Ook op halve kracht overtuigt Sigur Rós op Dour 2016

door Thomas Konings

Zaterdagavond, tien uur: net de middagverslagen geschreven en m’n buikje rond gegeten. De temperatuur is ideaal: niet te warm en niet te koud, en er waait zelfs geen vleugje wind. De avond maakt zich klaar om te vallen en alles in balans. Exact de juiste omstandigheden voor Sigur Rós om die staat van helderheid en ontspannenheid te vullen met magie en rauwe emotie.

Sigur Rós

Bij aanvang van het optreden zitten de IJslandse jongens verscholen achter tralies. Het vergroot de afstand, zowel letterlijk als figuurlijk. De sound staat ook gewoon nog niet op punt: de bassen gaan hard, de strijkers klinken wat stil en er resoneert een lichtjes industrieel in plaats van warm geluid. Midden in het derde nummer komen Jónsi en z’n twee kompanen uit hun kooi. Eindelijk, denken we, en het einde van ‘Sæglópur’ geeft de heerlijke bombast die we van het trio verlangen.

Toch blijft het moeilijk voor de band om die lijn door de trekken. Ligt het aan de gestripte aanpak zonder extra muzikanten? Het zou zomaar kunnen, want het gebrek aan epische proporties is wat dit optreden parten speelt. Sigur Rós staat op z’n best boven de natuurwetten en kan spelen met de aardse elementen om je wereld op z’n kop te zetten. Dat is niet wat we zien op The Last Arena: het drietal legt zich neer bij de wetenschap en kan zelden echt toveren.

Gelukkig is een Sigur Rós op halve kracht nog steeds beter dan het gros van de bands dat hier verder geprogrammeerd staat. Reden één: Jónsi’s elfenzang, blijft gewoon onbegrijpelijk en waanzinnig mooi, en is in staat om zelfs de grootste rommel op te smukken tot iets genietbaars. Reden twee: ook zonder die bombast zijn de songs goed: ze klinken iets te perfect (en daardoor een beetje saai), maar wel prachtig. Reden drie: met ‘Kveikur’ en ‘Popplagið’ hebben de IJslanders twee troeven achter de hand die steevast intens zijn als de allerbeste postrock. Reden vier: de heren hebben vandaag wel erg mooie visuals meegenomen, en voor een keer zijn zelfs de aangepaste beelden op de zijschermen aangenaam om naar te kijken.

Zo is het uiteindelijk niet bovennatuurlijk wat we te horen krijgen van de groep, maar kan ze teren op genoeg andere elementen om deze headlineset geslaagd te maken. En nu graag snel die nieuwe plaat, please.