Met Santigold had Dour Festival een verrassende subheadliner weten te strikken. Het was alweer even geleden dat de Amerikaanse hier in de buurt toerde en bovendien bracht ze recentelijk geen nieuwe langspeler uit. Er was een tijdje geleden wel een soundtrack-nummer, ‘Radio’, dat meteen een mooi plekje in de setlist kreeg.
Ook gisteren weer had Santi White haar show in een visueel aantrekkelijk kleedje gestoken: zelf droeg ze een oranje strik rond haar hoofd en een prentje van een ei op haar pak, terwijl haar danseressen knalgele tenues met namen van verschillende etenswaren erop gedrukt aan hadden. Daarnaast waren de visuals kleurrijk en een beetje psychedelisch; het zag er allemaal een beetje uit als gesmolten regenboog-likstokken. Toch kwam het in vergelijking met bijvoorbeeld de popster haar passage op Pukkelpop een paar jaar geleden nogal ingehouden over: niet alleen bleven de verkleedpartijen nu beperkt, ook zagen we weinig gekke dansjes of onverwachte showelementen.
Bovendien gaf de artieste zelf ook de indruk dat ze er niet voor de volle honderd procent voor ging. Nooit leek ze het onderste uit de kan te halen om het Dour-publiek helemaal te overrompelen. Op zich moest ze dat ook niet doen om een prettig optreden af te leveren: met een setlist vol nummers die zichzelf voor eeuwig in je hersenpan gevestigd lijken te hebben, wist de muzikante ons vlotjes over de wei te doen stuiteren. Dat het geluid op de main stage weer niet ideaal was – zoals wel vaker overstemden dreunende bassen een verder veel te stille mix – was dan wel weer een jammere zaak. In ieder geval raden we je aan een volgende passage van Santi niet te missen: met een nieuwe plaat op zak vermoeden we dat ze er wel helemaal voor zal gaan.
Alles over Dour vind je op onze live-pagina.