Nick Murphy doet te veel water bij de wijn in de Ancienne Belgique

Twee jaar geleden was het Koninklijk Circus nog te klein en verhuisde Nick Murphy naar Vorst Nationaal. Zondagavond stond hij wel in de knusse zaal van de Ancienne Belgique, met nieuwste plaat ‘Run fast sleep naked’.

Voorprogramma en landgenoot Cleopold luisterde je best met de ogen toe. Diepe bassen met een trage en soulvol stem vulden de Ancienne Belgique met zwoele duisternis. Wanneer we de ogen openden, zagen we een singer-songwriter die tegen de rand van het podium zijn lijst van liedjes stond af te werken, cool en afstandelijk. De muziek achter Aussie Geordie Hewitt bewoog met flinke hoeveelheden electronica, hij niet zo. We misten allerhande soorten vocht: zweet en tranen.

De start van de twee Australiërs, Cleopold en Nick Murphy (die zijn carrière begon als Chet Faker) vertoont zekere parallellen. Ze begonnen allebei vanuit de slaapkamer, met microfoon, keyboards, drumcomputers en andere self-made tierlantijntjes. Nick Murphy is daarentegen toe aan zijn derde langspeler en putte daarvoor vooral inspiratie uit zijn tours rond de wereld met zijn microfoon als zijn trouwste metgezel.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Foto’s door Sanne Gommers.

Nick Murphy is een meester met zijn stem. Met de opener ‘Hear it now’ nam hij één voor één de elementen op: stukje gitaar, stukje stem. Daarna begon hij ze te verweven. Het klonk ijzig goed, quasi perfect. De saxofonist trad hem gezapig. Het werkte als ras el hanout, een Arabisch kruidenmengsel dat de smaak in de keuken verbreedt en zodoende ook deed met de enkel door de stem gedragen melodie. Het daaropvolgende baslijntje werd onnavolgbaar herkent als ‘Gold’. Dat ontspon zich in een experimentele break waarbij industriële samples naar een hoogtepunt werden geduwd. Enter het opzwepende ‘1998’, waardoor de sfeer kantelde naar heupwiegende elektronica met een diepe snuif r&b.

Met ‘Sunlight’ begaf Nick Murphy weer richting zijn gitaar, zette die na een paar riffjes weer weg en startte daarna aan de piano. Op papier zou dit chaotisch en bipolair klinken, in de praktijk liet Murphy de overgangen probleemloos in elkaar overvloeien. Het traag opgebouwd ‘Trouble with us’ serveerde hapklare funk met dansende basgitaren. Het publiek danste mee. ‘Yeah I care’ slaagde daar veel minder goed in. Daarna trok Murphy de vaart er uit met trage ballades. Het publiek geven wat ze wilde, deed de Aussie soms tergend traag. Voorbeeld was de drie minuten durende intro naar ‘Talk is cheap’.

Afsluiten werd er gedaan met ‘Dangerous’ en ‘Sanity’. Nick Murphy speelde zo goed als de gehele set met zijn ogen gesloten. We snapten dat wel. Het publiek kunnen we eufemistisch beschrijven als niet erg passioneel. De vraag is echter of we een uitzinnigere publiek konden verwachten bij dergelijke show. Hij maakte het ook niet echt altijd heel makkelijk met jazzy tussenstukken en uitgesponnen jamsessies. De ietwat-wankele nummers van zijn laatste ‘Run fast sleep naked’ mixten zich met Fakers klassiekers zoals water bij wijn. De wijn was van een uitzonderlijk goed jaar en Murphy’s talent is zonneklaar. Het was gewoonweg spijtig van dat water soms.

In de Ancienne Belgique kan je binnenkort onder meer Mooneye + Almighty Mighty (23.10), The Psychedelic Furs (25.10) en The Lighthouse (26.10) aan het werk zien. Een volledig overzicht van alle concerten vind je op de website van de zaal.