Voor het tweede opeenvolgende jaar wuiven we de zomer in stijl uit op het Haachtse One Festival. Aan onze kleine teen voelen we zowaar een gewoonte opduiken. Kernwoorden van de dag zijn enthousiast, sympathiek, sfeervol, kleinschalig, gezellig en … uiteraard muziek. Ook al zorgt de organisatie voor flink wat randactiviteiten, de focus blijft vanzelfsprekend op een hele rits zorgvuldig geselecteerde bands liggen.
Vroeg in de namiddag trapt Tin Man Tourettes het festival op gang met bluesy indierock die zich af en toe een voorzichtig uitstapje richting funk of hardrock permitteert. Het Leuvense viertal komt soms wat onwennig over, en mist volgens ons nog een tikkeltje ervaring om een overtuigende dynamiek neer de leggen. Met ‘Tin man’ en ‘Tag ‘n’ run’ krijgen we een aantal nummers van hun recent verschenen ep te horen. In zijn geheel speelt de band een toegankelijke en verdienstelijke set, al is het misschien niet meteen het slimste idee om het publiek langs de neus weg mee te geven dat je cover van The White Stripes’ ‘Ball and biscuit’ beter is dan het origineel.
Terwijl Barefoot And The Shoes zich vorige editie genoodzaakt zagen in extremis forfait te geven, tekenen ze deze keer wel present, zelfs al worden ze enkele uren later nog op De Beloften verwacht. De muzikanten wekken een erg bekwame en geschoolde indruk en trakteren de aanwezigen op folky singer-songwritermateriaal dat door de karakteristieke zangstem van Brent Cliquet behoorlijk sterke herinneringen aan James Blunt oproept. Afsluiten doen ze met de drie nummers die ze later op de dag in Gent zullen brengen.
Sea Peoples wisselt wat af tussen intimistische akoestische nummers, en dromerige synthpop (met geprogrammeerde beats en eenvoudige, catchy melodieën op de keyboards). Dan is de vergelijking met mensen als Kurt Vile meestal niet ver weg, wat hier bijna letterlijk kan genomen worden, gezien het spel van de gitarist er bij momenten wel heel schatplichtig aan is. Waar langdradigheid soms wat om de hoek loert, kan de zanger, met zijn aan Tom Barman herinnerende timbre en expressie, er toch voor zorgen dat ze de aandacht consequent vasthouden.
Byron Bay begint vervolgens in de stijl van de eerder kalme, kabbelende songs van Fleet Foxes, en evoluert gaandeweg meer richting new-wave geïnspireerde indie, waarbij de elektronische drums een meer prominente rol krijgen. Tegen het einde van het optreden keren ze uiteindelijk weer terug richting slepende americana. De meerstemmigheid neemt ten allen tijde een centrale plaats in het geheel in.
In de lijn van onder andere Temples grossiert het viertal van Yawns in psychedelische retrorock. Enkele technische mankementen aan het begin van hun passage worden met de glimlach opgelost waarna het viertal een gedegen prestatie op de planken brengt waarbij vooral de erg sterke ritmesectie opvalt.
Met enorm veel flair katapulteren The Silverfaces je resoluut terug naar de jaren 70. Hun op de Deep Purple leest geschoeide hardrock laat de gensters meteen van het podium spatten. Achteloos terugvallend op een geweldige technische instrumentbeheersing zorgen de 2 mannen en 2 vrouwen voor een weergaloze rockshow met alles erop en eraan, die blijven stil staan haast onmogelijk maakt. Voor deze Amsterdammers betekent dit Haachtse optreden trouwens hun allereerste buitenlandse avontuur.
Ook ambianceband Robbing Millions mikt op een publiek in beweging, zij het op een totaal andere manier. Het feest dat de Brusselaars haast overentousiast op gang trekken, vindt al snel zijn weg richting toeschouwers. Dat hun dansbare indie bij momenten behoorlijk kitcherig overkomt, nemen we er met alle plezier bij.
De Nederlanders van Mozes And The Firstborn hebben hun plaats op de affiche als headliner allerminst gestolen. Ze serveren hun geïnspireerde en meeslepende alternatieve rock waarin geregeld echo’s van de jaren 90 opduiken, uiterst energiek en koppelen overduidelijk muzikaal talent aan inhoud. Terwijl een nieuw album er binnenkort zit aan te komen maken singles ‘Gimme Some’ en ‘I got skills’ uit hun ondertussen ook bij Burger Records verschenen debuut live nog steeds behoorlijk veel indruk. Aan de vooravond van een Amerikaanse toer verlaat Mozes And The Firstborn ons continent alvast met grote trom.