We zijn er nog niet uit of we The 1975 als een gekunsteld marketingproject moeten beschouwen, of ons gewoon tevreden moeten stellen met het talent dat ze ontegensprekelijk hebben om catchy songs neer te pennen. Er is misschien net iets teveel over nagedacht: van het artistiek min of meer verantwoorde artwork en de videoclips tot zelfs het kapsel van potentieel tieneridool Matt Healy, dat wat weg heeft van een indieversie van Skrillex, het lijkt allemaal net iets te geforceerd. Wij kwamen dan ook vooral naar de Botanique om te horen of ze hun meer dan behoorlijke debuutplaat live overtuigend weten te brengen. Jammer genoeg misten we net dat beetje spontaniteit om ons ervan te overtuigen dat The 1975 een band met hart en ziel is. De betere nummers bleven overeind, maar toch had er een hoop meer ingezeten.
Voorprogramma Native Speakers begroette ons vriendelijk in het Nederlands en het Frans en kroonde zich zo tot meest Belgische act van de avond. Ze brachten gebalde rock à la The Hives waarbij de frontman zich net iets te vaak verloor in schreeuwerige zang. Bovendien konden we ons niet van de indruk ontdoen dit allemaal al eens gehoord te hebben, ook al krijgt de band zeker een pluim voor hun overgave en de bassist eentje voor zijn t-shirt van CHVRCHES.
The 1975 betrad het podium onder de tonen van een van de donker klinkende soundscapes die het album kleuren. Die hebben als doel om deze groep met een soort zwaarwichtigheid op te zadelen die de karrenvracht aan messcherpe songs niet altijd nodig heeft. En live was er wel een en ander mis: zo werd de opzwepende single ‘The City’ al meteen overstuurd door een te zware bas. Bovendien kan een mens zich wel eens snel storen aan de overacting waarmee de heren op het podium staan, en vooral aan hoe ingestudeerd het hele optreden overkwam. Zowat alle extra geluiden en backing vocals stonden op tape, zelfs voor het funky gefluit in ‘Settle’ maakten ze gebruik van de bandspeler. Zo moeilijk kan dat nu toch ook niet zijn?
Tot overmaat van ramp leek Healy aanvankelijk te denken dat bindteksten niet cool genoeg zijn. Gelukkig kwam daar verandering in toen een eerste “hello” al meteen meisjesgegil teweeg bracht. Daarna kwamen zowel Healy als zijn collega’s op het podium iets meer los. Een begeesterd ‘Girls’, dat klinkt als een kruising van Michael Jackson en Two Door Cinema Club en het ABC van de popmuziek perfect beheerst, zette de toon voor een beter tweede deel van de set. De grote kracht van de band wordt zichtbaar wanneer ze bewust de grens tussen shoegaze en pop opzoeken. Die grens vervaagt nergens zo duidelijk als bij het heerlijk relaxte ‘Robbers’, met één gitaarlijn die meteen het hele bestaan van deze groep rechtvaardigt. Het extatische effect van de gitaarriedel in hitsingle ‘Chocolate’ kon vooraf voorspeld worden, en een gelijkaardige riff die ze nog op overschot bleken te hebben is de voedingsbodem van het al even aanstekelijke ‘Pressure’. En in de grommende gitaren bij ‘Sex’ en het explosieve einde aan het stompende ‘You’ liet The 1975 pas echt hun tanden zien.
“It takes a bit more” zong Healy in dat laatste nummer, en dat mag wat ons betreft meteen de conclusie voor dit optreden zijn. De appeal is er wel degelijk. Ze hebben een sexy sound en pakken zo nu en dan uit met snuggere teksten, maar het zijn nog teveel muurbloempjes en moeten meer aandacht besteden aan hoe ze live klinken in plaats hoe ze er op een podium uitzien. Healy kondigde aan dat ze in februari of maart terugkeren. We schenken hen graag een herkansing, graag met een tikkeltje meer authenticiteit deze keer. Of dat ze tenminste toch doen alsof.
Botanique programmeert binnenkort onder meer Baths (20.11), Youth Lagoon (24.11) en Glasser (03.12). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.