Verslag + foto’s halve finale Humo’s Rock Rally Gent op 28.02.2014

door Simon Ramboer

Foto’s Simon Ramboer, verslag Emily Griffiths

Humo’s Rock Rally 2014 is inmiddels aan de halve finales toe voor de ogen van gans rockland gericht zijn op de finale in de AB op 30 maart. In de Vooruit in Gent mogen de eerste tien bands die de preselecties overleefden hun kunnen wederom laten zien, met inbegrip van de verplichte cover.

Openen is nooit een geschenk, maar daar trekt Monami zich niets van aan. In de triphop van het viertal gaat het er iets ruiger aan toe dan in pakweg de muziek van MS MR door enkele ferme metalriffs, doorspekt met eenzelfde mysterieuze stem die qua kleur perfect te vergelijken valt met Geike Arnaert. Zangeres Hannah Vandenbussche moet soms opletten dat ze niet te scherp wordt, maar hier kan een mens makkelijk een hele avond naar luisteren. Hetzelfde geldt voor die cover van Iggy Pop.

In Brugge kreeg de 19-jarige Sarah Devreese de zaal nog stil, in Gent blijkt dat een stuk moeilijker te zijn. Aan de lentefrisse liedjes van de singer-songwriter ligt het nochtans niet. De schone mist nog aan maturiteit om haar publiek bij het nekvel te grijpen en verdwijnt jammer genoeg langzaam in het niets. Haar eerste ep ‘At Peace With War’ klinkt evenwel veelbelovend, maar ook in dit genre mag er op het podium af en toe wat meer power in zitten.

Wat de vorige kandidate miste, daar heeft Joey bijna te veel van. De winnaar van ‘De Beste Singer-songwriter van Vlaanderen’ had zich met maar liefst vijf inzendingen ingeschreven voor deze editie en dit funky project bleek het uiteindelijke schot in de roos. Met zijn vijven in totaal tonen ze zich klaar voor een serie optredens en een platencontract, maar hopelijk vergaloppeert het pittige baasje zich niet. Om als kanshebber te worden beschouwd is de happy en vooral ontzettend catchy poprock vanavond wat te braaf. Zelfs die Pixies-cover verandert daar weinig aan.

Wat Nordmann op een podium doet, is op zijn minst interessant te noemen. Terwijl het eerste nummer nog doorneigt jazz, rolt de bal plots de andere kant op en krijgt de Vooruit een serieuze portie progrock te slikken. De ene solo raakt wat moeilijker door het keelgat dan de andere, maar eens aangekomen bij King Crimson draagt Gent de band al op handen. Zoiets noemen we een bijzonder geslaagd experiment.

Five Days laten in Gent helaas maar een glimp zien van de vonken en popvlinders die ze met veel succes toonden in Leuven. Het blijft allemaal leuk, fris en gezellig, maar het effect dat het drietal eens zo vaak gebruikt op de stem van Pieter Schrevens is vanavond eerder regel dan uitzondering. Het dromerige geluid van de drie komt zo steeds minder tot zijn recht en de eigen identiteit is nog ver te zoeken.

Ook Tempogeist blijkt in hetzelfde bedje ziek. Nu disco-hitje ‘Romeo’ klinkt vlak en zelfs nerveus metalig, terwijl het tweede nummer te inwisselbaar blijkt om nog te verrassen. De formidabele stem van Eva Trappeniers wordt eindelijk terecht ingezet in ‘You Ask Me To Stay’ (The Strokes), een cover van dat kaliber neerzetten blijkt echter te hoog gegrepen als band. De elektronica die eens zo funky ronddartelde in Leuven, verwordt nu vier minuten lang steeds meer tot een goedkope versie van We Have Band meets Summer Camp. Vergissen is menselijk, want in deze band zit heel wat meer potentieel dan ze vanavond laten zien.

Wie Mumford and Sons zegt, vat in een notendop samen wat Mocking Jay doet. Het jonge viertal zet een veelal perfecte samenzang neer die vlot wordt ingenesteld in kampvuurriedels en zachte keys, maar een mens moet wat voor het genre te vinden zijn. In Gent werkt het wel, voor een plek in de finale zal toch moeten worden verder gezocht naar een eigen identiteit.

Later op de avond mag er wat meer gitaarwerk aan te pas komen en die rol past Roza Parks als gegoten. Met z’n vieren koppen ze het eerste nummer vlotjes binnen, maar laten dan de teugels te ver vieren. In de mathrock valt moeilijk nog een duidelijke lijn te vinden zodat het geheel een rommeltje wordt. Ook de aanpak van ‘Such a Shame’ (Talk Talk) is weinig origineel en in hetzelfde bedje ziek te noemen. Een beetje vreemd, want van debuut ‘Eleven is Nine’ zijn we dan weer wel fan.

Een echte topper heeft de Vooruit nog niet op zijn bord gekregen wanneer High Hi zijn postpunk op de zaal loslaat. Met enkele uithalen mept zangeres Anne-Sophie Ooghe de concurrentie moeiteloos onderuit via een aantal rake baslijnen en een stem die het publiek duidelijk niet verwacht. In hun laatste nummer laten ze ons wat op onze honger zitten, maar de creatieve cover tussen de twee eigen songs brengt Gent bijna in extase. ‘Atomic Bomb’, met snippets van Atomic Kittens ‘Whole Again’, blaast menigeen van zijn sokken en gaat als een vuurtje rond.

Het hoogtepunt van de avond wordt echter zonder twijfel Melting Time.  Het viertal heeft inmiddels heel wat live-ervaring en laat de Vooruit van bij de eerste noot aan een verschroeiend tempo uit hun hand eten. De indierock wordt ons fel om de oren en dansbenen geslagen en wanneer het niet meer harder kan, steekt de band nog een tandje bij in de fenomenale Stromae-cover ‘Tous Les Mêmes’ dat Gent helemaal laat ontploffen. Of om een andere band te citeren: “Melting Time for president”. En daar is het mee gezegd.

Alles over de Rock Rally op de Humo-website