Shame zegent de Botanique met een verschroeiende show

door Mattias Goossens

Het gebeurt tegenwoordig zelden dat een jonge band nog iets diep in onze ingewanden losmaakt. Shame deed gisterenavond ons hart zo snel kloppen dat er wel een aantal bloedklonters los schoten uit onze traag dichtslibbende aders.

Voorprogramma RVG kwam uit een deel van Australië waar postpunk en shoegaze net waren doorgedrongen. Onze referentie-bingo was na drie nummers ingevuld, al hoorden we gedurende de hele show niks dat ons echt nostalgisch maakte naar het verleden. Degelijke tribute-act, in het zelfde schuitje als het Britse The Underground Youth.

Shame Shame Shame, that’s our fucking name” gaf frontman Charlie Steen nog mee alvorens de coulissen in te duiken. Dat wisten de driehonderd gelukkigen die een kaartje hadden kunnen scoren voor de eerste headline show van de Zuid-Londense band natuurlijk. Debuut ‘Songs of praise’ gaf begin dit jaar al aan dat er wel degelijk een toekomst is voor bevlogen gitaren. Net als het voorprogramma zijn de invloeden duidelijk – The Fall werd door de band zelf al meermaals aangehaald – alleen heeft Shame wel een eigen smoel. Meebepaald de tronie van Steen, die voortdurend het contact opzocht met de zaal. In de sowieso al intieme Rotonde spoorde hij iedereen aan om dichterbij te komen, de soms angstige blikken in de ogen van z’n fans negerend. “Come closer child” bulderde hij waarna hij fans zegende met een handoplegging en de zaal wijdde met het zweet dat van zijn microfoon droop. Ondertussen deed bassist Josh Finerty een koprol zonder een noot te missen.

Een uur lang vuurde Shame de nummers van het debuut af, tot en met ‘Tasteless’ zelfs integraal. Eerste zet van Steen: de monitors op de rand van het podium schuiven. Hij zou gedurende het optreden nog geregeld met de luidsprekers sjouwen en ook het uiterste uit de lengte van z’n microfoonkabel halen om tot tweemaal toe het publiek in te duiken. Hij had de spastische dansjes van Ian Curtis en de armen-achter-de-rug-en-gaan zanghouding van Liam Gallagher geërfd, en kwam daar wonderwel mee weg. Zelfs het meeklapmomentje in ‘Angie’ voelde niet aan als een goedkope gimmick, en het toverde de donkere ballad om tot een episch anthem. Even later moest hij de microfoon slechts vier keer tegen z’n ondertussen ontblootte borstkas meppen om de zaal vol dampende lijven te doen kolken in ‘Lampoon’. Onbegrijpelijk dat die ene man die in zijn kostuum rechtstreeks van een kantoorjob naar de concertzaal was gesloft niet de drang voelde om z’n hemd aan flarden te scheuren.

Shame heeft nu al genoeg hymnes om grotere zalen in te pakken, en het is dus niet verwonderlijk dat er dit najaar al een show in de Ancienne Belgique werd vastgelegd. Kans is groot dat ‘Song with no name’ dat gisteren in de setlist sloop tegen dan wel een titel én vers gezelschap heeft. Maar deze passage in de Botanique was er mogelijks eentje voor de geschiedenisboeken.

Shame speelt dit jaar nog op Down The Rabbit Hole en in de Ancienne Belgique op 13 december.

In de Botanique kan je binnenkort Josh T Pearson (26.05), Born Ruffians (26.05) en Loma (27.05) aan het werk zien.