Na een uiterst gevarieerde vrijdag maken we ons op voor meer muzikaal moois. Zo op het eerste zicht hebben we vooral de uurschema’s van Drenge, Big Deal en Maxïmo Park met stip aangekruist in onze agenda.
In de vroege namiddag schudt 30.000 Monkies de wei brutaal wakker. Het viertal brengt een chaotische mix van psychotische noiserock en op de Melvins-leest geschoeide sludge. De Limburgers spelen niet altijd even strak, blinken niet uit in originaliteit, maar maken wel veel lawaai.
Ook heel luid gebracht is de stomende bluesrock van The Sha-La-Lee’s. Frontman Cedric Maes (vroeger onder andere El Guapo Stuntteam) moet je uiteraard niet meer leren hoe een vlammende solo uit zijn gitaar te persen, en in een festivalpodium lijkt hij ondertussen zijn natuurlijke habitat te hebben gevonden. Aangedreven door het krachtige drumspel van Dave Schroyen (ex-Millionaire ) en met een hypnotische mondharmonica als finishing touch, jaagt het viertal een resem uiterst dynamisch gebrachte, up-tempo bluesnummers richting toeschouwers. Slechts af en toe haalt de band de vaart strategisch wat naar beneden om terug te vallen op een soort delta-blues.
De raarste snuiters in de line-up zijn ongetwijfeld de Amerikanen van Warm Soda. Onder leiding van de onverstoorbaar flegmatieke spilfiguur Matthew Melton serveren ze een immens aanstekelijke combinatie van garagepop en glamrock. We raden iedereen dan ook aan debuutalbum ‘Someone for you’ eens uit te checken. Hoewel het optreden nog een tikkeltje te lijden heeft onder de eerder beperkte technische vaardigheden van de muzikanten, blijven we dit combo vast en zeker goed in de gaten houden.
Mad About Mountains is het soloproject van Krakows Piet De Pessemier. Live laat hij zich echter omringen door een volledige band. Steunend op een gedegen vakmanschap legt deze formatie zich toe op gezapige, sfeervolle en goed uitgewerkte traditionele americana. De aanwezigheid van de vrouwelijke vocalen waarmee De Pessemier afwisselend in samenzang treedt en de lead deelt, geeft on stage sowieso een meerwaarde mee.
Het piepjonge duo Drenge weet met enkel drums en gitaar meteen een indrukwekkende geluidsmuur op te trekken. Terwijl ze een groot deel van de set haastig voortjakkerend de ene gejaagde rocksong aan de andere rijgen, halen ze het tempo tegen het eind van hun optreden drastisch naar beneden. De broers werken best nog wat aan hun podiumact, en iets meer variatie in de nummers zou tevens welgekomen zijn. Van ons krijgen ze voorlopig alleszins het voordeel van de twijfel.
Het Londense Big Deal onderging een geslaagde transformatie van singer-songwriterduo tot volledige poprockband. Ondertussen durven we ook gerust stellen dat de verlegen Alice Costelloe het schopte tot frontvrouw, en dat de vocalen van gitarist Kacey Underwood naar een aanvullende en ondersteunende functie evolueerden. Als kwartet put de groep zowel uit hun titelloze debuutplaat als uit het recent verschenen ‘June Gloom.’ De melancholische, licht grungy poprock weet de aandacht indringend naar zich toe te trekken. Nummers als ‘Golden lights’ en ‘In your car’ komen ook live volledig tot hun recht, en het zou ons niets verwonderen moest Big Deal binnen dit en een aantal jaar een grote hit te pakken krijgen.
Muzikaal lost Isbells de verwachtingen volledig in. Als een geoliede machine werkt de band, gebruik makend van een uitgebreid instrumentarium en bogend op een aantal loepzuivere samenzangen, hun rootsy folkpopnummers op het podium tot in het kleinste detail uit. Zonder de publieksfavorieten uit het oog te verliezen, dompelen ze de Main Stage onder in een breekbaar rustieke, in het verleden gewortelde atmosfeer. De problemen duiken echter op als Gaëtan Vandewoude zich in een heleboel pseudo down-to-earthe bindlyrics verliest. In combinatie met de quasi dollende grijnzen die de artiesten elkaar tijdens het spelen veelvuldig toewerpen, besluipt ons toch ergens wel het akelige beeld van een gezellig ouwe-venten-onder-elkaar clubje.
Een concert van Maxïmo Park stelt nagenoeg nooit teleur, al is het maar omdat hun charismatische frontman Paul Smith doorgaans barst van de energie. Zonder de grenzen van de overacting te overschrijden heeft hij ook nu weer een gedreven theatrale performance in petto. De hele band komt sowieso geweldig professioneel voor de dag, en Smith geeft hiermee hun stevig rockende, en tegelijkertijd toegankelijke postpunk die extra dimensie die het optreden tot een ware belevenis maakt. Terwijl de opvolger van hun meest recente album ‘The national health’ voorzichtig wordt voorgesteld, vindt een relatieve klassieker als ‘Our velocity’ eerder vroeg in de set zijn plaats. Als het optreden wordt afgesloten met hun bekendste nummers ‘Books from boxes’ en ‘Apply from pressure’ kunnen we spreken van een grootse prestatie.
Met hun donkere, experimentele electrorock zorgt Suuns voor een bizarre totaalervaring. Terwijl ‘2020’ reeds als tweede song wordt gespeeld, gaat hun set daarna meer de krachtige tour op; dit in tegenstelling tot hun prestatie tijdens Les Nuits Botanique waar ze in het Koninlijk Circus de support van Apparat Band verzorgden. Hierdoor sluiten ze het festivalgebeuren in de Club af met wel erg zware kost.
Afsluiter van de Main Stage en Rock Herk huisorkest Hadouken! doet wat de fans van hen verwachten: het publiek nog een laatste keer opjutten met stevige, dansbare rock en een opruiende frontman. In vergelijking met hun vorige passage lijkt de groep de scherpe kantjes een beetje van hun geluid te hebben afgeveild. Een deftig album hebben de newravers uit Leeds al enkele jaren niet meer in elkaar gebokst, al delen ze nog enkele dreunende uppercuts uit voor Herk-de-Stad zich stilaan weer in stilte hult.
30.000 Monkies Facebook
The Sha-La-Lee’s Facebook
Warm Soda website
Mad About Mountains website
Drenge Facebook
Big Deal tumblr
Isbells website
Maxïmo Park website
Suuns Facebook
Hadouken! Website