“Remember, remember, the fifth of November.” Misschien klinkt dit je bekend in de oren. Misschien ook niet. De quote komt uit de strip ‘V For Vendetta’ en, beter gekend, uit de gelijknamige film. Het verhaal draait rond het gemaskerde personage V dat ergens in de toekomst op 5 november wil doen waar Guy Fawkes in 1605 niet in geslaagd is, namelijk het Britse parlement opblazen. De aanslag die Fawkes plande werd op het nippertje verijdeld en de man werd tot de brandstapel veroordeeld wegens hoogverraad. Tot op de dag van vandaag wordt 5 november, of Guy Fawkes Day, gevierd in Engeland met vuurwerk en brandstapels waarop poppen verbrand worden van personen die het afgelopen jaar negatief in het nieuws kwamen. The fifth of November staat dus synoniem met vuurwerk. En wie kon The Old Blue Last in Londen dan ook beter programmeren dan The Chapman Family?
Want na hun passage op Pukkelpop en de Botanique, is explosief ongetwijfeld één van de termen die we verbinden met The Chapman Family. Het is al meer dan anderhalf jaar geleden dat we ze nog aan het werk zagen in de Witloofbar en ondertussen is er veel veranderd. Drummer Phil en gitarist Paul namen afscheid van de band en frontman Kingsley hing zijn gitaar aan de wilgen. Bassist Pop nam een gitaar ter hand en werd, net als Phil, vervangen, terwijl Kingsley zijn gitaar afstond en inruilde voor een keyboard. De vierkoppige band werd dus een five-piece en lijkt dus absoluut niet meer op de groep die we het laatst te zien kregen in Brussel.
Die personeelswissel laat zich ook opmerken in de sound. Het keyboard klonk nooit anders dan een piano waarvan Kingsley enkel de laagste noten bespeelde en het al donkere geluid van The Chapman Family werd nog dreigender. De stem van de frontman blijft even typerend als daarvoor en het geschreeuw van ex-bassist Pop is, bijgestaan door de nieuwe gitarist, even huiveringwekkend als vroeger. En toch, we zijn niet helemaal tevreden.
Aftrappen deed de band met de twee ons niet bekende nummers ‘Breach’ en ‘Chapman 12’. Deze songs draaiden vooral rond de dreigende sfeer waar we het al eerder over hadden. Kingsley speelde zware akkoorden op zijn piano, terwijl de melodie van de gitaar ingeruild leek te zijn voor zware, ritmische gitaren. Het liet ons ritmisch meedeinend, doch vertwijfeld achter. We horen de eerste bekende noten in een intro gebaseerd op de gitaarmelodie van ‘No More Tears’ uit de vijf nummers tellende EP ‘Cruel Britannia’ die het gezelschap eerder dit jaar uitbracht. Ondergetekende liet zich ook verder meeslepen in de bezwerende baslijn van ‘This English Life’ om daarna terug tot kalmte gemaand te worden tijdens ‘This Is England’.
Dit laatste nummer werd opgedragen aan “onze heerser, die hier wat verderop woont”. Wie The Chapman Family (@chapmanfamily) volgt op Twitter weet al even dat Kingsley en zijn kompanen niet al te hoog opkijken naar de huidige Britse heerschappen. De trilogie bereikt zijn climax in de titelsong van de voorgenoemde EP. Vervolgens krijgen we nog een verwoestende versie van ‘Summer Song’ op ons bord, om vervolgens na amper 30 minuten al over te gaan naar het laatste nummer van de avond. Een uitgesponnen, en eigenlijk zelfs onherkenbare, versie van single ‘Anxiety’ vormt het orgelpunt van de set. Eindelijk voelen we de energie die we willen voelen. Eindelijk zien we de overgave die we op voorhand verwacht hadden. Een bis zit er niet in, quasi onmiddellijk na de laatste noot begint de band de boel in te pakken.
De setlist vermeldt nog twee nummers, namelijk ‘SOTR’ (we vermoeden het magistrale ‘Sound Of The Radio’) en ‘Brogen H’. Aangezien geen van deze twee songs gespeeld werden, betekent dit dus dat we slechts één lied uit de uitstekende debuutplaat van The Chapman Family te horen hebben gekregen. En je weet het, de Vlaming is een traditioneel beestje en dus zijn we niet helemaal voldaan. Wanneer we naar een concert gaan, hopen we altijd wat materiaal te horen dat we, bij voorkeur, los vanbuiten kennen. De degelijke muziek van op de EP komt echter nooit echt in de buurt van de kwaliteit van ‘Burn Your Town’ en dat we nummers als ‘Sound Of The Radio’, ‘All Fall’, ‘Million Dollars’ en ‘Kids’ ten koste hiervan moeten missen laat ons met een wrang gevoel achter.
Toch moeten eerlijk bekennen dat we genoten hebben van dit optreden. Het beste bewijs is dat het letterlijk voorbij vloog. Want in alle eerlijkheid, we hadden het gevoel dat de band nog maar drie nummers gespeeld had. Maar als The Chapman Family hun oude hits zal blijven verwaarlozen ten koste van het huidige nieuwere materiaal, weten we toch nog niet helemaal zeker of we deze redders van de indie rock nog even hoog in het vaandel zullen blijven dragen.