een andere cover maken, ambiëren we niet meteen. We willen eerst onze sound verder afwerken en vinden het schrijven van eigen songs nu belangrijker. We zijn inmiddels al een heel eind geëvolueerd en voelen bijvoorbeeld dat de songs steeds matuurder worden, steeds meer klinken zoals we het zelf willen. Onze ambities? We willen nu eerst een single die wat opgepikt raakt en daarna zien we wel weer verder.”

Making Material #lohaus #inthedark

Een foto die is geplaatst door lohaus (@lohausmusic) op

Hoewel de zon blijft branden, is die nauwelijks voelbaar in de muziek die Lohaus brengt. De melancholie spat er haast vanaf: “Dat is wel een bewuste keuze, ‘Beats of love’ is bijvoorbeeld ook heel melancholisch, die tekst is heel droevig, heel mooi, maar het past ook wel goed binnen onze sound. Het gaat vaak over verlangen naar wat je niet kan krijgen of over het onbereikbare. Ook het mysterieuze trekt ons wel aan. We hebben ook wel meer poppy materiaal geschreven, en we spelen er nu ook nog wel een aantal om de dynamiek in de live-sets er wat in te houden. Maar het is zeker niet de bedoeling dat het publiek zit te huilen na het optreden. Nu ja, dat mag, maar het hoeft niet.”

Ondanks het gegeven dat dit het eerste buitenlandse concert is van de band, valt er weinig te merken van zenuwen. De band blijkt perfect op elkaar ingespeeld en ook de Engelse bindteksten gaan Thomas prima af. “We zijn eigenlijk bijna altijd samen. We repeteren heel veel, deze zomer hebben we bijna volledig samen doorgebracht, behalve dan een paar dagen vakantie in juli. Toen was het wel even afkicken. Thomas en Emiel kennen elkaar ook al heel lang, ze zijn altijd beste vriendjes geweest. Dries had plots een gitarist nodig, dan hebben we wat samen gejamd en daaruit is Lohaus ontstaan. We hebben elkaar dus puur door de muziek leren kennen.”

Wanneer het optreden na een veertigtal minuten afgelopen is, krijgt het Belgische drietal een verdiend, luid applaus. Lohaus is bijzonder tevreden over hun eerste buitenlandse ervaring: “Het was een erg aangenaam publiek en er was ook heel veel wederzijds respect. Ze luisterden goed. Er zijn verder geen buitenlandse shows gepland, maar wel heel wat in het binnenland. Vandaag gaan we nog wat feesten, Major Lazer morgen wordt ook wel tof, maar het beste is eigenlijk al geweest. Robbie Williams, dat is inmiddels onze guilty pleasure geworden. En ook Balthazar was super, maar die zijn eigenlijk altijd goed.