Ruim drie decennia geleden stond Thurston Moore mee aan de wieg van een florerende en intelligent onconventionele indiescene die haar tentakels tot ver in de mainstream zou uitstrekken. Sinds we over wijlen Sonic Youth kunnen spreken, leek Moore aanvankelijk gewoon zijn in ’95 opgestarte soloproject verder uit te diepen, tot hij vorig jaar op de proppen kwam met Chelsea Light Moving. Op hun onlangs verschenen zelfgetitelde debuut merkten we voor de frontman wat accentverschuivingen richting zwaardere metalen op. Benieuwd of en hoe die live tot uiting worden gebracht, trokken we naar het Antwerpse Trix.
Zaalopwarmer Mean komt gevarieerd voor de dag. Het trio rond Younes Faltakh zet in met een aan een hypnotiserende riff opgehangen instrumental, schippert vervolgens tussen potige bluesnoise en beheerste slepers, om uiteindelijk af te sluiten met een Cosmic Psychos-cover. Gehuld in patersgewaden (inclusief opgeplakte kale kruinen en voor drummer Damien Vanderhasselt wegens nood aan bewegingsvrijheid herleid tot een aan Rambo herinnerende juttezak), prijzen de Middle Earth All Nighters overtuigend hun gloednieuwe ep aan. Wat de rockformatie aan techniciteit en vakbekwaamheid overvloedig tentoon spreidt, mist ze een beetje aan organische energie en begeestering, hoewel de band geregeld toch erg luid uit de hoek komt en veelvuldig met de hard/zacht dynamiek wordt gespeeld.
Met hun lang uitgesponnen, dissonante, a-ritmische, voluit piepende en krakende intro slaat Chelsea Light Moving meteen een gigantische brug richting Sonic Youth. Deze blijft onaangetast overeind als wordt overgegaan in ‘Frank O’Hara Hit’, dat zo als opvuller op pakweg ‘Experimental jet set, trash and no star’ terecht had gekunnen, en eigenlijk zal dat de hele duur van het concert zo blijven. Van respectievelijk de hardrock- en sludgefeel die ons op plaat geregeld overviel, blijft live immers weinig overeind. De atmosfeer van punkerige noiserock maakt dat vergelijkingen met the good old days zich des te sterker opdringen. Daar is op zich niks verkeerd mee, maar na een tijdje begin je toch de muzikale persoonlijkheden van Ranaldo & co en het van klassiekers barstende Sonic Youth-oeuvre te missen.
Als de basdrumpedaal het tijdens ‘Alighted’ begeeft, betekent dit het begin van een reeks terugkerende technische problemen. De hieruit voortvloeiende pauzes worden door Thurston Moore ontspannen opgevuld met geamuseerde en licht ironische uiteenzettingen over onder andere heroïne, Liza Minnelli en alcohol. Ondanks deze onderbrekingen valt de hele performance wat kort uit. De boomlange zanger geeft toe dat ze tamelijk krap in de nummers zitten, waarna ‘The ecstasy’ (op tekst van de 17de eeuwse dichter John Donne), ‘Sunday Stage’ en ‘No Go’ een einde breien aan de reguliere set. Na een kleine pauze keert het gepiep en gekraak nog eens terug, in de aanloop naar het enige bisnummer ‘Staring Statues’; dit keer voornamelijk afkomstig van de in effecten gedrenkte viool van Samara Lubelski die voor deze eindnoot haar bas aan de kant liet. Chelsea Light Moving werkt in deze toegift toe naar een ouderwets chaotische climax die haar hoogtepunt vindt als Moore gitaar en micro in handen geeft van een schijnbaar uit het niets opduikende Ludo Mich die meteen zijn zotste capriolen bovenhaalt.
Terwijl de experimentele kunstenaar volledig uit zijn dak lijkt te gaan, reageerde het publiek door de band genomen beschaafd goedkeurend op de liveprestatie. We zagen een cultlegende aan het werk die een best wel onderhoudende set bracht, dus klagen doen we niet. In oorlogstijd zouden we dit optreden evenwel niet vermelden in onze brief huiswaarts van aan het front. De relevantie, rebellie en experimenteerdrift van Sonic Youth lijken namelijk voorgoed begraven in de annalen van de muziekgeschiedenis.
Trix programmeert binnenkort onder andere No Age (19.06), Neurosis (22.06) en Billy Talent (23.06). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.