Van ideale schoonzonen tot levende standbeelden: dit was dag één van Rock Werchter 2017

door Mattias Goossens

Vertrouw nooit de weerman en onderschat de aanstekelijkheid van een groep uitgelaten vrouwen niet. Dat en meer levenswijsheden vergaarden we op de eerste dag van Rock Werchter 2017.

Lees hier onze review van Arcade Fire

Lag het aan onze muzikale keuzes of aan een vernieuwd circulatieplan waar wij niets van afwisten? Feit was dat we zelden het gevoel hadden in een mierennest verzeild te geraken, iets waar we vorige edities van Werchter wel eens nachtmerries aan overhielden. Tenzij je naar het toilet moest tijdens/na The Chainsmokers of Kings Of Leon was het overal aangenaam vertoeven.

Cigarettes After Sex inhaleer je doorgaans wat later op de dag, maar als opener was het heerlijk wegdommelen in zwart-wit bij de groep rond Greg Gonzalez. Hoe vaak de groep zal moeten terugkeren vooraleer de verbaasde kreetjes “Is dat een man die zingt?” verstommen is nog de vraag. Of het rookverbod in festivaltenten na deze show voor altijd wordt opgeheven evenzeer. En of de geluidsman die een plotse oerknal veroorzaakte tijdens het nochtans verstillende ‘Nothings gonna hurt you baby’ weer verbannen werd naar de plaatselijke Chiro-fuif, blijft evenzeer een mysterie. Mysterieus, zo hebben we onze Barn-concerten graag. (Mattias)

Imperfectie is tof, en Whitney is dat ook. Ze zaten er soms goed naast, maar wanneer ze er op zaten rook je dennenhout en hoorde je vogeltjes fluiten. Of de mensen naast je, want die trompetsalvo’s waren behoorlijk aanstekelijk. De ideale schoonzonen zorgden voor een even ideaal middagconcert, en deden de tent kennis maken met de honkytonk van NRBQ, van wie ze ‘Magnet’ coverden. Een ode aan de spontaniteit, hulde voor alle Whitney’s op deze wereld. (Mattias)

We zijn ondertussen de tel kwijtgeraakt hoe vaak Mark Lanegan al in Werchter passeerde. Als het niet met Screaming Trees, Gutter Twins of Queens Of The Stone Age was, dan was het wel met zijn eigen huisorkestje. Qua grommen en grauwen konden we veel leren van Mark, die als carrièrewissel gerust een dagjob als levend standbeeld kan overwegen. ‘Hit the city’ kwam hard binnen, en ‘Beehyve’ (van het uitstekende nieuwe ‘Gargoyle’ doet samen met enkele vestimentaire keuzes vermoeden dat nonkel Mark zijn eighteesfase is aangebroken. Eindigen met een cover van ‘Love will tear us apart’ deed de laatste twijfels verdampen. (Mattias)

Waar we stevig onze twijfels hadden bij de passage van Warhola in de AB, overtuigde Oliver gekleed in een soort controversieel en luxueus kostuumvormig hawaiihemd in Klub C veel meer. Misschien moeten we de minpuntjes ook afschuiven op Symons’ tomeloze ambitie. Daaraan ontbrak het ook donderdag weer niet op ‘s lands grootste festival: van de nieuwe nummers onthielden we dan ook vooral het epische en gewaagde karakter, terwijl elders de synthpop op het spectrum tussen steriel maar aangenaam en meeslepend bewoog. Oliver had er deze keer zelf duidelijk zin in, de cover van Calvin Harris ‘Slide’ kreeg een veel betere invulling en de bandleden leken onderling beter op mekaar afgestemd: Warhola was in vorm. (Thomas)

Het feest van de dag speelde zich af in de Klub C, zo omstreeks een uur of elf. Ware het niet dat de piepjonge Alex Crossan – zeg gerust Mura Masa – niet tijdig in z’n bed moest, hij had misschien de hele nacht door op z’n drumpedalen en cimbalen gemept. Stilstaan bleek onmogelijk bij radiohits ‘Lovesick’, ‘1 night’ (Charli XCX was er nog niet), ‘What if I go’ en het gloednieuwe, zwoele ‘Blu’ (helaas zonder Damon Albarn). De tweede keer op Werchter op evenveel jaar zonder een album op zak en deze keer zelfs als afsluiter van de tent, het zegt wat over het potentieel van de 21-jarige Britse producer. (Mattias)

Foto’s van Cigarettes After Sex en Mark Lanegan door Jan Van Den Bulck voor Enola en Indiestyle