Uw nederige dienaar bevindt zich een jaar lang in Engeland. Houdt dat in dat hij zich moet beperken tot albumrecensies? Betekent dat dat live-reviews niet langer voor hem zijn weggelegd? We herhalen: uw nederige dienaar bevindt zich in Engeland, misschien wel het land met de meest tot de verbeelding sprekende muziekscene van Europa, om maar niet te zeggen ter wereld. In samenspraak met uw favoriete muzieksite werd dan ook besloten dat groepen die ook in België al voet aan wal gekregen hebben ook via deze weg nog steeds een plaatsje op deze webstek verdienen. Bijten de spits af: We Were Promised Jetpacks.
Beleefd en compleet als we zijn toch nog even een kort woordje over de support acts. De kans dat je ze ooit in België te zien zult krijgen is klein, maar voor de muzikale ontdekkingsreiziger zonder horizon geven we ze toch met veel plezier met je mee. Harbour mocht de post-rock avond in Dingwalls openen. Deze jongelingen deden zowel in bezetting als muziek wat denken aan Coldplay, maar dan de alternatieve versie daarvan. De gitarist schudde leuke melodieën uit zijn mouw en nam vaak de rol van frontman over van de zanger die zonder zijn akoestische gitaar en backing vocals amper overeind zou gebleven zijn. Vasco Da Gama toonde zich dan weer als trouwe volgelingen van het evangelie volgens And So I Watch You From Afar, maar dan met vocals. Voer voor ieder die houdt van harde riffs, tegentijdse ritmes, pompende drums en bizarre gitaarmelodiën.
De kleine zaal in Camden (max 500 personen) leek bijzonder goed volgelopen te zijn op deze regenachtige vrijdagavond. We Were Promised Jetpacks betrad het podium dan ook onder luid applaus en startte hun set met, alsof ze aansluiting zochten met hun voorgangers, het post-rock nummer ‘Keep Warm’ van debuutplaat ‘These Four Walls’. De band gooide meteen de bezwerende kracht van hun muziek in de strijd en spon de intro (op het randje van te) lang uit. Wanneer zanger Adam Thompson, die nog steeds het meest op je buurjongen lijkt, voor het eerst zijn keel open zet, wordt hij daarbij bijgestaan daar een hele hoop enthousiaste Britten. Als wat later ‘Quiet Little Voices’ in de strijd geworpen wordt, is het hek helemaal van de dam: het publiek voor het podium schreeuwt elk woord voetbalsupportergewijs mee en verandert in een kolkende massa die niet meer tot stilstand zou komen voor het einde van de show. Wijzelf genoten oprecht van deze energie en lieten ons er zelfs door meevoeren, tot iemand besloot om tijdens ‘Roll Up Your Sleeves’ het podium op te springen. De concerthooligan wordt meteen door de band zelf hardhandig van het podium verwijderd, maar in de commotie verliest de drummer zijn concentratie en bijgevolg zijn ritme en wordt het lied stilgelegd. Tot overmaat van ramp beslist de basgitaar op dat moment om de geest te geven, waarna het optreden enkele minuten stil ligt. Het nummer wordt wat later, zonder bassist, opnieuw aangevat en wat later vervoegt hij opnieuw de rangen, met een nieuw wapen in de aanslag.
Wat volgt is een show met een bizarre spanningsgraad. Het publiek blijkt enorm opgefokt te zijn en de band kan niet beslissen of ze nu alles van zichzelf willen geven of de gemoederen eerder willen bedaren. In de kalmere muziekstukken trakteert het publiek de groep spontaan op luid handgeklap, gejoel en zangstondes, negerend hoe gitarist Michael Palmer hun met zijn vinger op de lippen tot stilte maant. In de ruigere stukken vliegen de mensen op de eerste de rij dan weer regelmatig plat op het podium na een zoveelste duw vanuit de moshpit die zich achter hun gevormd heeft. Nadat Thompson zijn microfoon hard in zijn gezicht krijgt na een zoveelste duw tegen de monitors vooraan op het podium, kan hij niet anders dan zich een meter achteruit te plaatsen. De ergernis en wanhoop druipt bij momenten van de bandleden hun gezicht af, maar het publiek maalt er niet om. Wij hebben dan ook enorm veel respect voor de manier waarop de groep toch alles van zichzelf blijft geven. Vooral drummer Darren Lackie (beter bekend als Peter Quiznose) blijft op zijn drumstel hameren alsof zijn leven er van af hangt.
Afsluiten doen We Were Promised Jetpacks met een wel heel krachtig drieluik. Wanneer ondergetekende vertelt over hoe hij in september vorig jaar in de Brusselse Botanique ‘Pear Tree’ voor het eerst hoorde, omschrijft hij het moment steevast als ongemakkelijk. Halverwege het nummer neemt Thompson namelijk een tweetal meter afstand van zijn micro waarna hij onder begeleiding van een dreigende gitaarmelodie zijn lyrics de micro in schreeuwt. In combinatie met de stilte en de gezelligheid van de Rotonde werd dit een moment waarop je je niet durfde te verroeren uit angst dat de wereld zou vergaan als je dat wel zou doen. Dit gevoel werd omwille van het luidruchtige publiek in Londen geen moment benaderd, maar de outro werd er wel alleen maar krachtiger door. Na een kort noise intermezzo zette de groep ‘It’s Thunder And It’s Lightning’ in. De intro ging op het akoestische af, maar de climax was de vuistslag in je gezicht die het altijd geweest is. Ook jullie dienaar sprong als een bezetene op en neer, met als waarschijnlijk gevolg dat zijn body morgen ook effectief black and blue zal zijn. De set werd afgesloten met die andere klepper van op hun debuutplaat, ‘Short Bursts’, en ook hier lieten we ons volledig meeslepen door de massa en schreeuwden we zo hard mee als we maar konden.
We Were Promised Jetpacks is een geweldige live act. Het was voor de band in deze omstandigheden vaak enorm moeilijk om op een deftige manier te kunnen optreden, maar we zagen de Schotten alle moeite doen om hun geduld te bewaren. En ook al waren we zelf geen grote liefhebber van het gedrag van de toeschouwers, we moeten eerlijk bekennen dat we het concert zonder de sfeer die door hun gecreëerd werd niet op dezelfde energieke wijze zouden hebben beleefd. En wanneer we na het concert rondkeken, zagen we een gelijkaardige expressie op menig aangezicht. Van Thompson vingen we na het optreden op dat hij het jammer vond dat hij zichzelf niet echt had kunnen amuseren doordat hij gewoon te druk bezig was met ervoor te zorgen dat hij geen tanden verloor. Spijtig voor hem, maar wij hebben het niet aan ons hart laten komen. Binnenkort vertrekt We Were Promised Jetpacks op Amerikaanse tournee en waarschijnlijk zullen dan de voorbereidingen voor het derde album beginnen. Of we ze in tussentijd nog eens in België over de vloer zullen krijgen? We weten het niet, maar hopen het alvast wel.
Dingwalls zet binnenkort onder meer The Twilight Sad (23.10), Here We Go Magic (30.10) en Imagine Dragons (12.11) op het podium. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.