Net zoals bij Damon Albarns favoriete voetbalclub Chelsea bestaat The Good, The Bad & The Queen enkel en alleen uit sterspelers met fraaie visitekaartjes. Tony Allen (Fela Kuti) houdt feilloos de netten schoon. Simon Tong stond in een ver verleden in de basis bij The Verve maar mag nu gewoon het spel mee maken en Paul Simonon was assistenkoning bij The Clash. Damon Albarn dient met zo’n team uiteraard dan enkel nog maar binnen te koppen en dat deden ze aan de lopende band gisterenavond.
Foto’s door Sanne Gommers.
De setting in de Barn zag er voor de gelegenheid uit als een typisch Britse huiskamer met oude lampadairs en enkele knuffels tegen het houten pianostel geposteerd, althans dat is hoe Albarn wilt dat we ons die en vele andere typische Britse zaken herinneren in het grijze wasteland van ‘Merrie land‘. Het was echter niet Albarn maar een stel strijkers die ons uitnodigde in de woonkamer waar na ‘Introduction’ de lads het podium op komen geschoffeld. Albarn leek met twee handen in de lucht en een grijns op oneindig zo blij als een klein kind in de snoepwinkel om ons na een klein jaar (zie Gorillaz vorig jaar) terug te zien. En wij hem ook natuurlijk.
‘Merrie land’ gaat natuurlijk niet enkel over het nostalgisch terende gevoel van een Groot-Brittanië dat er misschien nooit écht is geweest. Het is ook een dreun richting het Brexit-kamp en een rochel (letterlijk dan) tegenover de Union Jack die werd gepersonifieerd door een pop. “Order! Order! Order!” scandeerde Albarn niet veel later tijdens ‘The truce of the twilight’ waarin hij de speaker van het parlement cynisch imiteerde. Albarn steekt het niet bepaald onder veel stoelen of banken ontevreden te zijn met het politieke landschap in het Vereningd Koninkrijk – is dit Albarn’s ‘Parklife’ 2.0?
Dankzij de strijkers kreeg de lounge-y esthetiek niet alleen meer volume, het bracht meer emotie in de al vrij snedige teksten van Albarn ook al was er in de living wel plaats voor een greintje humor en zelfspot. Zo was de volgorde van de partituren volgen voor Albarn schijnbaar moeilijker dan het messy ‘Humanz’ maken bij Gorillaz en dolde hij maar al te graag met Simonon. Een frisse pint bier bestellen op Werchter wekte dan weer hilariteit op in het publiek.
The Good, The Bad & The Queen weerspiegelde gisteren even de tijdsgeest die momenteel als een donkere wolk boven Merrie England, en bij uitbreiding Europa, hangt. Albarn is en blijft een geweldige verhalenverteller en wist in de “cozy” Barn, zo omschreef hij haar zelf, het publiek helemaal onder te dompelen in de grauwe film met okkerrode filter dat de verloren gegane Engelse identiteit portretteerde.