Arriba, de zon! Het belooft een laatste stevige dag te worden in Schijndel, met enkele klappers die het festival waanzinnig zullen afsluiten.
De jonge talenten van Mister and Mississippi weten al vroeg op de dag een volle Phoenix-tent te trekken. Het is dan ook behoorlijk jammer dat het eerste deel van de set verloren gaat in een hoop geluidsproblemen. De oorverdovende en steeds meer aanzwellende bas in ‘Shape shifter’ en ‘Meet me at the lighthouse’ doen het publiek stevig met de wenkbrauwen fronsen en daar doet ook het net toegevoegde duo van blazers niet veel goed aan. De rest van het optreden lijkt monotoon te gaan verzanden tot er enkele meeklapmomenten in ‘We only part to meet again’ en ‘Same room, different house’ voorbij komen.
Symfonische metal of folk met een vuist in de lucht, The Gentle Storm valt moeilijk te omschrijven. De Nederlandse band heeft nochtans wel wat. Het moet de fantastische stem van local Anneke van Giersbergen zijn die heel wat nieuwsgierigen naar de Jack Daniel’s tent trekt, want daar kan een mens wel uren naar luisteren. Toch is het wel apart, twee ruige muzikanten, een wel erg jong ogende gitariste en dan een zangeres die kan uithalen met de kracht van de storm die de opbouw van Paaspop nog zo erg teisterde. De toehoorders lijken het prima te vinden zonder er echt helemaal in op te gaan, maar dit is er wel eentje om te onthouden.
Dotan is één van die acts die is meegegroeid met het festival. Jaren geleden stond hij nog voor het eerst op de Jack Daniel’s stage, vorig jaar beklom hij vlak voor zijn grote doorbraak voor het eerst het podium van de Apollo en nu staat hij klaar als een van de grote namen. Grote verwachtingen, dus? Ja. Worden die ingelost? Nee. Mooi is het wel, wat de Nederlands-Israëlische muzikant doet. Harpenau gaat als vanouds voor een ingetogen, akoestische set die zorgvuldig is opgebouwd rond tweede album ‘7 layers’, maar slaat ook daar meteen de bal mis. ‘Hungry’, ‘Fall’ en ‘Fear’ klinken dan op plaat wel mooi gelaagd, in een tent als dit gaat het werkelijk verloren wanneer er geen performance mee gepaard gaat. Afsluiter ‘Home’ moet het hem uiteindelijk doen en lokt even een luid massagezang uit, al was het maar om even terug uit dat laat middagdutje te worden geschud. Helaas, dit is gewoon te braaf.
dEUS staat een beetje vreemd ingepland, zo tussen Dotan en The Kooks. De rij meisjes die voor deze band al uren klaar staan, weten dan ook niet goed wat er gebeurt wanneer de Belgische band ‘Via’ inluidt. De rest van de tent laat jammer genoeg ook weinig enthousiasme blijken, al kan dat nog best liggen aan de geluidsmix waardoor ‘Instant street’, ‘Sun ra’ en ‘Bad timing’ niet tot hun recht komen. Het maakt de band zichtbaar geïrriteerd en wanneer Barman met enkele glasheldere gebaren aan de rest van de groep duidelijk maakt dat ‘Suds and soda’ ook meteen de laatste is, weten we dat er niemand zelfs maar om een bisnummer hoeft te fluisteren.
Dan vergaat het Rival Sons stukken beter. De Amerikaanse band scheurt er vrolijk vandoor met een hapklare portie bluesrock die ergens het midden houdt tussen AC/DC, Led Zeppelin en The Doors en lijkt wel een neus te willen zetten naar de talloze beginnende gitaarbandjes die hier staan. Opener ‘Electric man’ en afsluiter ‘Keep on swinging’ zijn hiervan misschien nog wel de beste voorbeelden. Krijsende gitaren, wat overbodige drama in de performance van frontman Jay Buchanan en ettelijke kolkende roffels op de drum doen snel een elektrische sfeer ontstaan. Het publiek reageert uitgelaten op het aangename, seventies aandoende tussendoortje. Dit is hoe het wel moet.
Er is iets geweldig aaibaar aan The Kooks. Zijn het de wuivende krulletjes van Hugh Harris, de enthousiaste huppeltjes van Luke Pritchard of is het toch de herkenbare jongemeisjesrock? De Apollo stond dit weekend nog nooit zo vol als voor het sympathieke viertal uit Brighton dat er zichtbaar van geniet. Uiteraard zijn het vooral de grote hits als ‘She moves in her own way’, ‘Naive’ en ‘Ooh la’ die Paaspop wakker schudden, terwijl de hormonen op de eerste rijen dan weer hoog oplaaien wanneer de frontman alleen op gitaar een wat rommelig ‘Seaside’ zingt.
Ergens in de verte staat ook nog Lonely The Brave. Zo ver zelfs dat er nog maar weinig mensen de weg vinden naar de Jack Daniel’s stage. De band wist nochtans vorig jaar op heel wat festivals vanuit het niets een groot publiek te verrassen met de rake rocksongs op debuut ‘The day’s war’ en werkelijk fantastische prestaties op het podium. Vanavond overheerst echter het ‘net niet’-gevoel. De Britten doen wel wat van de aanwezigen bewegen tijdens ‘Call of horses’ of ‘Diamond days’, en bewandelen wel het pad richting de mini-mosh pits met het vurige ‘King of the mountain’, maar net wanneer het kan losbarsten, is het ook alweer over.
De verrassing van de dag, misschien zelfs wel van het festival, is echter Anouk. Na enkele grootse passages in de Ziggo Dome en het Sportpaleis is de Nederlandse nu toe aan een meer dan verdiende plek als weekendafsluiter en Paaspop had het eerlijk gezegd niet beter kunnen treffen. De zangeres kiest voor een setlist vol greatest hits en dat zijn er inmiddels verbazingwekkend veel. ‘Good god’ zorgt voor een eerste indrukwekkende opstoot in het publiek, waarna ‘Michel’ zo luid wordt meegezongen dat er zelfs een traantje in de ogen verschijnt van de frontvrouw. Hoogtepunt (‘Killer bee’) na hoogtepunt (‘Jerusalem’) wordt aan elkaar geregen, al is de ultieme explosie uiteraard het eeuwig knallende ‘Nobody’s wife’.
Ondanks de vreselijke weersomstandigheden tijdens de opbouw is de conclusie unaniem. Paaspop 2015 was de succesvolste editie tot nu toe en stevent af op de titel van hét niet te missen voorjaarsfestival van de lage landen. Paaspop 2016 zal plaatsvinden van 25 tot 27 maart 2016. Meer info vind je hier.