Verslag Jens Van Lathem, foto’s Xavier Marquis
Wie gisteren voor de double bill van Chelsea Wolfe en Russian Circles leed aan psychosomatische of zelfs echte spierpijn zal daar heden morgen nog weinig last van hebben. De geluidsgolven die de bassist van eerstgenoemde produceerde masseerden ons hele lichaam tot zachte pulp, in de pauze mochten we bekomen met melodische drone en dan moest trashmetalband Russian Circles nog komen.
Maar laat ons beginnen bij het begin. De bandleden van Chelsea Wolfe maakten hun entree op een meditatief stuk van Arvo Pärt, keken diep in zichzelf en schilderden daar snel hun eigen interpretatie van mystiek en contemplatief over. Zij denken dan vooral aan bastrillingen die de Vooruit betonscheuren opleverden, zware gitaarriffs en octopusdrums. Het was nog wachten op Chelsea zelf, die in het begin van haar carrière een zwart doek over het hoofd droeg om plankenkoorts tegen te gaan. Hoofddeksels liet ze achterwege, al vond ze wel een nieuwe manier om zich los te maken van de oordelende blik van het publiek. Ze droeg hakken die haar de gestalte van een reus opleverden en stelde zich zo hoog boven alles en iedereen.
De artieste uit Los Angeles opende met ‘Feral Love’ en ‘We Hit A Wall’, twee songs die haar “drone-art-metal-folk” perfect samenvatten en ook de toon zetten voor de rest van het concert. Want of de band nu de meer symfonische geluiden uit die laatste plaat uit zijn hoed toverde (‘House of Metal’) of eerder de trage headbangrock uit ouder werk, het concert bleef aan dezelfde snelheid vooruit denderen. Dat ligt vooral aan de stembanden van Chelsea, die elk van haar melodieën het heelal in orakelt, daar de zon links laat liggen en een touw slaat om de zilveren maan. Ze trok dat hemellichaam gisteren de zaal binnen en maakte van het publiek weerwolven die haar enthousiast toehuilden. Zelf nam Chelsea één keer de tijd om een serenade te zingen aan het maanlicht, op het akoestische ‘Lone’. En daarna was het weer vooruit met de koets, tot we allen de dood in haar ogen zagen en gelukkig konden sterven.
Wat dan nog te zeggen van Russian Circles? Het trio speelt volgens ons trashmetal en laat daarbij weinig ruimte voor nuance en veel plaats voor het snellere headbangwerk. Als ze dan toch even het rempedaal induwen lijkt dat vooral om de eigen vingers te laten rusten. Een uur lang luisterden wij naar de subtiele verschillen tussen een bas die “broem” doet en daarna weer “brom”. Al moeten we wel toegeven dat we al minder virtuoze muzikanten aan het werk gezien hebben. Op het einde mochten we twee keer even naar adem happen. De bassist speelde in een nummer drie noten piano en een paar minuten later mocht Chelsea Wolfe een stukje zingen op hun samenwerking ‘Memorial’. We zijn vooral blij dat we onze afspraak bij de kinesist vandaag mochten afzeggen.
Democrazy programmeert binnenkort onder meer The Antler King (01.11), Public Service Broadcasting (02.11) en Flying Horseman (07.11). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.