Zondag verzorgde het Texaanse trio Khruangbin het avondprogramma in de Orangeriezaal van de Botanique met onder de arm prachtplaat ‘Con todo el mundo’. Ginger Root, een ander trio uit Californië, deed de ontvangst. Een aardig momentje om je lazy sunday mee af te sluiten met een orgel, drum en basgitaar die samen “agressive elevator soul” produceren. Het publiek bleef erg afwezig bij het (eerder stuntelig) showtje van de drie vrienden, die precies nog niet helemaal door hadden wat ze in handen hebben.
Foto’s door Lotte Torsin
Het gezellig bekomen van het weekend kreeg al snel een meer benepen sfeertje toen de menigte met volle pint in de hand naar de Orangerie biggelde, wachtend op de man en vrouw met de zwarte carré-kapsels. Alle koppen keerden naar het podium, maar zelfs bij het inzetten van een kort maar lekker groovend instrumentaal introstukje bleef het kalm. Tot plots de lichten uitgingen en er wel een oorverdovend applaus volgde – een patroon dat we al snel herkenden als typerend voor de avond.
Mark Speer en Laura Lee zijn niet enkel een prachtig duo om naar te luisteren. Als Khruangbin (Thaïs voor ‘vliegtuig’) deden ze de zaal symmetrische en synchrone ingestudeerde danspasjes cadeau. Gelukkig maar, want dat konden de toeschouwers wel lusten. Als er tekstueel niet veel te beleven valt, moet je het publiek soms op andere manieren zoet houden. Daarnaast brachten ze een heus ‘spektakel’ door drummer Donald Johnson te assisteren in de percussie met een Maesflesje en een geleegde fles sterkedrank.
Misschien waren we nog niet helemaal gewend aan het winteruur, of waren het de al frisse temperaturen die op de menigte werkten? Ook de nummerkeuze kon de boel niet wakker schudden: ‘Cómo te quiero’ en ‘A hymn’ zijn dan ook de meest kalme nummers van hun portfolio. De Orangerie werd er muisstil van. Door het enthousiaste geroep en geklap na afloop, waren we hierbij niet zeker of dat was door de vervoering of door een zwaar weekend.
De gitaar van Mark Speer werd steeds luider, zijn vingers steeds vlugger. Hoewel we al wisten wat voor geweldig gitarist hij was, was het een ervaring om zijn solo’s en kunstjes te mogen aanschouwen. Bij ‘Cómo me quieres’ en ‘Friday morning’ gleden zijn vingers met dezelfde behendigheid en gemakzucht door de snaren als bij het kammen van zijdezachte haren. Een andere keer ontspande hij één van de draden tijdens het spelen en zorgde zijn permanent stemmertje op zijn gitaar dat hij die meteen kon aanpassen naar het gewenste effect.
De poging tot wakker schudden leek te mislukken toen hij ons aanspoorde: “Y’all don’t have to be quiet and nice”. Na het aanvullen van de meest recente plaat met ‘August 10’, passeerden enkele oude bekenden zoals ‘Mr. White’. Als we dan toch van een hoogtepunt konden spreken, bracht ‘Evan finds the third room’ de geweldige baslijnen en periodieke “Yes”-uitroepen (inclusief het telefoongesprek) van Laura Lee.
Nu het volk eindelijk wat warm draaide, volgde een covermedley, waarbij alle grote namen van de hiphop aan bod kwamen. Een stukje ‘Baby I’ve got your money’ van Kelis, een beetje ‘Put it on’ van Big L en een sprankeltje Snoop Dog waren enkelen die we konden herkennen.
Laura Lee wou ons nog haar nieuwste outfit laten zien en na een korte make-over verscheen ze wat later terug met een fonkelend gifgroen jurkje. Ondertussen had Donald Johnson zijn drumstel ingeruild voor een vleugelpiano waarop hij de melodie van ‘White gloves’ inzette. Het gebrek aan drums zorgde helaas voor een gebrek aan kracht, hoewel dat op de eerste plaat de meeste emoties kan vatten.
In het slot volgden nog enkele nummers van de nieuwste plaat, waarvan het specifiek benoemen niet veel verschil maakt. Alle nummers baadden in hetzelfde sfeertje van een erg passief en bijna ongeïnteresseerd publiek dat enkel ontwaakte wanneer het verwacht werd te applaudisseren.
In de Botanique kan je binnenkort nog Tunng (01.11), Flasher (01.11) en Middle Kids (03.11) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.