Wij hebben onze line-up graag zoals onze kaas en herinneringen: zonder al te veel gaten. Dat bleek gisteren bij momenten een probleem en zal zich vandaag nog harder stellen. Een verslag van een tevergeefse zoektocht naar spanning.
Ja, Coely stond op Werchter. Maar is het geen cadeau om zo vroeg op de dag het hoofdpodium te openen. Coely liet het vergiftigde geschenk niet aan haar hart komen en zorgde voor een energiebom die de kerncentrales van Doel en Tihange een klein uur lang overbodig maakte. Samen met haar hele crew (hallo DVTCH NORRIS!) maakte ze er een geweldig feest van, dat naar de toekomst toe alleen maar het beste doet vermoeden. (Naomi)
Dan heb je net de ellenlange rij aan de inkom overwonnen, krijg je een geluidsmuur tegen je lijf gesmeten. Slowdive beloofde om de wolken weg te blazen en deed dat nog zowaar. Alleen jammer voor de band dat ze dat voor de spreekwoordelijke tweehonderd man en een paardenkop moesten spelen. Zo werd een van de mooiste toevoegingen op de affiche een jammer voorbeeld van de verkeerde band op de verkeerde plaats. Tel daarbij nog een rommelige geluidsmix, en je snapt dat wij nu nog meer reikhalzend uitkijken naar hun passage in de Botanique later dit jaar. (Mattias)
Maggie Rogers heeft niet de sterkste stem maar compenseert dat met een overdosis aanstekelijk enthousiasme. Helaas haalden eentonigheid en de geluidsman die een dag eerder onze trommelvliezen aan flarden scheurde bij Cigarettes After Sex alle vaart uit de set. Oprecht jammer voor haar, want ze deed haar uiterste best om iedereen te entertainen met haar ik-schrijf-al-liedjes-van-toen-ik-vijftien-was-vind-mij-leuk-muziek. (Mattias)
Na die ongeplande geluidsknallen was naast ons gehoorvermogen ook onze aandacht merkbaar verzwakt. Dat zowel Future Islands als White Lies het woord routineus een nieuw elan gaven, hielp niet echt. We filosofeerden dan maar een uurtje over relevantie, vroegen ons af of het uithoudingsvermogen van Bazart-fangirls groot genoeg was om Birdy te doorstaan en haalden onze luchtgitaar boven bij Royal Blood. Dat duo speelde zich in sneltempo naar de hoogste regionen van de ‘alternatieve’ hitlijsten en mocht reeds voor de derde keer aantreden op Werchter. Ze moesten het echter hebben van hun ouder werk, want de nieuwe nummers blonken uit in vergeetbaarheid. (Mattias)
In Klub C mocht Dua Lipa tegelijkertijd een jaar na het succes van ‘Be the one’ met haar kersverse debuutalbum op zak de avond op gang trappen. De opvallende opener werd ‘Hotter than hell’, gebracht op een swingende laidbackmanier, die misschien wel net iets te chill was om echt te overtuigen. De trend was zo gezet voor de rest van het uurtje: doorheen een gevarieerde setlist hadden de Brits-Kosovaarse en haar band om de bangers echt te laten knallen, terwijl de ballads in de grote tent dan weer wat verloren gingen. Zo bleef er niets meer dan een aangenaam uurtje muziek over. De Britse beschikte gelukkig wel over een handvol hits die ook zonder gouden randje overeind kunnen blijven. (Thomas)
Net als Slowdive stond James Blake er wat verloren bij op het hoofdpodium. Vorig jaar moest hij het nog doen met een matig gevulde Klub C. Waar hij er toen wel in slaagde om punten te scoren voor sfeer en gezelligheid, was het nu moeilijker voor de Brit om met zijn ijle pianoballads hartjes te winnen. De bassen van ‘Limit to your love’ bleken wel de ideale soundcheck voor de tourmaatjes van Radiohead. Bedankt daarvoor, James. Nog knap: de terugkeer naar zijn stijlvolle dubstep-roots in ‘Klavierwerke’. Het probleem is echter dat we ondertussen weten wat hij kan, en dat hij daardoor net iets straffer uit de hoek zal moeten komen om indruk te maken. Nu bracht hij voornamelijk ingetogen stilte voor de Radiohead-storm. (Mattias)
Onze uitgebreide review van Radiohead lees je hier.