Drieëntwintig jaar, negen albums en drieënhalve ep’s lang timmert Spoon al aan een consistente carrière. Je moet je best doen om de groep te betrappen op een creatieve uitschuiver of inspiratieloze ingeving. Op jongste plaat ‘Hot thoughts’ waren de minpuntjes wederom schaars. In de Botanique kregen we een bloemlezing uit al dat moois, en stelden we ons collectief de vraag waarom deze band nooit groter is geworden.
Zo banaal de naam is, zo degelijk zijn de nummers van Spoon. In het geboorteregister staat Texas, maar ze konden even goed in Manchester gedomicilieerd staan. Frontman Britt Daniels schraapt eenzelfde keelgeluid als John Bramwell van I Am Kloot, en muzikaal gaat de band met heel wat ideeën van de vroege Madchester-scene aan de slag. Een langgerekte intro leidde donderdagavond ‘Do I have to talk you into it’ in als opwarmertje. Daniels kwam meteen het publiek opjutten met nijdige gitaaruithalen, en tijdens ‘Inside out’ genoot hij uitvoerig van de bewegingsvrijheid die zo’n draadloze microfoon bood.
Daarna ging het plots van nul naar drie gitaren voor het groovy ‘I turn my camera on’, waarmee een publiekslieveling al vroeg passeerde. “We have a new record and we’re gonna play some songs from that” lichtte Daniels ons in, waarna er prompt vier oude songs uit ‘Girls can tell’, ‘Gimme fiction’, Ga ga ga’ en ‘They want my soul’ geplukt werden. In ‘Don’t you evah’ was het eens niet de frontman maar wel bassist Rob Pope die de show stal.
Een langgerekte synthbreak (‘Via kannela’ als we de setlist mogen geloven) haalde daarna even de vaart uit een optreden dat net op stoom kwam. Liggend op z’n rug zette Daniels met de nodige dramatiek ‘I ain’t the one’ in. De show bereikte zo na amper een half uur al een rustpunt, terwijl de band aangaf fris en fruitig te zijn na een weekje vrij. Een hitsig ‘Can I sit next to you’ kreeg de zaal weer in beweging, waarna de furieuze intro van ‘My mathematical mind’ de hardst rockende kant van Spoon belichtte. ‘Don’t make me a target’ werd met z’n walsend ritme en maraca’s dan weer omgevormd tot een kunstig stukje kitsch waaraan ‘The underdog’ met een klapmomentje een logisch vervolg breide. ‘Got nuffin’ en ‘Black like me’ gidsten de show gestaag richting einde.
Natuurlijk was er nog een bisronde. Solo op z’n knieën zette Daniels ‘I summon you’ in, waarna de rest van de band gehoorzaam tevoorschijn kwam om een sterke versie van ‘Hot thoughts’ in zetten. Met oerdegelijke rocksong ‘Rent I pay’ werd ten slotte een zelfverzekerd punt gezet achter een overtuigend optreden. De aanwezigen waren alvast overtuigd, kan de rest van de wereld nu ook eens volgen?
De Botanique programmeert binnenkort onder andere !!! (4.11), Princess Nokia (6.11) en Liars (10.11). Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.