De weersvoorspellingen voor de avond van 24 augustus waren simpel: een rustige avond, behalve dan in de loods van Dok Gent waar het (overwegend mannelijk) publiek hoopte op een plaatselijk, daverend onweer. Daar moesten Cloud Nothings voor zorgen.
Eerst echter maakten Double Veterans, een trio samengesteld uit twee derden van Crackups en een derde van Tubelight, met vuige garagerock een lawaaierige vuist om de avond op gang te trekken. De distortion-kraan werd wijd opengedraaid en de jeugdige branie golfde door de hangar. Na hun eerste nummer, een kogelstoot van een ouverture, doken helaas wat onzekerheden op in het samenspel. Enthousiasme en tomeloze energie konden deze jeugdpuistjes gelukkig maskeren. Via een haast post-rockerig intermezzo stoomde de set door naar de stampende single en afsluiter ‘Beach life’. Onze oren waren uitgekuist, de hoofdact kon beginnen.
Een bassist met een plectrum van beton, een drummer die oneindig veel pletwals-tromroffels in de polsen heeft en een frontman met een naam geschikt voor de annalen van de rockgeschiedenis (Dylan Baldi) die met volledige lijf, leden en stembanden twijfelt tussen de betere emo en punk, dat zijn Cloud Nothings. De man, toen nog een jongen, speelde in den beginne alles zelf in en kwam voor het eerst op onze radar met een zelfgetitelde uit 2011 vol korte djangelrock en teksten over tienerangsten waar je schaamteloos je map wiskunde mee kon vol pennen. Aan dat laatste is behalve een filosofischere insteek hier en daar weinig veranderd, maar met ‘Attack on memory’ uit 2012 koos de band tot groot jolijt van de critici om het muzikaal in de hardere hoek te zoeken. Het dit jaar verschenen ‘Here and nowhere else’ had de ondankbare taak die moderne klassieker op te volgen. Zonder tweede gitarist en steunpilaar Joey Boyer in de rangen klonk dat album op sommige plekken onvermijdelijk als een hyperactief liflafje.
Verslag door Jens Van Lathem en Matthias Desmet.
Dat euvel wordt live verholpen met daverende bassen en zware gitaren die het nieuwe materiaal probleemloos op gelijke hoogte met ouder werk tillen. Baldi moest drie kwartier lang alles in de strijd gooien om boven de loden muur te kunnen klimmen die de ritmesectie optrok. Zijn geschreeuw veranderde in gegrom en uitgesponnen solo’s zochten vroeg of laat noodgedwongen hun heil in hoog gegil. Meer dan eens gaf de man het gewoon op en moesten we het doen met de suggestie aan zessnarige akkoorden. De Amerikaan profileerde zich dan maar door tussen de nummers door het stof en de rust niet te laten neerdalen en de noisetrein onder stoom te houden.
Gelukkig heeft de groep genoeg songs die meerwaarde halen uit die drang alles op elf te zetten. ‘Pattern walks’, ‘Separation’ en bis ‘Wasted days’ hebben geen echte nood aan subtiliteit en gooiden ons in een intense roes. ‘Psychic trauma’ maakte gezwind de moeilijke overgang die in de studioversie oh zo lullig klinkt en ‘I’m not part of me’, dat op plaat geen vuist kan maken, sabelde ons gisteren met immense kracht neer. Die laatste werd door het publiek trouwens onthaald als het lijflied van alles waar Cloud Nothings voor staat, een eervolle prijs gezien de concurrentie waar het lied tegen moet opboksen.
Helaas was er ook collateral damage op te meten. ‘Cut you’ (“I miss you / cause I like damage”, ha.) en ‘Now hear in’ zijn in relatieve termen en zeker op vocaal vlak gezien ballads die niet opgewassen zijn tegen al dat geweld en dus verdronken in de overweldigende sound. Het meerstemmige ‘Fall in’ werd voor alle zekerheid thuis gelaten. Wel overeind bleven de zelfverminkende teksten, van het gepast apatische “I need time / to stay useless / I need time / to stop moving” tot het afsluitende “I thought I would be more than this”, dat ons hart deed bloeden.
Het besluit van de avond is ondergetekende tot nog toe zoek. Stond er gisteren een roedel jonge honden op het podium die bloed hadden geroken en die in een eerder korte set de toeschouwers genadeloos afmaakte? Of was er sprake van tourmoeheid, tunnelvisie en zullen we dus Cloud Nothings nooit meer zo compromisloos aan het werk zien? In ieder geval waren we al bij al overtuigd, en schuiven de mannen uit Cleveland in onze ogen alweer een bank vooruit. Ze zitten ondertussen al bijna door de muur, in het volgende klaslokaal.
De concerten op DOK Gent via Democrazy zitten er weer bijna op, binnenkort kan je wel nog naar Chad VanGaalen (04.09) en Big Next Festival (13.09) met onder andere Hydrogen Sea en Mirel Wagner. Check de website voor meer info & tickets.