Humo’s Rock Rally is weer gestart, 100 bands zullen in 10 preselecties een jury moeten overtuigen met 3 nummers. Na de preselecties volgen twee halve finales en een grote finale op 25 maart in de AB. Vanavond is Indiestyle te gast op de eerste preselectie in Maldegem in cultureel centrum den Hoogen Pad. Bij de ingang hangt de lijst van nu nog 10 onbekende bands, wij zijn benieuwd.
De aftrap vanavond is voor de schone Chloë Carrette. Geen gitaren, bas en drums op het podium, maar we horen muziek van een tape. Twee jaar geleden deed de nu 18-jarige zangeres ook al mee met de rally, toen kon ze de jury niet overtuigen met haar soundmix optreden. Ook dit jaar verwachten wij niet dat ze doorgaat. Hoewel ze een mooie stem heeft, hoort haar poppy r&b toch beter thuis bij Idool of The Voice.
Wie wij zeker als halve-finalist terug willen, nee, moeten zien, is de tweede band Look & Trees uit Gent, met drie gitaristen, twee drummers en een toetsenist die goed op elkaar ingespeeld zijn en hun enthousiasme uitstralen. De groep combineert jaren 90 Pavement rock met moderne Wilco indie rock. Alle drie de nummers zijn sterk en de band heeft een eigen sound. Verkozen veel bezoekers bij Chloë nog de bar of een sigaret in de buitenlucht, Look & Trees krijgt de volle aandacht van de zaal.
Ook The Blues Vision weet ons te overtuigen dat ze een plaats verdiend hebben in de halve finale. In tegenstelling tot de moderne bluesrock bands blijft The Blues Vision trouw aan het klassieke bluesgeluid gecombineerd met rammelende garagerock. Vooral het eerste en derde nummer klinken lekker rauw met vette bassen, het tweede lied is wat ingetogen. Aan teksten en uitspraak mag nog iets gewerkt worden, maar muzikaal staat deze band als een huis en kunnen ze zowel jonge rockers als de doorgewinterde bluesliefhebber aanspreken.
Kill The Trucker heeft het voordeel dat ze een thuiswedstrijd spelen. Aan support vanuit de zaal geen gebrek dus. We horen donkere post-rock die af en toe doet denken aan Editors. Met wel vier gitaristen, een drummer en toetsenist bouwen ze een muur van geluid die de melodie, die toch al niet sterk aanwezig is, soms in het niets laat verdwijnen. Tijdens de rustigere stukken in hun nummers is de zang niet op zijn sterkst. Een band met veel potentie, maar die wel de puntjes op de i moet zetten. Of dit gaat lukken voor een eventuele halve finale?
Crumble Thief kunnen zo op tour als Stranglers tribute band. Vooral hun eerste nummer ‘Backstreet Revolution’ lijkt een directe bewerking van deze jaren 70 rock act. Catchy as hell dus, maar de originaliteit is ver te zoeken. Na een zwakke tweede song kan Crumble Thief met een rockballad als afsluiter toch nog laten zien wat ze kunnen. Met een indrukwekkende gitaarsolo wordt de set van deze nog jonge heren afgesloten.
Lee & The Lovedaddies hebben gelukkig meer gevoel voor muziek dan voor bandnamen. We horen vrolijke pop met rockabilly invloeden die ook niet zou misstaan op de soundtrack van een Tarantino film. Laten we het retropop noemen. Het swingt ook zeker en vooral bij de zangeres straalt het enthousiaste er vanaf. Toch missen de wat oudere bandleden aansluiting bij hun publiek.
The Proof is het zoveelste bluesrockbandje en zo profileren ze zich ook. Ze komen on stage en doen hun ding, het publiek wordt er niet warm of koud van. Niet dat het een slecht optreden is, integendeel: goede aanstekelijke rocksongs, strak gespeeld. Alleen mist het wat eigen uitstraling en overtuigingskracht, waardoor de band niet snel in je hoofd zal blijven hangen.
De pub-punk van The Tubs brengt weer wat leven in de zaal. Een ijzersterke zanger heeft de band niet, zijn wat kinderlijke manier van zingen is leuk voor even maar blijft niet boeien. Wel is de meerstemmige samenzang met de andere bandleden fijn. De opzwepende muziek zorgt ervoor dat je er vrolijk van wordt als je ernaar luistert. Een café platspelen kunnen ze dan ook vast, maar of we meer van The Tubs moeten of kunnen verwachten? Wij denken van niet.
C-3PO is de Vlaamse James Blake. Een laptop met drum loops, een elektrische gitaar en zijn stem, meer heeft de 16-jarige Pieter De Busschere niet nodig. Hij zorgt voor een wat intieme sfeer en zijn geluid sluit goed aan bij de huidige tijdgeest. Na drie nummers weten we het wel, er zit nog te weinig variatie in zijn songs om een langer concert te geven.
Dorian and the Grays mogen als tiende act de preselectie afsluiten. Het gevaar is er dat het publiek al richting huis gaat na zo een lange avond. Verrassend genoeg is niets minder waar, voor het eerst komen de bezoekers pas echt los. Met hun vrolijke Beatlesque indie rock hebben ze het publiek dus zonder veel moeite ingepakt. Of dit ook met de jury gebeurt is te betwijfelen, erg origineel is hun muziek niet.
De eerste 10 bands van de 100 hebben hun 15 minutes of fame gehad. We hebben op Look & Trees en The Blues Vision na weinig bijzonders gezien. Verder wel veel jonge bands die zeker fijne muziek maken maar voor Humo’s Rock Rally te weinig originaliteit bezitten.
Check hier de previews op en de verslagen van de andere preselecties
Humo’s Rock Rally op de site van Humo zelf
De kalender van organisator N9 vind je hier