Onder het artistiek totaalconcept ‘Ghost’ brengt Raveyards om de paar maanden het spannendste van de ietwat duistere kant van muziekland bijeen, op originele locaties. Voor z’n wintereditie gisteren koos de Gentse band voor de Sint-Jacobskerk en omliggende muzikale ankerpunten Trefpunt en Afsnis, aangevuld met de oplegger van een truck, een garagebox en een lege etalage. Je merkt het al: muzikant én publiek werd een heel eind uit de comfortzone gerukt, die een concert toch nog vaak is. Zo vonden veel van de concerten in de winterse buitenlucht plaats, terwijl op de zelfverklaarde carrousel elke act niet meer dan tien minuutjes kreeg toegewezen, wat de intensiteit langs beide kanten van het podium enkel vergrootte.
Reken daarbij een donkere kerk vol beeldende kunst, projecties en fotografie, Irish coffees voor iédereen en vuurkorven overal, en een uniek minifestival ziet het licht. Hoe fijn dat allemaal ook was, het moet gezegd dat de muzikale schwung er pas naar het einde toe leek in te komen. Pieter-Paul Devos deed het godshuis al vroeg vollopen voor zijn solosetje, het was aangenaam kennismaken met Lee Andersons oprechte popsongs en ook WWWater trok met die minimalistische r&b heel wat volk. Maar het beste wordt niet zelden voor het laatste gehouden. Daarom, chronologisch: vijf muzikale hoogtepunten van een sowieso érg gezellig, geëngageerd en unaniem geslaagd concept.
Steak Number Eight
Niet geheel verwonderlijk dat de Wevelgemse slugdegrootmeesters voor de eerste kopstoot van de avond zorgden, met twee nummers van hun recente plaat. De math-/postrock van ‘Gravity giants’ en ‘Return of the kolomon’ warmde duidelijk menige nekspier op, terwijl frontman Brent zelfs op zo’n minishow een microstatief helse tijden kan bezorgen, en zijn stembanden even makkelijk aan gort weet te schreeuwen.
Raveyards
Brent en Joris hadden hoogstens tijd voor een sigaretje; ook als je in twee bands speelt draait de carrousel vlotjes door. Uiteraard werd er hard uitgekeken naar de set van de curatoren zelf, die geen uitzondering maakten qua korte speelduur. De gewoonlijke 360° ervaring liet die vrachtwagen niet bepaald toe en ook de visuals deden wat moeilijk door de wind, maar de band rond Stefaan Bracke en Francois Demeyer bracht hun triphoppy electronica verder vol diepgang en nuance, nog aangedikt met een heuse technovibe op het hoogtepunt van ‘Lank’.
Onmens
’s Lands origineelste industrialduo staat altijd garant voor een vette punkrave. Drie tracks vol vuile beats en schurende gitaren werden er in sneltempo door gejaagd: de Sint-Jacobskerk was waarschijnlijk getuige van de eerste moshpit óóit voor zijn deuren – laat staan dat er al een halfnaakte, crowdsurfende, schreeuwende frontman passeerde. Grote kans op een verkoudheid vandaag, die Sigfried.
One Man Party
Steve Slingeneyer (WWWater, Soulwax) is een beetje onze eigenste NAH. Als solo-drumact doet hij het met niet meer dan harde samples, eclectische livebeats en geïmproviseerd ‘gezang’, en puurt hij een opzwepende sfeer uit die experimentele energie. Veel te kort weer, dat wel.
Fulco Ottervanger
Een geweldig boeiend pianist – Stadt, BeraadGeslagen en De Beren Gieren – die als verse stadscomponist aan een kerk staat. Ver moet je ’t dan niet gaan zoeken: als afsluiter van Wintergeest diende het orgel van Sint-Jacobs even als Fulcos speeltuin. Dit is zoiets waar je eigenlijk moet bijzijn om het helemaal te begrijpen, maar enkele relevante begrippen zouden aritmisch, bruusk, grappig, dartel, verrassend en innemend kunnen zijn. Meteen ook de perfecte metafoor voor de artistieke onderdompeling die deze editie van Ghost was.