Verslag Belle and Sebastian in de AB op 10 april – anderhalf uur wondermooie muziek

door Filip Van Der Elst

Hoe schrijf je in hemelsnaam een inleiding voor een band als Belle and Sebastian? Ze vieren dit jaar hun vijftiende verjaardag en hebben intussen al zeven albums en een pak EP’s op hun naam staan. Bij de uitgebreide schare fans hebben ze een heuse cultstatus verworven, maar echt mainstream zijn ze nooit geweest. Hun popsongs benaderen de perfectie, en toch hebben ze telkens dat aparte, geflipte kantje dat deze band zo speciaal maakt. Ideaal voor op het Domino-festival, met andere woorden. De AB was in geen tijd uitverkocht, en zaterdagavond kon iedereen genieten van dik anderhalf uur wondermooie muziek. We vinden geen betere term om het repertoire van Belle and Sebastian te omschrijven.

Het is een band die we absoluut eens live gezien wouden hebben. Je krijgt daar dan ook niet veel kansen toe: na de tour rond het album “The Life Pursuit” in 2006 bleef het stil rond deze Schotten. Vorig jaar verbraken ze zelf de stilte. Het nieuwe album “Belle and Sebastian Write About Love” kwam eraan, eentje waarop ze verder gingen met het eerder beproefde recept: een unieke mix tussen vrolijke popsongs en ingetogen nummers waar je plots heel erg stil van wordt. En dan hebben we het nog niet over het tekstwerk van Murdoch gehad. Zeker in hun begintijd waren songs van Belle and Sebastian steevast literaire pareltjes. De man heeft bovendien een fenomenale stem, onder meer dankzij zijn sappige Glaswegian accent.

Alle bovenvermelde ingrediënten waren zaterdag ook in de AB voldoende aanwezig. In het stille “I Fought In A War” eiste die klankkast van Murdoch al meteen de hoofdrol op. In het aanstekelijke duo “I’m A Cuckoo” en “The Blues Are Still Blue” konden we dan weer genieten van zijn grappige podiumprésence. Of hij nu doelloos rondhuppelt of zich voordoet als volleerd kung-fu instructeur, Murdoch charmeert altijd. Maar niet alleen die Stuart Murdoch is de moeite waard: in “Women’s Realm” was het aan de zachte, lieflijke stem van Sarah Martin om te imponeren. Gitarist Stevie Jackson gaf het publiek dan weer een basiscursus in singalong, door de zaal op feilloze wijze mee te laten neuriën bij het geweldige melodietje van “I’m Not Living In The Real World”.

Het begin van de set was al dik de moeite waard, maar kippenvel kregen we pas echt bij de ingetogen versie van “Piazza, New York Catcher” (je misschien wel bekend van de indieprent “Juno”), een heerlijke “sit back and enjoy” song, en in live jasje nog dubbel zo indrukwekkend. Ook het uitgebreide repertoire aan niet-album materiaal kreeg een plaatsje in de set. Vooral het lange en mooie “This Is Just A Modern Rock Song” eiste daarbij een hoofdrol op. Tussendoor konden we ons perfect vermaken met de sympathieke bindteksten van Murdoch, en de intense joie de vivre die de hele groep aan de dag legde.

De allerbeste platen werden nog bewaard voor het einde: bij “The Boy With The Arab Strap”, een van onze favorieten, mochten vijf enthousiaste fans op het podium komen dansen, een prestatie waarvoor ze door Murdoch persoonlijk werden beloond met een mooie medaille. “Get Me Away From Here, I’m Dying” is een uitstekende meezinger, al leek niet iedereen in de zaal bekend te zijn met de soms nogal lange en ingewikkelde teksten. Ook zonder massale meezingbeurten vanuit de zaal blijft dit een song om duimen en vingers van af te likken. En het absolute hoogtepunt? Afsluiter “Sleep The Clock Around”, dat fantastisch opbouwt en live nog tien keer explosiever klinkt dan op plaat. De subtiele toevoeging van de blazerssectie verhoogde de intensiteit alleen maar.

In een wat overbodige bisronde werden we nog getrakteerd op het zachte “The State That I Am In” –op verzoek vanuit de zaal. “Me And The Major” was de laatste opzweper van de avond. Voor ons was het optreden voordien allang geslaagd: Belle and Sebastian hebben met verve bewezen waarom ze al zolang meedraaien. Nu vooral hopen dat het niet opnieuw vijf jaar duurt voor we deze fantastische groep nog eens aan het werk kunnen zien. Anderzijds: die “less is more”-mentaliteit is een van de factoren die hen zo uniek maakt. Onze favoriete Schotten, nu meer dan ooit.

SETLIST
I Fought In A War
I’m A Cuckoo
The Blues Are Still Blue
Women’s Realm
I’m Not Living In The Real World
Piazza, New York Catcher
I Want The World Stop
Sukie In The Graveyard
This Is Just A Modern Rock Song
Dog On Wheels
Photo Jenny
I Didn’t See It Coming
The Boy With The Arab Strap
Legal Man
Get Me Away From Here, I’m Dying
Sleep The Clock Around
——————————————————————-
The State That I Am In
Me And The Major