In Nest kregen we niet minder dan drie Belgische golven van gitaargeweld door onze gehoororganen geramd. Wie vroeg genoeg aanwezig was in de oude stadsbibliotheek van Gent, kon zich aangenaam laten verrassen door Mountains To Move. Stevig inzettend op gitaren wisten de heren vooral te boeien met intelligente tempowissels die constant je aandacht opeisten. We konden slechts heel beperkt opmerken hoe een subtiele vermoeidheid af en toe in de set sloop. Een gedefinieerde muzikaliteit zorgde er echter voor dat dit telkens netjes rechtgezet werd. Best een aangename verzameling mensen om naar te kijken ook. Zo scande de basgitarist voortdurend streng de zaal om er zeker van te zijn dat het er vooral niet te stil aan toe ging in de bibliotheek. Ondanks de vaak zwartgallige teksten kon deze groep niet achter heuvels of bergen verstoppen dat ze gewoon heel veel plezier maken als ze samen op het podium staan.
Teen Creeps ging voor een minder subtiele aanpak en eiste dan weer je aandacht op met een urgentie waar M.U.G.-teams van staan te kijken. Dat had wellicht iets te maken met het Hypochristmutreefuzzaandeel dat vooral in de bezeten drumpartijen van Ramses Van Den Eede naar boven kwam. Terwijl ze op dat vlak scoorden, flirtte het drietal tegelijk wel iets vaker met een zekere graad van voorspelbaarheid. Na vijf nummers was het iets moeilijker om de storm niet gewoon aan je voorbij te laten gaan. Gelukkig bracht materiaal dat op de aankomende plaat zal terechtkomen daar verandering in en kunnen we zeggen dat we daar alvast naar uitkijken.
Mountains To Move en Teen Creeps kwamen gisteren iets lichtzinniger over dan Newmoon. Dat zou respectievelijk kunnen liggen aan Justin Bieber-T-shirts en petten met geborduurde hondjes. Waarschijnlijk zijn er echter ook weinig bands die duister zouden klinken naast het Newmoon van gisteren. En dat is in hun geval alleen maar een goede zaak. De melodieën die ze hanteerden, zouden op zich de bladeren van de overgebleven en verdwaalde boeken in het gebouw licht kunnen doen ruisen. Ware het niet dat de groep bijgestaan werd door een geluidsmuur waarvan je een koppige laag eelt op je trommelvlies kweekte. Na gisteren blijft er van die boekbindingen sowieso niet veel meer over.
Debuutplaat ‘Space’ werd door sterkhouders als ‘Coma’ en ‘Helium’ met een grote noodzaak gebracht. Frustraties werden weggespeeld en een vage pijn straalde van het podium af. De scherpe randjes werden weggehaald toen iets oudere nummers in de set slopen. Daarbij kwamen ook herinneringen aan een eerste optreden in Gent en oude bekende gezichten naar boven (hallo nonkel Patrick?). Kippenvelmomenten wisselden af met soundscapes die deden denken aan verschuivende tektonische platen.
Newmoon stond gisteren op het podium met een boodschap. Of we allemaal lief wilden zijn voor de mensen die dicht bij ons staan en iets willen doen aan dat fucking negatieve gedoe op internet. Frontman Bert liet nog weten dat de groep op persoonlijk vlak door behoorlijk diepe dalen gegaan is en dat het voortbestaan van Newmoon twijfelachtig geweest is. Gelukkig hebben ze hun eigen raad waarschijnlijk goed opgevolgd en kon tijd en ruimte zorgen voor lichtpuntjes. Op het podium zagen we vijf doorleefde muzikanten aan het werk die zorgen voor een intensiteit waaraan niet te ontkomen was. Boodschap ontvangen.
Foto van Newmoon genomen in de Botanique door Guillaume Decock