Normaal doen we hier niet aan randinformatie bij concerten, maar wanneer de security de hoofdrol opeist bij een optreden weet je dat er iets scheef zit. Was het de reputatie van de Amerikaanse kerels die noopte tot verhoogde waakzaamheid in de kleine Rotonde, of was het de (valse) bommelding in de AB die de beveiliging aanscherpte? Wat er ook van zij, het maakte dat je nooit helemaal werd ingepakt door de show van The Orwells.
In thuisstad Chicago staan de jongens bekend om hun wilde podiumkunstjes en appetite for destruction. Op hun tweede Belgische doortocht bleken ze echter vooral een apathy for destruction te hebben. Frontman Mario Cuomo wist zich nooit een natuurlijke houding te geven, was merkbaar geërgerd door de vele mensen op de eerst rij die hun gsm in z’n gezicht probeerde duwen en deed dan maar alsof het ‘m allemaal niet zo veel kon schelen. Als zelfverklaarde onruststokers maak je met zo’n afstandelijke houding geen oprechte indruk.
Het hielp daarbij niet dat nieuwe plaat ‘Terrible human beings’ vrij zwakjes uitviel. Live konden ‘Black francis’ en ‘They put a body in the bayou’ nog wel aardig bekoren, en ‘Buddy’ wist in anderhalve minuut tijd een eerste energieopstoot te creëren. Die werd echter in de kiem gesmoord door de overijverige mensen van de security, die zich midden in de moshpit positioneerden en iedereen aanmaanden om vooral normaal te doen. De band stond erbij en keek er naar.
Daar sta je dan te Tournée Minéral’en terwijl een apathische frontman “You better save the children, let them have some fun” schreeuwt. En ondertussen mag je vooral niet gek doen. Heerlijk zeg, zo jong en onbezonnen zijn.
De rest van de set baadde bijgevolg in een wrang gevoel. ‘Let it burn’ en ‘In my head’ probeerden de vlam nog wel aan te wakkeren, maar de bedenkelijke blikken in het publiek gaven aan dat het niet meer goed zou komen.
Het was daardoor verrassend dat er alsnog een bisronde kwam – zeker omdat de band met grote handgebaren van het podium werd gemaand na het lang uitgesponnen ‘Double feature’. Toegift ‘The righteous one’ mondde uit in ‘Steady as she goes’ van The Raconteurs en werd wel broederlijk meegezongen. We spraken na afloop de mensen van de beveiliging aan en volgens hen wilden ze de mensen op de voorste rij beschermen tegen al dat enthousiasme. Dat zoveel vaderlijke bezorgdheid de algemene sfeer in een klein zaaltje als de Rotonde niet ten goede kwam, leek daarbij weinig uit te maken – temeer omdat ze vooraan ook gretig in het rond hosten.
Al bij al een vreemde avond die hopelijk geen precedent vormt voor het voorjaar – met onder meer een doortocht Cloud Nothings en Thee Oh Sees op de planning.