Zoals de voorbije jaren wel vaker het geval was, kan ook deze Rock Herk zomaar weer de laatste worden. Blijkbaar stond of viel deze jaargang met de 50.000 euro die via crowdfunding werd verzameld, maar of de toekomst hiermee ook verzekerd is, weze voorlopig nog onduidelijk. Het weer staat deze keer een succesvolle editie niet in de weg, al vielen we nu wel niet direct in katzwijm van de samengestelde affiche. Het is dus aan de bands om ons in positieve zin te verrassen.
Na een introducerende , ironisch wansmakelijke en amateuristische paringsdans op de tonen van Guido Belcanto, merken we al snel dat we daarvoor bij The Greatest Handshake aan het verkeerde adres zijn. Zonder gitaren (enkel bas) brengen ze een resem weinig tot de verbeelding sprekende rocksongs, waarbij de schreeuwerige zanger zich op eerder geforceerde wijze als waar podiumbeest tracht te gedragen. De nummers gaan over seks en drugs wat het trio ten overvloede duidelijk maakt in puberale bindlyrics waar ze toch wat te oud voor lijken. Voor de rock-‘n-roll zorgen ze daarenboven zelf helaas te weinig.
Veel beter vergaat het hierna Double Veterans die op het andere podium dan weer hun ding doen zonder basgitaar. In hun stevige en avontuurlijke indierock komen genres als Britpop, garage en psychedelica naadloos samen tot een energiek geheel. De band rond Lee Swinnen is niet vies van een juist gedoseerde injectie feedback en sluit overtuigend af met ‘Beach life’.
De beleefde jongens van Six Hands grossieren in verrassende overgangen en vlotte tempowisselingen, en bewijzen zowel heavy, funky als jazzy uit de hoek te kunnen komen. De samples van speechen waarmee de ingenieus in elkaar gestoken instrumentale rock gekruid wordt, gaan wat verloren in de totaalsound waardoor het vooral genieten is van het virtuoze samenspel.
Bij Warhola zien we vervolgens de drummer van Double Veterans terug als helft van een percussieduo. Hun breeds opgezette electropop die vooral teert op de vlot in een kopstem schietende vocalen van Oliver Symons, komt net niet snedig en dansbaar genoeg voor de dag. Ondanks hun Warpaintcover trekken ze de aanwezigen niet helemaal over de streep.
Het Antwerpse Condor Gruppe speelt in wezen één lange soundtrack bij een niet vertoonde film die aanvangt en afsluit in het wilde westen en tussendoor even wat onderkoelde actiescenes in een grootstad bevat. Erg sfeervol met andere woorden, en op een bewerking van een John Berry-nummer na lijken ze hun mosterd vooral bij Ennio Morricone gehaald te hebben. Het is een aanpak die op het van hitte zinderend terrein trouwens wonderwel aanslaat.
De gedegen synthpop van Soldier’s Heart komt dan weer iets te dromerig voor de dag om het gegons van roezemoezende festivalgangers naar de achtergrond te verdringen. Voor even weten ze met hun versie van Gabriel Rios’ ‘Broad daylight’ wat meer aandacht te vangen, maar in het algemeen valt hun wat theatrale performance een beetje licht uit in de luidruchtige mainstage tent.
Afsluiten doen we deze eerste festivaldag met School Is Cool dat dan weer wel op veel belangstelling en dito applaus kan rekenen. De band vangt aan met een flinke scheut tribale new wave, om dan de intensiteit wat te laten zakken voor een eerder emo middenstuk waarna ze toewerkend naar een climax hun meest aanstekelijke werk van stal halen. Zoals gezegd lust het publiek er wel pap van.
Zodadelijk trekken we weer naar Herk-de-Stad waar vandaag onder andere Too Tangled, Archie Bronson Outfit en Therapy? op het programma staan.