Rewire 2016 bolt uit op laatste festivaldag met o.a. Xiu Xiu’s ‘Twin peaks’-tribute

door Thomas Konings

Op zondag mochten we na alle intense shows en dansvloervullers van vrijdag en zaterdag wat meer ontspannen. De programmatie begon dan ook ‘s namiddags al en kreeg met Xiu Xiu een redelijk vroeg einde in de Grote Kerk, zodat iedereen de volgende dag nog op z’n werk kon geraken.

We namen gewillig een duik in alle moody muziek en soundscapes die de organisatie voor ons had uitgekozen. Poppy Ackroyd mocht de vooravond starten met haar fijnzinnige neo-klassiek die verwant is aan Nils Frahm en Erased Tapes-consorten. Ze bracht precies wat we als opener nodig hadden: mooie melancholische liedjes die dankzij hun trage tempo geschikt waren voor de lome stemming waarin we verkeerden. Na een halfuurtje begon haar set met vleugelpiano, viool en clichématige visuals echter een beetje te vervelen: we hadden dit al wel eens origineler gehoord.

Daarna begaven we ons nog eens naar het Paard Van Troje, waar niet alleen een optreden van Xavier Rudd gepland stond (geen deel van Rewire uiteraard), maar ook onder meer James Welburn een podium kreeg. Zijn set met steun van The Dead Neanderthalers’ drummer begaf zich op het gebied van drone-muziek, maar kon nooit echt vorm geven aan al het ruwe lawaai. Iets subtieler en gewoonweg beter waren de soundscapes van de Nederlandse artiest Bas van Huizen. In een pikdonkere zaal liet hij, vaak stilletjes, allerlei frisse, vrij melancholische electronica voorbij rollen zonder al te veel de aandacht te grijpen. Ideaal om je eventjes bij aan de kant te zetten en de ogen te sluiten, maar verder niet al te spectaculair.

Het meest controversiële optreden van de dag kwam vervolgens van Colleen. “Gewoon slecht” hoorden we links, “technisch zeer matig” hoorden we rechts. Ons kon het eigenlijk nog wel bekoren en dat stuntelige, misschien zelfs wat onzekere element maakte het concert net oprecht en sympathiek; twee synoniemen die ook perfect de muzikante haar avant-pop beschrijven. Ze loopete erop los om na verloop van tijd steeds een bijzonder muzikaal tapijtje bijeen te weven en het resultaat deed ons denken aan het optreden van Kaitlyn Aurelia Smith op vrijdag. Waar die laatste dankzij geraffineerde electronica exotisch klonk, deed Colleen iets gelijkaardigs op een meer organische wijze.

Teho Teardo & Blixa Bargeld kregen vervolgens de Grote Kerk ter beschikking om hun gezamenlijke project voor te stellen. We kregen liedjes in het Duits, Italiaans en Engels te horen die elegant steeds een donker kantje opzochten. Ze werden steeds vol charisma en met overtuigende zang gebracht door de zanger van Einstürzende Neubauten, maar bleven bij momenten soms iets te droog om echt bij het nekvel te grijpen. Daardoor was het een set die steeds bekoorde, maar wel echte hoogtepunten kende wanneer zowel instrumentatie als vocals volop de emotionele kaart trokken. Het was vandaar aangenaam, en gezien de setting zeker gepast, om in de tweede helft van de performance een strijkerskwartet op het podium te zien verschijnen voor extra drama.

Om de avond af te sluiten bleven we gewoon in de goddelijke omgeving voor het optreden van Xiu Xiu. Het drietal mocht Rewire afsluiten met hun eerbetoon aan de legendarische Lynch-reeks ‘Twin peaks’. Zoals vooraf aangekondigd bleven de melodieën van Badalamenti’s originele soundtrack intact, maar voegden de Amerikanen een heleboel noisy fantasietjes toe. De ene keer pakte dat al iets beter uit dan de andere. Op z’n best maakten die vreemde ideeën de show intenser, op z’n slechtst kwamen ze over als ongewenste versiering. De band had ook de neiging om het hele gebeuren misschien iets te serieus op te vatten, waardoor de humor van het origineel af en toe verloren ging, maar anderzijds op andere momenten net extra spanning creëerde. Dat was immers nodig want zondagavond viel wel op hoeveel krachtiger de soundtrack is met de beelden van de serie erbij.

Zondag bleek zo vooral geschikt om uit te bollen na al het geweld van vrijdag en zaterdag. Rewire was in z’n geheel een groot succes: de toeschouwer kreeg de ene cutting edge-act na de andere vernieuwende artiest geserveerd, en zowel headliners, als bijzondere projecten, als opkomende talenten wisten ons vaak een kijkje te geven in hun unieke wereld. We kregen dat de artiesten net zo vereerd waren om op het festival te vertoeven als het publiek en dat zorgde meermaals voor vuurwerk. Volgend jaar gaan we graag opnieuw!

Check hier de verslagen van de sublieme eerste en briljante tweede dag.