Elke lente opnieuw tovert de Texaanse universiteitsstad Austin zich een week lang om tot het Mekka van al wie geïnteresseerd is in het heden en de toekomst van het muziekgebeuren. South by Soutwest evolueerde sinds 1987 naar zowat het grootste showcasefestival in omloop. Met meer dan 2000 bands uit de hele wereld op het programma die zich komen presenteren aan de verzamelde pers en platenbonzen, krijgen wij die gelukzalige grijns waar we al een hele poos mee rondlopen slechts moeilijk van ons gezicht geveegd. Een erg gunstige samenloop van omstandigheden stelt ons immers in staat ook vanuit het verre Texas hierover verslag uit te brengen. (Door Steven en Pieter Malliet)
Aan de vooravond van het officiële gebeuren barst Austin reeds helemaal uit zijn voegen, en valt op dat SXSW in niets te vergelijken valt met de stadsfestivals zoals wij die kennen. Je merkt aan alles dat we hier in eerste instantie te maken hebben met een industrie-evenement. Naast de reguliere showcases, vinden in de hele stad een enorm aantal door de grote biermerken gesponsorde feestjes plaats die doorgaans door een muziekgroep worden opgeluisterd. Om de haverklap word je door artiesten of vertegenwoordigers om de oren geslagen met allerlei promomateriaal en merchandising om je toch maar naar hun event te lokken.
Paradoxaal genoeg krijgen vele optredens door deze corporate manier van werken net iets heel gezelligs. Vooral in het oostelijke deel van de stad stuit je geregeld op redelijk kleinschalige openluchtoptredens met geïmproviseerde podia, dikwijls gewoon in de tuin van een huis of café met (vaak) gratis eten en drinken. Je waant je bij momenten zowaar op een buurtfeest.
Op deze manier krijgen we op maandagavond een zeer ontspannen, bijna privé performance van Thurston Moores nieuwe groep Chelsea Light Moving te zien. Moore voelt zich duidelijk in zijn sas, en hoewel van dichtbij nu toch de eerste tekenen van ouderdom beginnen op te vallen, blijft hij zodra hij zijn gitaar oppakt nog steeds omhuld met dat aura van eeuwige zestienjarige. Hij speelt naar goede gewoonte met veel enthousiasme en overgave, en een klein uur lang walst de band de tuin in kwestie helemaal plat. De muziek heeft uiteraard iets weg van Sonic Youth en ook de sfeer van ‘Psychic Hearts’ loert steeds om de hoek, terwijl nochtans geen werk van vroegere projecten wordt gebracht. Als hoogtepunten onthouden we ‘Burroughs’ en het aan lokale held Roky Erickson opgedragen ‘Empire of Time’, die beide uitmonden in een noisy stonergroove, waartijdens Thurston Moore volledig uit zijn dak gaat. De andere groepsleden schikken zich in een bijrol, gedragen zich als de perfecte begeleidingsband en laten Moore gewillig de show stelen. Dat het er ongedwongen aan toe gaat, wordt in de verf gezet door het feit dat het viertal maar liefst twee nieuwe nummers uittest op het aanwezige publiek. “See you in the streets,” neemt Moore afscheid, waarmee hij tevens de sfeer van het festival goed samenvat.