Lust For Youth gaat vlotjes rechtdoor in een geluid vol contrasten

door Johan Baeten

Het Kopenhaagse Lust For Youth loste zes albums in evenveel jaren tijd en dus had het drietal gisteren in de Brusselse Beursschouwburg voldoende materiaal om een boeiende liveshow uit te putten. Maar in een interview met Subbacultcha liet de bezieler van het trio, Hannes Norrvide, wel al doorschemeren hoe hij zich zijn ideale liveshow voorstelt: op Ibiza. Als de twintiger naar zijn ideale woonplaats wordt gevraagd, antwoordt hij: “ver weg, ergens op een tropisch eiland, op een gigantische yacht”. Toegegeven, de Beursschouwburg had gisterenavond tussen elf en twaalf eventjes iets weg van een broeierige club op een decadente yacht met Norrvide en zijn twee metgezellen als performers van dienst.

(Foto: Xavier Marquis, De Kreun, oktober 2014)

Allereerst mocht het Gentse Vaal aantreden. Het drietal slaagde erin om tegelijkertijd zowel hyperintens als mateloos minimalistisch te klinken. De wolk van reverb op gitaar en keys zorgde voor uitgesponnen ambientsounds die vlotjes haasje-over deden met driftige, haast industriële beats – die de heren in de toekomst misschien net wat meer in hun werk mogen incorperen. Het contrast dat volgde uit die clash tussen prikkelende beats en kille maar doortastende soundscapes was namelijk de ontegensprekelijke sterkte van de Arteveldenaren. Voeg daar het onmiskenbare vocale talent van de niets ontziende Arjen Verwijsvelt aan toe, en je krijgt een gure cocktail die onze smaakpapillen telkens weer uitdaagt en steeds wat meer weet te verbazen.

Vervolgens verscheen Lust For Youth voor zo’n tweehonderdvijftig aanwezigen met niet meer dan een in chorus en reverb gedrenkte gitaar, enkele synths, een beatsbak, en het bruisende gejammer van frontman Norrvide. ‘Limerence’ en ‘Illume’ schetsten al onmiddellijk een tropische sfeer die op hetzelfde moment ook door en door Scandinavisch aandoet. Het trio evolueerde door de jaren heen van koude, lofi coldwave naar een internationaal, hybride en bewust synthpop-geluid. Live ging Lust For Youth dan ook expliciet voor de goudglinsterende en door en door dansbare popsound van langspeler ‘International’, zonder hun postpunkroots te verloochenen. Getuige de nerveuze en hypnotische track ‘Behind curtains’ uit het vroege werk van het trio, dat live op een manier doorechoot in het New Order-aandoende ‘Tokyo’. Live klopt die brug tussen oud en nieuw werk ook gewoon omwille van de voortdurende contrastsfeer tussen inktzwarte en lumineuze sounds, een sfeer die het trio zich zorgeloos eigen heeft gemaakt.

Toch spanden vooral de opgewekte en zinnenprikkelende melodieën uit laatste worp ‘Compassion’ en doorbraakplaat ‘International’ de kroon. ‘Better looking brother’ sleurde ons mee in een zeven minuten lang durende poptrance met uitdagende, atmosferische beat-excursies. Het eerder zwaarmoedige ‘Stardom’ zorgde voor welgekomen ademruimte door zijn ijzige 80’s feel en evenwichtige sound. ‘Epoetin alfa’, het nummer over een wielrenner die ooit zeven keer de Tour won, betekende het ultieme stadionmoment; terwijl het vitale ‘New boys’ ook live probleemloos wist te overtuigen met veerkrachtige, zonovergoten pop. Zet onze eigenste Whispering Sons zes weken op Ibiza en je krijgt een vergelijkbaar resultaat.

Van bindteksten weinig sprake, van druggy spoken word samples des te meer. Die fragmenten dienden op een bepaalde manier als bindteksten die binnen het conceptueel narratief dat Lust For Youth uitdraagt wel functioneel waren. Ook toonden de Scandinaviërs met ‘Armida’ hun welbewuste versatiliteit: keyboardiste Soho Rezanejad nam de micro vlotjes over van Norrvide om het bezwerende ‘Armida’ in te zetten – zelfs een duik in het publiek ontbrak niet. De nonchalante grunts van Norrvide kwamen op ‘Running’ uiteindelijk nog het meest tastbaar op de voorgrond, en in combinatie met de tropische synths en dito beats zette het drietal opnieuw een song neer die baadt in een heerlijk escapistische feelgood-ambiance.

Iets archetypisch maar dezelfdertijd ontegensprekelijk onconventioneels kenmerkt de eigenzinnige eerlijkheid van Norrvide’s stem, de galmende gitaren van Fischer en de nu eens tropische en dan weer ijzige toetsen van Rezanejad. Live verpakte het drietal die ingrediënten schijnbaar feilloos in een dansbaar geheel dat zowel donker en fris als retro en futuristisch klonk. Graag tot een volgende keer.