De Luikse wei stond afgelopen weekend weer in vuur en vlam tijdens de vijfde editie van Les Ardentes. Dit Waalse festijn valt door de monsteraffiche en een publiek bestaande uit 60 000 toeschouwers wel te categoriseren onder de grote Belgische festivals. Het aantal Vlaamse bezoekers is ook niet te onderschatten. Oprispingen hebben we nauwelijks gezien. Politiek is een onderwerp dat gelukkig niet vaak ter sprake komt op festivals. Het was mooi om eens in harmonie samen te zijn.
Les Ardentes heeft dit jaar een aantal verbeteringen doorgevoerd zoals de reorganisatie van de camping, uitbreiding van het festivalterrein, verbetering van de geluidskwaliteit en nog een groot aantal details. Wat de camping betreft moeten we wel opmerken dat het aanschuiven op donderdag voor vele festivalgangers opliep tot vijf uur, wat de tevredenheid over de organisatie niet ten goede kwam. Daarentegen mag gezegd worden dat het een heel gezellige camping is. Ondanks de hitte schepte de Maas een afkoelende en genotvolle sfeer.
DAG 1, donderdag 8 juli
Tegen de vroege avond kwamen we eindelijk aan op de wei. Het startschot werd voor ons gegeven door Jamie Lidell (***). Zijn positieve houding en capaciteit om heel het publiek naar zijn hand te zetten, maakten zijn passage in Luik zeer geslaagd. De combinatie van zeer funky baslijnen en de zwoele avondzon bracht iedereen aan het dansen. Jamie opteerde voor een afwisseling tussen oude en nieuwe nummers. De nieuwe single Enough is enough deed het heel goed, maar uiteraard niet zo goed als de oudere hits Little bit of feel good en Another day.
We bleven wachten in het Open Air Park voor het optreden van Julian Casablancas (***1/2). In een strak rood pak en een hoog ‘rockstar’ gehalte besteeg hij het podium. En boem! Tegen alle verwachtingen in trok hij zijn show op gang met Hard to explain van zijn voormalige groep The Strokes. 11th Dimension en de rest van de nieuwe soloplaat die hij kwam voorstellen gaven een goede indruk. Het is zowat dezelfde indierock als bij The Strokes maar dan met keyboards en enkele andere aanpassingen.
In het midden van de set van JC trokken we naar de Halles des Foires 6 waar Crystal Castles (****) net begon aan het heetste feest in jaren. Het Canadese duo dat in België meer en meer aan fans wint had een ongelooflijke lichtshow bij die hun new wave meer dan aanvulde. De compleet geschifte zangeres Alice Glass zat meer in het publiek dan op het podium en zorgde zoals gewoonlijk voor chaos en adrenaline. Hoogtepunt was ongetwijfeld Alice Practice. Na het optreden waren alle t-shirts in de zaal doorweekt.
Meteen togen we terug naar het Open Air Park voor Cypress Hill (***). Verschillende rappers bezetten het Luikse podium en gebruikten het als hun eigen speeltuintje. Ze voelden er zich zo goed thuis dat ze tussen liedjes door even stopten om een joint aan te steken. Slecht was het zeker niet. Maar het was wel iets té amerikaans, iets té fake (sommige raps bleken op tape te staan). Het was een show, dat wel. Tijdens Insane in the brain, Rise up en Rock superstar ging heel de wei de lucht in.
Eindelijk was het tijd om Pavement (****) live aan het werk te zien en de verwachtingen waren hoog. Stephen Malkmus en zijn vier kompanen timmerden een set van ruim anderhalf uur bijeen, beginnend met Silence Kit. Daarna was het al meteen genieten van het waanzinnige Shady Lane. De ervaring was te zien maar toch leken het een stel tieners die wat lol stonden te trappen. De setlist was heel goed opgebouwd. Ze wisselden bijna constant af tussen rustige, trage nummers en meer rockende. Malkmus stond links op het podium, opvallend als frontman. Het is een van hun vele originele aspecten. Nog een voorbeeld was het feit van twee drummers te hebben in een band die daarenboven elk zanger speelden in een song (Unfair en Why didn’t I ask). Tijdens Cut your hair barstten ze helemaal los. Zowel op, naast als voor het podium werd er gefeest en genoten. Tijdens Infinite Spark speelde Pavement een lang instrumentaal intermezzo met een opzwepende climax a la Explosions in the sky. Overige hoogtepunten waren Stereo, Conduit for sale en op het einde het pareltje Range Life.
DAG 2, vrijdag 9 juli
We startten de festivaldag met Frans Dj/producer/manager Busy P (***) die het publiek helemaal mee kreeg en er een hels feest van maakte. Hij draaide zeer hitsige electro die als een storm over de festivalgangers woedde en en passant iedereen weer drijfnat maakte.
Daarna ging het naar het Open Air Park voor Audio Bulllys (***) die goeie songs hebben maar live niet echt overtuigden. De vrij statische houding van frontman Simon Franks spoorde niemand aan om meer op te letten. Gelukkig hebben ze goede dance hits als We Don’t Care en de remix van Nancy Sinatra’s Bang Bang.
N*E*R*D (***1/2) is zeer populair in België en ongetwijfeld de publiekstrekker bij uitstek vandaag. De temperatuur in het park steeg met minstens 10 graden wanneer Pharrel, Shay en een zeskoppige band de eerste noten inzetten van Party People. Wat later coverden ze Nelly’s Hot in Herre. De reactie van de wei hoeven we niet te beschrijven. Pharrel is de man die altijd in de spotlights staat. Hij is een geboren entertainer die een ongelooflijke dynamiek uitstraalt. De setlist was ijzersterk met pieken als She Wants to Move, Rock Star, Everyone Nose en Lapdance. Jammer dat Provider werd ingekort.
Tocadisco (***) had wat te vieren op Les Ardentes. Hij was namelijk exact een jaar getrouwd met zijn Braziliaanse vrouw. Deze gelegenheid uitte zich in een onwaarschijnlijk groot electro-festijn met een spetterende lichtshow.
DAG 3, zaterdag 10 juli
The Black Box Revelation (***) heeft een gouden jaar achter de rug en ook in Wallonië is de fanbase aan het uitbreiden. We hadden echter meer vuur verwacht. Enkel in de slotfase van het concert, bestaande uit I Think I Like You en Do I Know You waren ze echt aan het rocken. Ze zijn wel gegroeid als band. Dries Van Dijck drumt alsof zijn leven ervan afhangt.
‘s Ochtends hadden we nog een gebedje gedaan dat Pete Doherty deze keer zou komen opdagen op een Belgisch festival. Om 19.20 was het dan zover! Babyshambles (****) kwamen de Luikse planken opgestapt. In tegenstelling tot het solo optreden in Trix was hij nu bijna nuchter. Fantastisch! Het podium was fraai opgesteld met een grote Engelse vlag over de versterker gespreid. Ze vlogen erin met Delivery. Het is onmogelijk een hoogtepunt te kiezen uit de perfecte setlist. Net als Julian Casablancas greep ook Pete terug naar songs van zijn voormalige groep The Libertines. Totaal onverwacht weerklonken de eerste noten van What Katie Did. Een mooi voorproefje van de reünie van The Libertines die tegenwoordig weer een feit is. Verder waren Side of the Road, French Dog Blues, There She Goes en Crawling up the Morning allemaal ingrediënten voor het recept van een volmaakte rock show met een zeer charismatische frontman. Als kers op de taart kwam dan afsluiter Fuck Forever, meer kon je niet wensen. Hoe zat hij ook is en wat hij ook doet, Doherty blijft een artiest met de gave om songs beter te schrijven dan average.
Het is een superster dus we waren niet op onze tenen getrapt toen Erykah Badu (***) wel heel goed haar tijd nam op het podium op te komen. Ze had wel een super getalenteerde band bij die een zeer dansbare funky intro speelde van 10 minuten. Dan kwam ze eindelijk naar buiten. Met een decadente outfit (hoed, zonnebril, poncho dat je beter kan beschrijven als een tapijt rond haar lichaam gewikkeld) zorgde de diva uit Dallas voor een erg te genieten maar soms te langgerokken set.
Ben Harper & Relentless 7 (****) was de eerste headliner die we gezien hebben dit jaar die alles gaf op een concert en daarom zijn plaats bovenaan de affiche zonder twijfel verdiende. Hij was heel nederig en speelde een set van bijna twee uur (halfuur langer dan normaal). Naast heel stevige blues van zijn nieuwe band Relentless 7 speelde hij onder meer Diamonds on the Inside (Ben Harper & The Innocent Criminals), Heartbreaker (Led Zeppelin) en als afsluiter nog een sublieme Red House (Jimi Hendrix).
Hoogtepunt van de eigen band was ongetwijfeld Lay There & Hate Me dat een intermezzo bevatte met drum-, bas- en gitaarsolo. Alle muzikanten bewezen zich.
In de ongeplande bisronde kwam Ben Harper alleen terug om het publiek te verwennen met o.a. Walk Away en nog een spectaculaire improvisatie op zijn slide guitar. Na het optreden bedankte hij het publiek oprecht om zo stil te zijn tijdens de akoestische sessie.
DAG 4, zondag 11 juli
We trokken naar de HF6 voor Selah Sue (***1/2), de sexy Leuvense studente die met haar prachtige, hese stem een mix bracht van haar oude en nieuwe cd. Ze beschreef eerstgenoemde als een donkere, depressieve plaat en de tweede als een meer optimistische. Hoogtepunt was ongetwijfeld Black Part Love uit de eerste plaat. Nieuwe nummers als Piece of mind en Crazy Vibes bevatten meer beats. Je kan het beschrijven als dubstep meets rock meets hip hop meets reggae.
Sharon Jones & The Dap Kings (***) zetten het Open Air Park op stelten met hun kokende Amerikaanse gospel-soul. Maar liefst 11 mensen stonden op het podium (bongo’s, trompet, saxofoon, drum, 2 gitaristen, bas,…). Sharon Jones is een zeer energetische frontvrouw die stond te shaken als een tienermeisje in een typische kerk in Harlem. Aretha Franklin was niet ver weg.
De Franse zanger Gaetan Roussel (**1/2) zong Frans en Engels door mekaar. Ook hij had een vrij grote band bij. Ze brachten typische pop-rock songs die niet echt iets nieuws bevatten maar wel aangenaam waren om naar te luisteren.
Public Image Ltd. (**) is de band die Johnny Rotten heeft opgericht na de split van de Sex Pistols. We waren heel benieuwd naar deze tweede reünie onder leiding van Rotten himself. Het concert was echter in één woord: slecht. Heel de band had een uitgedoofde, slappe houding. Van een legende uit de punk-scene verwacht je meer, veel meer. Het leek wel een stel bompa’s op het podium die bang waren om gehoorschade op te lopen. Het enige dat je punk kon noemen was de stem van Johnny Rotten, maar zelfs hij stond een pak minder strak dan met de Sex Pistols twee jaar geleden. PiL is passé. In de jaren ’70 was dergelijke muziek nog hard, maar het hoort niet meer thuis op de festivals van 2010.