Tussen euforie en utopie bij LUH op Les Nuits Botanique, 15 mei 2016

door Geerhard Verbeelen

Blikvanger gisteren op Les Nuits was LUH, de nieuwe band rond Wu Lyf’s Ellery Roberts. Met Empty Taxi en The Scrap Dealers had de affiche echter nog meer moois in petto.

Op de derde dag van Les Nuits Botanique kwam Zoe Mcpherson haar project Empty Taxi voorstellen. Tegenwoordig woont de jonge vrouw van Franse en Noord-Ierse afkomst in Brussel en ze is de perfecte personificatie van de stad: een smeltkroes van verschillende stijlen en culturen. Ze nam je tijdens haar set mee op een wereldreis. Haar nummers waren doorspekt met een scala aan wereldse en inheemse klanken. Die kwamen vooral voort uit haar keyboard, al had haar percussionist ook een heel arsenaal aan instrumenten bij. Zo bespeelde hij onder andere een berimbau, een Braziliaanse instrument en maakte hij geluiden met een sleutelbos en lege blikjes. In een waas van atmosferische soundscapes werden we ondergedompeld in een dromerig sfeertje. haar zeemzoete stem en de begeleidende synthpop zorgden ervoor dat we net niet gingen zweven. Om niet helemaal slaapdronken te worden, bracht ze ons op een bepaald moment terug naar de aarde met een duistere techno beat. Empty Taxi klonk veelbelovend, als een vat vol ideeën dat hopelijk volledig geledigd wordt.

Vanaf de eerste noten was het daarna duidelijk dat het menens was bij The Scrap Dealers. Het is geen toeval dat de vijf jongemannen uit het grauwe Luik komen, je hoort dat ook echt. Ze waren duidelijk niet naar de Botanique afgezakt om bomen te knuffelen en boezemvrienden te maken. Terwijl ze al shoegazend stonden de spelen, kwamen ze qua interactie niet verder dan een schuchtere “merci”. Eigenlijk maakte dat ook bitterweinig uit. De muziek stond centraal en die was hard en ruw. De heerschappen staken meteen van wal met een overdonderend geluid waaruit bleek dat de jongens veel naar Godspeed You! Black Emperor hebben geluisterd. In lang uitgesponnen nummers waarin de gitaren het vaakst op de voorgrond traden, werden we omver geblazen door een krachtige sound, net alsof er een sneltrein op je afkwam gereden. Na enkele stevige uppercuts lieten ze zien dat ze ook heus wel melodieuze muziek kunnen maken. Ze schakelden dan over van hun typische noiserock naar een meer toegankelijkere garagerock-variant waarmee ze hier en daar zelfs enkele danspasjes wisten te ontlokken. Vooraleer het al te vrolijk werd bouwden ze hun laatste nummer op naar een gigantische climax die klonk als een ware triomftocht. Op die manier verlieten The Scrap Dealers als overwinnaars het strijdtoneel waar ze net een ravage hadden aangericht.

Na de verwoestende kracht van The Scrap Dealers was het tijd om de wonden te helen. Al van bij start leken we opnieuw te geloven in een betere en mooiere toekomst. De muziek die LUH speelde, getuigde van zulke oprechte en intense schoonheid dat je er bijna euforisch van werd. Hun hoopvolle boodschap werd ondersteund door dynamische, smeuïge klanken waar de energie en levenslust van afdroop. De trefzekere slagen op de drums zorgden doorheen de gehele set voor een zinnenprikkelend tempo. Toch was het vooral het unieke stemgeluid van Ellery Roberts die deze muziek zo buitengewoon maakte. De schorre, hese tonen die hij uitbracht konken heel erg krachtig, wat soms resulteerde in impressionante uithalen zoals tijdens ‘Lament’. Dat ook zijn echtgenote Ebony Hoorn gezegend is met een engelenstem bleek vooral uit het rustige ‘Future Blues’ wat even voor kalmte zorgde in ons hectische hoofd. Dat momentum duurde echter niet lang. Waar ‘$oro’ op de plaat een beetje overkwam als de vreemde eend in de bijt, werd het nu wel duidelijk waarom LUH zo’n nummer gemaakt heeft. Het hardstyle-stukje op het einde zorgt live voor een uitzinnige raveparty waarin je even al je frustraties kwijt kon. Met het oog op een utopische wereld waarin enkel plaats is voor liefde. Ze lijken het ook echt te geloven. Grappig om te zien hoe het koppel elkaar tussen de nummers door aankeek met een verliefde blik, waarna ze enkele seconden later alweer de ziel uit hun lijf speelden om het publiek te bezweren en te behagen. Met de woorden “Lose yourself in ecstacy” besloot de flamboyante Ellery Roberts zijn set. Het scheelde niet veel.

Verslag van Geerhard Verbeelen (@GVerbeelen), foto’s van Imke Van Steenkiste (@dotcollections)

Volg onze Les Nuits-verslaggeving ook op Instagram en Snapchat (indiestyle.be). Check hierrr alle verslagen van de voorbije dagen en kom woensdag kijken naar Frankie Cosmos en Porches (info & tickets).